GÜNEŞ'İM

ARABA

Her ne kadar ellerinden kurtulmak istesemde kurtulamıyordum.

Melis'e güvenmiştim ama o resmen güvenimi yakmıştı. Hayat bana insanlara güvenme dedikçe ben güveniyordum ve benim canım acıyordu.

Sanırım bu benim kaderimdi. Kaderimi değiştiremezdim ve böyle yaşamaya mecburdum.

Gözlerimi açtığımda bir sandalyede oturuyordum. Kollarım acımıştı. Çünkü ellerim bağlıydı. Ve ağzımda bağlıydı.

Bu duruma bu sıralar alışmıstım. Hepsi de Kaya'nın yüzündendi. Eminim bu işin sonunda da Kaya vardı sonuçta Melis onun kardeşiydi.

Derin bir nefes aldım. Karşımda iki tane sandalye bulunuyordu. Birine Selim diğerine Melis oturdu. Melis küçümser bir bakış attı ve konuşmaya başladı.

" Sana acıyorum Güneş. "

Gözlerimi ona doğru çevirdim ve sert dert bakmaya başladım.

" Abimin ve Can'ın seni sevdiğini düşünüyorsun. Ama onlar seni oyuncak olarak görüyorlar. Sen acılası birisin."

Bunu dediği an gözümdeki yaşları tutamadım. Melis sandalyeden kalktı ve yanımdan hızlıca geçerek gitti.

O sırada Selim konuşmaya başladı.

" Sen ona bakma Güneş. Şu sıralar biraz canı sıkkın. Unutma her zaman yanındayım. "

Ellerimi ve ağzımı açınca sandalyeden kalktım. Ayaklarım bağlı olduğu için uyuşmuştu. Yürümekte zorlandamda ayakta kalmayı başardım.

Dış kapıyı açtım ve dışarı çıktım. O sırada bir araba sinyal yaptı. Arabanın camları filmli olduğu için içindeki insanı göremiyordum.

Arabayı umursamadan ilerledim.