Can odaya geldiğinde ellerimi boynuna doladım. Oda ellerini belime koydu.
İşte aşk buydu. Sonsuz ve asla bitneyecek birşey.
Can'la sarıldıktan sonra tekrar balkona çıktım ve oturdum. Üzerime battaniyemi örttüm. Elimdeki fotoğraf albümüne bakarken ağlıyordum.
Bu fotoğrafta ben ve annem vardık. Annem saçlarımı örüyordu. O zamanlar evimiz küçüktü. Mavi koltukların üzerinde pembe danteller vardı.
Fotoğraf albümünü yanımdaki masaya koyarken diğer elimin tersiyle göz yaşlarımı sildim. Annemi özlemiştim. Onu çok özlemiştim. Ama onu geri getiremezdim. Birgün onun yanına gideceğimi bilsemde özlememek elimde değildi.
Hayatımda onca şey yaşamıştım. Sevdiğim insanlar bana yalanlar söylemişlerdi ama ben herkesi affetmiştim. Çünkü herkes 2. bir şansı hak eder.
Oturduğum sandalyeden kalktım ve yatak odasına gittim. Can, Ada ve Çağlar hepsi uyuyordu. Gülümsedim ve yanlarına yattım.
Ben bir anneydim ve çocuklarımı bırakıp gidemezdim. Yada Can'ı bırakıp gidemezdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜNEŞ'İM
Teen FictionZorluklara karşı mücadele ederken karşına çıkan herhangi bir şey seni o hayattan soğutabilir. Güvendiğimiz insanlarda bıçaklayabilir bizi. Yakınımızdaki insanlari iyi seçmeliyiz.
