Blijf van me af!

Hoofdstuk 31

Dewi P.O.V.

Ik werd weer vermoeiend wakker. Daar stond doktor Rick. Ik keek hem wazig aan. "Hoi Dewi." ik kneep mijn ogen tot spleetjes. "Het gaat niet beter." zei ik zacht. "Het loopt inderdaad anders dan we hadden gedacht, je krijgt morgen weer een bestraling. Want het is uitgezaaid. Goed dat je er daarom weer bent. Minder leuk voor jou." ik knikte begrijpend. "Blijf ik leven?" dat was de enige vraag waar ik mee zat. Blijf ik leven. Of val ik ineens pardoes dood neer? Of ga ik dood in mijn slaap. Wanneer ik het niet eens merk. "De kans is groter.." zei hij zachter. Dat kwam hard aan. Als een schop in je maag. "Hoeveel procent nu dat ik overlijd?" vraag ik bibberend. "45% , 15% meer kans dan je had. Dus vandaar dat we snel moeten handelen." ik knikte. "Nou Dewi, meisje het komt goed." bij die woorden liep hij weg. Ik mag het hopen. Kil staarde ik voor me uit. De leegte in. Zo voel ik me vanbinnen. Leeg. Ik wil leven. Vreugde voelen. Leven voelen. Ik wil van alles. Ik voelde een kriebel in mn keel. Langzaam werd die erger. Ik slikte een paar keer de kriebel weg. Maar de kriebel bleef. Dus begon ik te hoesten. De hoest was heftig. Alsof er iets in mn keel zat dat weg moest. Uiteindelijk was ik uitgehoest. Ik hoorde tikken twgen het raam en keek om. Het regende. Het zag er donker uit. Ik sloeg de deken van me af en liet me langzaam van het bed zakken. Ik pakte het infuus met me mee. Zachtjes trippelde ik met mijn blote voeten boven de vloer. De vloer voelde koud aan met de aanraking. Ik naderde het raam. De lucht was afgrijslijk donkergrijs. De regen tikte woest tegen het raam. Gefasineerd keek ik naar de wolken. Ineens gaven ze licht op een plek. Het onweerde. Lekker weer dus. Ik kreeg een rilling. Langzaam liep ik weer terug naar het bed. Ik liet me op het bed vallen. Een zucht verliet mijn mond. Morgen weer een bestraling. Ik word er gek van. Word ik nog wel beter. Dat was een vraag die onbeantwoord bleef. De deur ging open. Puck. "He beauty." zei hij. zer ontrafelde een klein lachje op mijn gezicht. "He." Hij plantte voorzichtig een kus op mijn mond. Vaag rook ik aftershave. Hij rook lekker. Zoals altijd. Lekker mannelijk. Daar hou ik van. Maar Puck is ook mannelijk. Soms lijkt ie gewoon een volwassen.Ik pakte zijn hand en wreef er met mijn duim overheen. "Ik mis je." fluisterde ik. "Ik jou ook." hij streelde mijn wang. Behoedzaam streelde hij mijn nek. Hij gaf me tintelingen. Ik keek hem recht in zijn ogen aan. Ze waren hemels. "Ga je me ooit verlaten?" vroeg ik angstig. Hij keek me aan. "Ik ga jou nooit verlaten." zachtjes gaf hij me een kus. "Ik wil dit allemaal niet meer.." zuchtte ik zacht. "Het komt goed." moedigde hij me aan. Ik glimlachte. Ik voelde me licht worden. Ik zag ineens allemaal flitsen. Flitsen van mijn jeugd. Papa die me rond draaide in de lucht. James rennend achter me aan. Mama knuffelend. Waar gaat dit heen.. Alle beelden flitste voor bij. Ik wil dit niet zien. Ik probeerde mijn ogen open te doen. "Puck." probeerde ik te roepen. Ik wilde dit niet. Ik probeerde me te verzette. Tegen dit alles.

Ik wilde zicht hebben. Ineens zag ik Puck. Onze eerste date. Toen Pommi. Jaik, Mats, Harm. Ze lachte allemaal. Ik voelde me steeds lichter worden. 'NEE IK WIL DIT NIET!' schreeuwde ik in mijn gedachtes. Ik probeerde alles te verzetten. Niet meer te zien. Langzaam ebde de beelden weg. Ik probeerde te zien. Maar mijn ogen weigerde mee te werken. Met alle energie en kracht die ik nog had opende ik mijn ogen. Puck stond bezorgd over me heen. Hij had tranen in zijn ogen. Naast hem stond Rick met nog een paar zusters. "Ik dacht dat je .." hij trilde. "dood ging." voegde hij er nog zacht aan toe. Verschrikt keek ik op. "Nee.." zei ik zacht. Dood. Is dat dus de dood? Beelden zien langsflitsen? "Je leeft." zei Rick opgelucht. Ik glimlachte zwakjes. "We weten niet of we de bestraling nog moeten doen. Aangezien je conditie. Je lichaam is erg zwak..We weten niet of het nog de moeite waard is.." de woorden duizelde in mijn hoofd. "Nee!" zei ik fel.. ik wil niet dood. "Je hebt nog 4 maanden." zei Rick zakelijk. Ik keek Puck wanhopig aan. Hij keek me verdrietig aan. Ik zag niks meer in zijn ogen. Alleen maar leegte. Die hopelijk ooit word vervult. "Ik wil het niet." snikte ik. Tranen vloeide langs mijn wang.