SON BAKIŞ ~ Son Durak Serisi 1 *DÜZENLENECEKTİR

SB-21- "Kayıp"

-Multi Asena,

^^^^^ Yeni bölüm ^^^^^^^^^

Kerem öfkesini dizginleyemiyordu. Kim hamile bir kadından ne isterdi? Düşmanlarını gözünün önüne  getiriyordu. Hiçbiri buna cesaret edemezdi. Herkes Kerem'in karısına ve çocuklarına ne derece düşkün olduğunu bilirdi. Buna rağmen Asena ortalıklarda yoktu.

  Adamlarına iki bahçeyi de aratmıştı. Yoktu. Kadının telefonu zaten Kerem'deydi. Kerem cenaze töreninde almıştı. Başka gidebileceği yer yoktu. Hem Asena bir yere giderken hep haber verirdi. Azelya teyzesine bakmak için çıkmıştı evden. İki eve de gitmemişti bir daha.

Lanet olsun! Kimin Kerem ile böyle bir sorunu olabilirdi? Hiç mantıklı değildi. Eğer Asena'nın veya oğlunun kılına zarar gelirse bunu yapanı öldürürdü. Bunu bile bile kim göze alırdı? Hem hangi vicdana sığıyordu, sekiz aylık hamile bir kadını alıkoymak? Tekrar sakin olmasını söyleyen Selim'in yakasına yapıştı.

" Tekrar söylüyorum, sakin olmamı istiyorsan, ikisini de sağ salim getir bana." dedi. Selim'in yakasını bırakarak geri çekildi. Kolları çaresizce iki yana düşmüştü. "Sakin ol demek kolay, seni de biliyoruz. Değil böyle bi olay, karına biri yanlışlıkla dokunsa, baksa; adama yapmadığını bırakmazsın. Şimdi bana sakin ol deme!"

Bağırarak Selim'e haksızlık etmişti. Ama rahatlamıştı da Kerem sakin olamıyordu. İki gündür içinde biriken öfkesi dışa vuruyordu. Asena daha fazla üzülmesin diye Ayhan Bey ve Nur Hanımın ölümünde sinirini çıkaramamıştı. Şimdi çıkaracaktı.

İçinde kalan öfke kırıntılarıyla duvara tekme attı. Attığı tekme yanlışlıkla masaya çarpınca, masa üzerindeki vazoyla beraber devrildi. Camın kırılma sesi odayı doldururken, Kerem de yere çöktü.

Ona bir şey olacağı korkusu tüm yaşam gücünü elinden almıştı. Ne berbat duyguydu! Onu birkaç saat içinde bulamayacak olurlarsa kafayı yerdi. O tek ailesiydi, oğullarının annesiydi. O her şeyiydi. Yeni bir hayat verendi. Hayatının baharıydı, yazıydı. O bütün duyguların en güzelleriydi. Asena Kerem'in bütün hayatıydı. Asena'ya bir şey olursa yaşayamazdı. Bu öyle büyük bir korkuydu ki! Kerem'den Asena'yı çıkardığınızda geriye kocaman bir hiçlik kalıyordu. Sadece oğulları için ayakta durmaya çalışan yaşayan bir ölü olurdu. Bu aklına bile getirmeyeceği bir ihtimal olarak kalmalıydı. Gözlerinden akan yaşların yeni farkına vardı aama silmeye yeltenmedi.

Selim dayanamayarak Kerem'i yerden kaldırdı. "Oğlum kalk. Bir dur! Emniyet'e haber ver. Bir sürü adamın var, arattır onlara. Benimkileri de çağırıyım." diyerek Kerem'in ayakta durmasını sağladı. Bir adım geri çekildi. Eslem'in yanında bu meselelerden bahsetmeyi hiç istemiyordu. Lâkin yapacak bir şeyi yoktu. Eslem'i tanıyorsa duyacağını duymadan bir yere gidip oturmazdı.

"Önce sakin olacaksın ki, işini yapabileceksin. Kim niye kaçırsın Asena'yı? Tehdit falan aldın mı son zamanlarda? Baban mı? Ama bu saçmalık! Yani kimse -baban bile- senin karını kaçırmayı göze alamaz. Bir de kadın sekiz aylık hamileyken."

Eslem gözlerini kocaman açmış dinliyordu. Camın kırılma sesine içeriden Nilay ve Azelya gelmişti. Gülcan Abla da kucağında Semih ile bir kenarda inanamazca Kerem'e bakıyordu.

Egemen ablasının yanına gitti. Kadın Egemen'in kolundan destek alınca en azından biraz daha iyi hissetti. Genç adam düşünüyordu da kötü günler bir kabus gibi üstlerine çökmüştü. Anne vr babasının ölümü, Dilara'nın hastaneye kaldırılması, Asena'nın kaybolması... Daha ne kadar böyle devam edecekti? Asena'nın da kaybolmasıyla dayanacak gücü kalmamıştı. Birilerinin yanında ağlamaktan nefret ederdi fakat ailesinin yanında gözyaşlarına hakim olamadı.