The Status : Complicated

Status #3 --- Love Life

"Over thinking can only hurt your feelings."

"Oh sh*t!" nasabi ko habang tumatakbo. Wala akong pake sa mga nababangga ko, ang importante ay hindi niya ako masundan. Grabe sya, bakit ako pa?

Huminto ako sa pagtakbo nang ma-realize ko na nasa loob na pala ako ng campus at hindi naman sila nagpapapasok ng outsiders. Huminga ako ng malalim at naglakad papuntang playground, dahil tahimik dito, umupo ako sa isang swing at nagpahinga. That was crazy! He's crazy! Hingal na hingal ako, that's why hindi ko iniwan yung tubig 'coz I know I'll be running, but I left my change and the candies.

"Grabe talaga! Oh my God!" I'm still in shock that I am talking to myself. "Mabuti na lang, wala yata siyang dalang patalim. Grabe!" Ilang minuto na ang nakalipas pero tulala pa rin ako sa nangyari. Hingal na hingal habang nakatitig sa kawalan.

"AY, SH*T!" nabigla ako dahil may humawak sa chains ng swing na kinauupuan ko. Nanlaki ang aking mga mata nang makita ko siya.

"I'm sorry nagulat kita." sabi niya at umupo sa kabilang swing. "Napadaan lang ako dito'coz I heard a noise."

I smile a little. "No Sir, I am sorry... napamura po ako eh."

"No, it's fine." Sir Tolentino said. "Uh... Not fine that it is all right to say bad words but it's fine that it doesn't matter to me, okay?" He sounds tense. I tilt my head, a sign that I understood him.

"So... what are you doing here?" My professor is starting a casual conversation with me. Hindi ako sanay sa ganito, at hindi lang kita Prof ah. "Wala ka na bang klase?"

"Wala na po." I saw him check his watch. "Uhh..." I want to open up what happened yesterday, and I want to explain.

"Ako na yung may klase, so maiwan na kita dito. See you around, miss Mendoza."

"Sir!" bigla kong tawag bago makaalis si sir.

"Hmm? Why?" casual niyang sagot pero, para sa akin ang lambing ng dating. Bakit kasi ang cool niya in any way?

"Hingi lang po ako ng sorry sa nangyari kahapon.." I can not look straight in his eyes for a long time. Ayaw kong mabasa niya ang nararamdaman ko ngayon.

"No problem. I was just bothered, and I don't feel okay yesterday, also, so I'm being paranoid. I'm sorry to caught you off-guard like that."

"Sorry, sir." nahihiyang sabi ko. "Sir, pwede po bang wala nang makakaalam tungkol dun?"

"Oh, too late, naipakita ko na sa Tito ko." nalungkot ako sa sinabi niya, at gusto ko nang mawala sa mundong ibabaw. "Are you okay?" he asks, I nod. Nararamdaman ko na yung pagod ko mula kaninang umaga hanggang ngayon. "I'll leave you here, I still have class. See you around, Miss Gayle."

"Bye, sir." mahinang sabi ko.

Tahimik na ulit ang aking paligid pero may naririnig akong nag-eecho sa utak ko. Did he just said my first name? Kyaaaaah~~ kilig ako! My heart's jumping, I'm so happy! Yiiiiieee, I am so kilig.

I stayed there playing on the swing for a couple more minutes dahil kinikilig pa rin ako sa paggamit ni sir ng first name ko. I couldn't calm down. Naiisip ko pa rin yung siya, yung ngiti niya habang nagsasalita, yung kulay silver niyang braces, yung pilikmata niyang mahaba, yung labi niyang mapula, si sir na sa malayo ko lang nakikita at naririnig magsalita, ngayon ay nasa tabi ko na siya. Nakausap ko pa ng medyo maayos-ayos, sana hindi ako nagmukhang tanga o kaya pabebe habang nagsasalita, sana walang laway na tumalsik at sana hindi ako bad breath. Kinikilig pa rin ako sa kaniya, and will always be.

A ring from my phone leads me to reality, and changed my giggles to frowns. It is a text from Corin,
            "Beh, bigla kang nawala, we thought nasa cr ka lang?" I only read it. And then there's another text from an unknown number.