Kulübenin kapısını açtığımda kapıdan garip sesler çıkmıştı. Açıkça korkmadım değil. Kulübenin çatısının yarısı yoktu. Ortada boş bir masa vardı. Ilerledim ve masaya oturdum.
Ayak sesleri geldiği an kafamı arkaya çevirmek istedim ama olmadı. Çünkü kafamı arkadan biri tutuyordu. Ağzımı açtığım an ağzımın üzerinde olan baskı nedeniyle çığlık atamamıştım.
Yüzünde kar maskesi olan bir kişi ellerimi sandalyeye bağladı ve diğer kar maskeli kişide ağzımı bağlıyordu.
Gözlerimden yaşlar akıyordu. Bu asla Can olamazdı. Kafamı öne eğmiştim. Ama karşımdaki sandalyenin çekilme sesini duyunca kafamı kaldırdım.
Maskesini çıkartmıştı. İşin kötü tarafı bu Kaya idi. Allahım beni neler ile sınıyorsun. Kaya konuşmaya başladı.
" Güneş hosgeldin. Can şuan evinde mışıl mışıl uyuyor. Sen benimsin Güneş. "
Bu söylediklerini duyunca göz yaşlarım daha da şiddetlenmişti. Mışıl mışıl uyuyor derken Can'a birşey mi yapmıştı. Allah kahretsin neden ben Can uyuyor mu diye bakmamıştım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜNEŞ'İM
Teen FictionZorluklara karşı mücadele ederken karşına çıkan herhangi bir şey seni o hayattan soğutabilir. Güvendiğimiz insanlarda bıçaklayabilir bizi. Yakınımızdaki insanlari iyi seçmeliyiz.
