BALIN (TAMAMLANDI)

GİRİŞ

"Onu sonsuza dek uzakta tutamazsın."

"Biliyorum ama henüz çok küçük."

"Saçmalıyorsun. Her ava gittiğimizde, bir dostumuzla buluşacağımız veya romantik bir yemek yiyeceğimiz yalanını uydurmaktan sıkılmadın mı?"

"Yeter. Derin'in farklı olduğunu sen de biliyorsun."

"Evet, kendi kızımı kendinden korumam gerektiğinin ne kadar lanet olasıca bir durum olduğunu biliyorum. Onun için artık hazırlanması gerektiğini söylüyorum zaten."

İkisi de bıkkınca karanlık yolu izlerken, o evde uyuyordu. Daha doğrusu, hayatının gerçeğini öğrenmeye başlıyordu. Zavallı kız, henüz ne kadar küçük fakat ne kadar önemli olmaya başlıyor.

"Arabanın yolda ilerlediğini görüyorum.

Evden çıkarken ne denli mutlu gözüküyorlardı şimdi neden böyleler? Neden sürekli benden bahsediyorlar?

"Hey, biraz yavaşla."

Babam neden bu kadar hızlı sürüyor? Ellerine baktığımda direksiyonu sıkmaktan parmaklarının beyazladığını görüyorum.

Bir sorun olduğu çok açık.

"Bu seferki ne olacak?"

Anne, neden bahsediyorsun?

Aniden göğsüm sıkışmaya başlıyor. Arka koltuklarda, vücudumun temas ettiği her yerde topraklar belirmeye başlıyor. Ellerimi toprağa değdirdiğimde, rahatlıyorum ama kötü bir his beni kemirmeye devam ediyor.

Çığlık attım. Saniyeler kaldı ve onlara uzanamıyorum.

Araba; büyük, güçlü, sert bir şeye çarpıyor. Cam, tam önümde ve tamamen berrak olmasına rağmen dışarıdaki her neyse bana gözükmüyor. Ailem ölüyor, sıkıştığım yerde bunu hissedebiliyorum. Bir güç, beni tam olduğum yerde tutuyor.

Sonunda üstümdeki ağırlığın kalktığını hissediyorum ve aynı anda hızla anneme atılıyorum. Yüzünü ellerimin arasına alıp, ölmemesi için ona yalvarırken, gözlerimiz buluşuyor.

İşte hikayemin başladığı an.

Ölen annemin ardından babamın gözlerine bakıyorum. Ölmeden önce son gördükleri görüntü, ölü gözlerinde takılı kalmış.

Kocaman, siyah bir kurt. Kurtadam.

Onun kan kırmızısı gözleri, şeytanice gülümsüyor.

Hayatımı nasıl mahvettiğine gülüyor."

*****

Sıçrayarak uyanıyorum. Az önce gördüğüm şeyin etkisiyle tüm odaları geziyorum. Annem ve babam, gerçekten evde değiller.

Salona tekrar geldiğimde çalan zilin sesi beni sıçratıyor. Kollarımı vücuduma dolayıp kapıya gidiyorum.

Delikten bakmam tembihlendi ama hızla kapıyı açtım.

Bir kadın ve erkek var. Fakat ailem değiller. Bu insanlar polis.

"Derin Soykan?"

Kurtun kırmızı gözleri zihnimde canlanıyor. Etrafı net göremiyorum.

"Bizimle gelmeniz gerekiyor."

"Biliyorum."

Yere düşerken fısıldıyorum.

"Ne olduğunu biliyorum."