Leo
"Good morning babe!" bati ko kay sef na hanggang ngayon ay mahimbing pa din natutulog sa higaan ko.
"babe gising kana dyan. nakahain na yung almusal sa baba." malambing na sabi ko sa kanya habang hinahatak ko yung kumot na nakabalot sa katawan niya.
bahagyang kumilos ito para umupo.
"anong aros na ba ah?" sabi niya habang kinakamot - kamot niyang yung mata niya.
lumakad ako palapit sa kanya."8:30 na nangumaga. tara na. aalis pa tayo diba?" na pansin ko nanlaki ang mata niya sa sinabi ko.
"HA?! pero parehas tayong may pasok diba? saka diba friday palang ngayon. paanong aalis tayo?" napangiti lang ako at umupo para maka-level ko siya.
"ako na ang bahala doon, okay." kasabay ng pahalik ko sa pisngi niya. "good morning babe."
"leo!!!"
"what?"
"bakit mo ginawa iyon? hindi pa ako nagtotoothbrush eh!" sabi niya kasabay ng pag-pout niya.
hinawakan ko ang ilalim ng baba niya para magkalapit ang labi namin dalawa. "kahit hindi ka pa magtoothbrush ng isang linggo hahalikan ng hahalikan pa din kita." tumayo na ako mula sa pagkakaupo ko. "bumangon kana dyan hihintayin kita sa baba."
"arrgh!! leo naman eh." rinig kong sigaw niya nang makalabas ako sa kuwarto.
~*~
"saan ba tayo pupunta ha?"
"bakit mo ba tinatanong ah?"
"eh, bakit ba kasi ang damot mo! sasabihin mo lang naman diba?"
"sinabi ko na diba."
"hindi naman tss!"
napatawa ako sa reaction na ginawa ni sef. ewan ko ba? hindi ko maintindahan yung sa sarili ko, kung bakit ganito ang pakiramdam ko ngayon para bang ang gaang - gaang ng nararamdaman ko, yung tipong mararamdaman mo na sobrang malaya ka.
siguro dahil nagawang ko nangtanggapin sa sarili ko na mahal ko nga talaga si seferina. yung wala ng pangaalingan at takot dito sa puso ko. ano naman kung 8 years ang tanda ko sa kanya. wala na ako pake sa sasabihin ng ibang tao.
bakit kapag nasaktan ba ako kasama din ba sila masasaktan? hindi diba?
kaya wala na akong pakeilaman sa mga sasabihin nila. bahala sila basta alam ko masaya ako doble pa.
"uy!! kanina pa kita kinakausap noh! tawa ka ng tawa kanina tapos bigla ka naging seryoso. ano ka bipolar na ah?"
"wala. alam mo kanina kapa daldal ng daldal hindi sumasakit lalamunan mo ah?"
"medyo nanunuyo na nga yung lalamunan ko eh, hindi ba tayo pwede magstop muna para bumili ng maiinon at makakain na din ah?" sabi niya habang nakaharap sa akin at taas baba pa ang kilay niya.
napangiti lang ako."sige. doon tayo."
"leo bilis mo naman ang bagal bagal mo talaga maglakad no."
"hindi naman kasi lakad ang ginawa mo takbo iyon seferina." sabi ko sa kanya nang makalapit ako.
tignan mo nga naman kahit nagaaminan na kami sa isat - isa, walang nagbago sa pakikitungo niya. ganun pa din. mahilig mangharot. Parang hindi kami mag- On tuloy ni--
wait lang! kami na ba? sinagot na ba niya ako? parang wala naman ako narinig na "Oo" mula sa kanya.
Oo nahalikan, nayakap at nakatabi ko na din matulog, pero hindi pa niya sinasabi kung kami na ba talaga?
WTF!! hindi ba ako lang ang nag-aasume na kami. sa hindi naman sa OA pero mas maganda kasi na maririnig mula sa babae yung sagot nilang "Oo" diba?
tsss! napapaisip tuloy ako.
"psh! leo kanina pa yang inisip mo ah?" tanong niya habang may bitbit siyang chuckie sa kanan niya at isang 1.5 na sprite sa kaliwa niya.
itanong ko kaya. pero paano ko naman uumpisahan? paano ko itatanong naman.
"uy leo! hindi kalang bipolar bingi kadin. Ano ba ang nangyayari sayo ah? bakit namumula kana ngayon ha?" tanong niya habang nilalagay niya isat-isa yung kinuha niya sa basket.
"ah--eh-- wa..wala sige na. kunin mo na gusto mo hintayin kita uupo lang muna ako doon." pakasabi ko sabay talikod ko sa kanya.
Sh*t! sh*t! bakit ngayon pa ako nahiya sa kanya? pagkatapos kong halikan siya ng dalawang beses tapos ngayon mahihiya- hiya pa ako.
LEO naman!! arrgh!!
lumakad ulit ako palapit kay seferina nang bigla lingon ito. "oh! leo may gusto ka pa bang inumin ah? tatlo na kasi itong kinuha ko." takang tanong niya.
"ah--ah.. hahaha.. gusto ko kasi nito ng magising ako."
"iyan? hindi ba dapat kape ang kuhanin mo at hindi yan. at teka nga kailan pa naging pampagising ang fourseason ah?" napatingin ako sa hawak ko ng mapagtanto ko na fourseason nga ang nadukot ko.
Sh*t! nakakahiya naman oh...
"ah--ah. pamalamig pala ang gusto ko kaya ito ang kinuha ko." palusot ko.
"may gusto ka bang sabihin o tanong? kanina ka pa kasi hindi mapakali dyan." tanong niya.
napakamot lang ako sa batok ko at bahagyang ngumiti. Paano ko ba itatanong ah? bakit ba umadar naman ang pagkatorpe ko! nakakainis.
"leo? tinatanong kaya kita. aalisan kita kapag hindi ka nagsalita."iritang sabi niya.
"a--ah-- ano--no kasi. se--sef gusto ko lang itanong sayo kung--"
"kung ano?"
"kung ta--tayo na ba?" kasabay ng pagkayuko ko.
wala akong narinig sa kanya, ni hindi ko nga alam kung ano ang naging reaction niya sa tanong ko. baka naman hindi niya narinig kasi bahagyang hininaan ko bandang dulo eh. pero bakit?
aish!!
tumingala ako ulit para makita ko ang mukhang niyang... poker face...
kailangan ko na bang simulan ang kabahan ah?
"sef?..." utal na tawag ko sa kanya.
wala akong makitang ni anong bahid sa mukhang niya ni hindi ko din mabasa kong ano ang tumatakbo sa isip ng babae nato.
hindi kaya pinagtri-tripan ako nito?
paunti-unti lang siya lumalapit sa akin, at nangmakalapit ito sa akin.
"leo.." mahinahong tawag niya sa akin habang sinenyasal niya ako na yumuko para magkapantay kami.
bahagyang yumuko ako para marinig yung ibubulong niya, pero iba pala ang hindi ko niaasahan.
nagkadikit ang labi naming dalawa kasabay ng napabitaw ako sa hawak kong fourseason.
hinalikan niya ako?! Oo hinalikan niya ako nang siya mismo ang gumawa ng move! hindi kaya ang sagot niya ay "Oo" na?
naramdaman kong kumalas na siya at ngumiti sa akin. " ILoveyou leo!" napangiti ako sa narinig ko sa kanya
tatalikod na sana si sef nang bigla ko siyang hawakan sa braso at hatakin. "ILoveyou too. seferin." kasabay ng paglapat ng labi ko sa labi niya.
kami na! kaming- kami na, Girlfriend ko na siya.
BINABASA MO ANG
I Married My Student [Major Revision]
Storie d'amoreOo! Naiinis ako pag nagkakasalubong ang landas natin, kung nasaan ako andyan ka. Lagi kang nakabuntot sa akin at ang pinakamalala puro problema ang binibigay mo. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Sa tuwing hindi tayo nagkikita, hinahanap- hanap...