Blijf van me af!

Hoofdstuk 34

Ik hoopte maar dat het goed zou gaan met pap. Zou het echt door mij komen door wat ik heb gezegt? Dat zou wel raar zijn. Rare oorzaak. Nu snapte ik wat James bedoelde. Ja ze is een mooie verschijning. Maar verder, verder is het niks. Wat ziet pap in haar. Mam is zoveel mooier, en vanbinnen is ze ook zoveel mooier. Mam is mooi in een persoonlijkheid. Zuchtend ging ik op mijn zij liggen. Ik voelde me niet beroerd. Ik voelde me alleen maar moe. Mijn ogen begonnen te prikken. Dus deed ik ze maar dicht. Er gingen allemaal gedachtes door me heen. Zal ik het blijven redden. Blijf ik sterk. Zal ik overlijden. Ik haat die vrouw. Ik haat nu alles. Met die gedachte viel ik in slaap.

Ik keek naar de rijzende zon. Hij brandde lichtjes in mijn ogen. Naast me zat Puck. Hij keek nors aan.  "Wat is er?" vroeg ik angstig. Ik werd er bang van.  Hij keek me kil aan.  "Het is uit."  met die woorden sprongen er tranen in zijn ogen. Hij keek de andere kant op. Verbluft keek ik hem aan.  "Waarom.."  vroeg ik trillend. Het mag niet uitgaan, ik heb hem nodig en ben op hem. "Zie je dan niet dat het niet gaat." sprak hij ineens zo fel. Hij keek me verdrietig aan. Wezenloos keek ik naar de horizon, waar de zon oprees. Het zat me allemaal tegen. "Nee dat zie ik niet."  sprak ik langzaam met moeite uit. Ik keek hem niet aan, het liefst rende ik weg. Weg van hier, gewoon weg. "Ik hou wel van je." fluisterde hij. Met een ruk keek ik hem aan. "Zeg niet dat je van me houd, zeker nu ik het niet terug kan zeggen." zei ik hard. Ik keek hem teleurgesteld aan. Hij keek me verdrietig aan. Toen rende ik weg, ik wilde dit niet.

zwetend werd ik wakker. Gelukkig was het maar een droom. Wat als het echt zo was..? Zou hij me echt gaan verlaten? Omdat dit zo niet verder kan? Ik peinsde. Ik peinsde of het wel zo verder kon. Met de ziekte die ik lang zou meedragen. Of ik het überhaupt lang red. Dit alles is een nachtmerrie. Een nachtmerrie die te lang kan duren. En ik wil nog niet dood. wil nog zo lang bij Puck blijven. Levend. Zou dit misschien een voorteken zijn..? Brrr, ik wil er niet aan denken. Ik wil bij Puck zijn. De zijne blijven. Voor altijd, zolang het kan. Ik hoop dat hij er ook zo over denkt.. Ik voelde een vlaag wanhoop in me opborrelen. Ik ben bang. Bang dat hij me gaat verlaten. Ik bedoel, zo leuk ben ik nou ook weer niet. Ik ben niet mooi ofzo. Zeker nu niet. Nu ik kaal ben. Al die gedachtes begonnen me te beangstigen. Wezenloos staarde ik voor me uit. Langzaam begonnen mijn ogen te prikken. Even had ik waterige ogen. Maar dat verdween al weer. Zuchtend rolde ik op mijn zij. Kanker hebben is vermoeiend. Het maakt je vanbinnen langzaam kapot.