The Status : Complicated

Status #34.5 --- The Silence Before ...

————–—
"The sweetness of my
favorite man
is beyond compare than
a couple of pint of my favorite
ice cream. "
——–———

As I lay down with a heavy heart and breathing, I happened to had a dream. A bad, very bad dream. I am crying, more than crying that I had a hard time breathing. Did I lost something? Or someone? Oh no!

Agad akong tumayo mula sa pagkakahiga dahil siya agad ang unang pumasok sa isipan ko, si Jack. Kung tama ang naaalala ko ay bago ako magtalukbong para matulog ay nasa sofa siya at seryosong nakaupo at may mabigat na awra. Pagkatapos nun ay hindi ko na alam ang mga nangyari, dahil sa malamang ay mahimbing na akong natutulog.

Nasaan kaya siya?

Hindi. Hindi pa dapat ako makonsensya kaya pinigilan kong mag-isip at muling bumalik sa pagkakahiga at nagpakawala ng malalim na hininga.

"AAUGH! I can't, namimiss ko na siya." I unconsciously said to the air. "We should talk. I shouldn't let this get bigger, because not all things that's getting bigger is better. I need to talk to him and I should say that one magic word – sorry."

Agad akong muling bumangon at nagpalit ng damit panglabas nang mahanap ko siya. Ayokong maging responsable kung sakaling ito ang magiging dahilan ng paghihiwalay namin, at ayoko ng palakihin pa ang isyu. This is getting bigger and not all that gets bigger is better, sometimes it means it is getting worse.

Sinubukan ko din siyang tawagan pero out of reach siya. Mas lalo akong natakot. Susubukan ko ulit siyang tawagan at kung sakaling wala pa rin, I should not bother him anymore. One of my life principle is when things or people are not meant for me, gagawa ako ng paraan para mapasaakin ito, but just once, after that lalayo na ako at hindi na magpupumilit na ipagsiksikan pa ang aking sarili.

Lumabas na lang muna ako at naghanap ng makakainan para may lakas akong harapin siya nang makasalubong ko si Kuya Matt.

"Oh Gayle? I'm glad to see you." sabi niya ng may malapad na ngiti.

"Bakit naman?" tanong ko imbes na bawian ko siya ng ngiti sapagkat na-sense ko na sinadya niya talaga akong puntahan dito.

"I have an urgent matter to ask you. Are you busy?"

Umiling ako at muli akong bumalik sa loob ng bahay na kasama siya.

"Do you have any plans for the rest of the next month?"

"Wala pa naman. Bakit, ano po bang meron?"

"Because I have and I can't cancel it. There will be a seminar and a food bazaar going that TK will be participating." pagsasaad niya samantalang ako ay nag-iisip na kung papayag ba ako o hindi sa pwede niyang hilingin sa akin. "I know that this will be a burden to you but I just need someone to replace me. Okay ka na rin kay Manager, ikaw na lang ang bahala kung papayag ka."

"Saan ba at gaano katagal?" agad kong tanong.

"For fifteen days sa Vietnam."

Nanlaki ang aking mata sa narinig ko, pero may halong excitement.

"Vietnam? Wala akong passport, kuya."

"Pero gusto mo? Ako na ang bahala." sabi niya at ngumiti nang pagkalapad-lapad. I did not agree yet, but a part of me wants to go. "Tomorrow give me your documents and a passport photo para mailakad ko na. Papayag ka man o hindi at least handa na ang passport mo."

It is not yet a done deal but he left like I am sure of it. I'm afraid, and I never been to other countries, but really, a part of me is excited about this.