SON BAKIŞ ~ Son Durak Serisi 1 *DÜZENLENECEKTİR

SB-66- Allah Şahidim Olsun Ki

   Şarkı; Tiffany Alvord - Unforgettable

Multi;  Selim.

Keyifli okumalar! Oy ve yorum yapmayı unutmayın...

* * * *

  Kutuyu elinde kapatıp açmaktan sıkılan adam, sıkıntıyla saate baktı. Ona yeterince zaman vermişti değil mi? Yarım saat oldukça yeterli bir süreydi. Tabii ki adama göre. Kadına sorsanız hala içi içini yiyordu. Ama genç adam verdiği süreyi yeterli bulmuş olacak ki, telefonunu son kez kontrol edip,  gelen resimleri inceledi.  Her şey hazır görünüyordu. Elindeki yeşil kutuyu cebine koyup ayaklandı. Saçlarını eliyle tarayıp, çalışma odasından çıktı. Yatak odasına girmeden önce, derin bir nefes aldı.

  O ilacı içmemiş olmasını umuyordu.  Genç adam çocuklarının çok küçük olmasına rağmen, çocuk istiyordu. Ertesi gün hapını kendi eliyle alması yalnızca kadının kendi seçimini yapmasını istediği içindi. Umuyordu ki, Selim'e göre doğru olanı seçmişti. Eslem'in korkularını anlamıyor değildi Selim,  ancak geçen sefer yaşayamadıkları her şeyi bu sefer yaşamak istiyordu. Zaten bir gün isteyecekti. Erken olmasının fazla zararı olmazdı. Sesli bir şekilde nefesini dışarı verdi. "İçmemiş ol güzelim. İçmemiş ol. Gerçekten bana güvendiğini bilmem için içme Eslem." diye fısıldadı kapıya doğru. Ardından kapının kolunu aşağı indirdi. Sessiz bir şekilde açtığı kapıdan yavaşça içeri girdi.

   Yeşil gözleri loş ışığa alışmak için kısıldı. Karısını kendine sırtı dönük bir biçimde buldu. Yatakta bağdaş kuran genç kadın, galiba Selin'i emziriyordu. Selim yavaş adımlarla yatağa yaklaştı. Tahminlerinde yanılmamıştı. Eslem bebeği ile konuşurken, geldiğini bile fark etmemiş gibiydi.

  "Böyle olması lazımdı bebeğim." Genç kadın bebeğin başını öptü.  "Anne doğru olanı yaptı, değil mi miniğim?" Göğsünü kapatıp, bebeği önüne yatıran kadın onun ayaklarının altını okşadı. Çocuk kendisine gülerek karşılık vermişti.  Bu sırada da yatakta oluşan baskıdan dolayı Selim'in geldiğini fark etmişti Eslem. Arkasına bakamadan adamın, hemen arkasına oturduğunu fark etti. Selim başını omzuna yaslarken Eslem huzurla nefes almış, son yarım saattir onun gelmesini beklediğini fark etmişti.

   "Doğru olan neydi Eslem?" Genç adam kadının saçlarını kokladı. "Doğrularımız aynı mı güzel kadın?"

Eslem istemsizce arkasında duran adamın göğsüne yaslandı. "Bütün kararı bana bıraktığın zaman, senin yanlışını yapabilme olasılığım yüksek oluyor Selim. Bunu biliyorsun."

  Genç adam elini kadının karnına koydu. Tül geceliğin altında, kadının tenini hissediyordu. "Umarım benim doğrum, senin doğrundur." Genç adam kadının saçlarını sol omzuna toplayıp, kadının boyun girintisine iç yakan bir öpücük bıraktı.  " Karar senindi elbette."  Elini kadının karnından çekip, çıplak kolunda gezdirdi. " Yine de ne istediğimi sen de ben de biliyorduk."

    Genç kadın vücudunu ele geçiren ürpertiye engel olamadı. Adamın parmakları doğru düşünmesi engelliyordu.  Söyleyeceği sözleri unutturuyordu. Kalbi o kadar hızlı atarken, doğru düşünmesi bir mucize olurdu zaten. Küçük kızının uyumak üzere olduğunu fark edince, sırtını adamın göğsüne yaslayarak onu izlemeye başladı. Selim de kendisi ile aynı şeyi yapmaya karar vermiş olmalı ki, parmaklarını kolundan çekmiş, kolunu karnına dolayıp, bedenini kolları ile sıcacık sarmıştı. Tek günlük sakalı, çenesini omzuna yasladığı için, kadının tenini karıncalandırıyordu. "Eslem..." Genç adam kollarının arasındaki kadına seslendi. Kadının "Efendim?" diye sorması üzerine durdu, bir an için kadını cevaplayamadı. "Sen o gün, Eylem'in dünyaya gelmesine izin vermesen; biz bugün bu durumda asla olamazdık."