BALIN (TAMAMLANDI)

27.BÖLÜM:MESAJ

Merhaba arkadaşlar! Beni desteklediğiniz ve yanımda olduğunuz için teşekkürler. Bu bölümü beğenirseniz oylayıp yorum yapmayı unutmayın. Sizi seviyorum. Multimedyada Aden var.

*****

Hastaneden çıktıktan sonra hafızam daha iyi durumdaydı. Arkadaşlarımla sürekli bir arada olduğum için onları hatırlamak kolay olmuştu ama diğer kişiler ve vurulmadan önceki birkaç saat içinde olan olayları hatırlamak zordu. Biz kahvaltı ederken kafeye gelen adamın yüzüne dikkatlice bakınca polis memuru Turan bey olduğunu anladım.

"Derin, kaza geçirmişsin. Geçmiş olsun."

"Teşekkür ederim."

"Sana söylediklerimi hatırlıyor musun?"

"Evet, not hakkında bir şey bulabildiniz mi?"

"Bazı şeyler var. Nottaki el yazısı bir kıza ait. Aynı el yazısıyla yazılmış başka bir not dün akşam posta kutumdaydı."

"Ne? Sizi tehdit mi ettiler?"

"Sorun değil. Tehlikede olan sensin."

"Hayır bu çok fazla."

"Derin, beni korumanı falan istemiyorum. Sadece bir terslik sezersen ve etrafında sana zarar vermek isteyen bir kız olursa kim olduğunu bana hemen haber ver."

Kafamı salladım. O dışarı çıkarken iştahım kalmadığı için odama çıktım. Köpükle biraz oynadıktan sonra cama atılan taşla kafamı uzattım. Bu çocuk... Görkmen. İyi de burada ne işi var? Hızlı adımlarla aşağı inip bahçeye dolaştım.

"Derin, nasılsın?"

"İyi sayılır."

"Seni uyarmak için geldim, pek vaktim yok."

"Ne için?"

"Yaralandığını biliyorum, daha büyüğü için peşindeler."

"Kim?"

Birkaç saniye bekledikten sonra arkasını döndü.

"Görkmen lütfen. Kim benden ne istiyor?"

"Sen sadece dikkatli ol Derin."

Diyebileceğim bir şey yoktu. Oflayarak kafeye döndüm. Telefonu elime alarak Pars'a mesaj attım.

Gönderilen:Pars

"Biraz ormanda yürüyelim mi?"

Cevap anında gelmişti.

"Bekliyorum."

Saçlarımı elimle düzeltip çıktım. Ormanın girişine geldiğimde hava şimdiden iyi hissettirmeye başlamıştı.

"Daha iyisin değil mi?"

"Evet. Sadece biraz endişeliyim."

"Korkmana gerek yok."

"Evet ama bugün Görkmen geldi. Daha büyük şeyler olacağını söyledi."

"Ne gibi?"

"Bilmiyorum. Bunu söyleyip gitti."

İlerideki bir kayanın üzerine oturdum. Yanıma geldi ve rahatlatıcı ses tonuyla konuşmaya başladı.

"Çok zor zamanlar yaşıyoruz. Hepimiz. Ama güçlü durmalıyız."

Bunun zor olduğunu haykırmak istesem de sustum.

"Benim eve gitmem gerek. Gelmek ister misin?"

"Hayır, biraz oturacağım."

"Sen bilirsin."