BALIN (TAMAMLANDI)

41.BÖLÜM:MEZAR

 Merhaba! Herkese güzel tatiller diliyorum. Bölümü beğenirseniz oylayıp yorum yapmayı unutmayın. Sizi seviyorum.

*****

Gözlerimi açtığımda karanlıktaydım. Hiçbir şey göremiyordum. Gözlerimi kapatıp olanları düşündüm. Yılbaşı gecesi, gülüşmeler ve çığlık... Ellerimi duvarda gezdirdim. Yavaşça ayağa kalkıp elimi duvarda tutarak yürüdüm. Çok büyük bir oda değildi. Bir köşeye oturdum ve bir ses konuşmaya başladı.

"Mutlu yıllar Derin. Seni burada tuttuğum için üzgünüm. Işıklar şimdi açılacak ama göreceğin şeyden hoşlanmayabilirsin."

Cümlesini bitirir bitirmez ışıklar açıldı. Gözlerimi kapatıp kafamı yere koydum. Oda boştu, eğer tavana zincirlenmiş iki cesedi görmezden gelebilirsek.

"Neden yapıyorsunuz bunu?"

"Düşün Derin."

"Anlamıyorum."

"Bu odadan kurtulma şansın var. İpuçlarını takip etmen gerek."

 Bir cızırtı sesinden mikrofonun kapandığını anladım. Burada beni kurtaracak ne olabilirdi? Odanın diğer köşesindeki sandalyenin yanına gittim. Sıradan bir sandalye gibiydi. Arka bacaklarından birine siyah bantla bir şey yapıştırılmıştı. Bir kağıttı. Anlamını bilmediğim bir işaret vardı. Kağıdın arkasını çevirdim. Bir not vardı. 

 "İlk ipucunu çabuk bulacağını biliyordum. Bu işaretin bir anlamı var ve bunu sen çözeceksin. Işıklar tekrar kapanmadan bol şans Derin." 

 Odada hızla dönmeye başladım. Başka neresi olabilirdi? Yerdeki tahtaları elimle çıkarmaya çalıştım. Olmuyordu. Elimi saçlarımın arasından geçirdim. Başka nerede olabilirdi? Biraz duraksadıktan sonra gözlerim tavandaki cesetlere kaydı. Diğer ipuçları onlarda olmalıydı. Sandalyenin üzerine çıkıp onlara uzandım. Midem bulanmıştı ama bunu umursayamazdım. Kızın gömleğinin cebinden diğer kağıdı çıkardım. Onu pantolonumun cebine koyup erkeğin cebinden diğer kağıdı çıkardım. Kim olduklarını düşünmeden edemedim. Şimdi 3 kağıdım vardı ve dışarıdakiler ışığı tekrar kapatmadan şifreyi çözmem gerekiyordu. Kağıtları yere koydum. Üç anlamsız şekil birleşince bir şey oluşturmalıydı. Hemen denemeye başladım. Olmuyordu.

"Ben hiçbir şey anlamıyorum."

"Çabuk olsan iyi edersin. Karanlıkta işler zorlaşır."

Sakinleşmeye çalıştım. Diğerlerinin beni aradığına emindim. Ama beni bulmaları çok zordu. Buradan kurtulacaktım. Köşedeki kameranın cılız ışığına bakıp yaptığım işe geri döndüm. Beni gülerek izlediklerine emindim. Kağıtları kararlıkla karıştırmaya devam ettim. Son yaptığım şekle geri çekilip baktığımda bir ok gibi gözüküyordu. Şekli bozmadan kağıtları ters çevirdim. Sayı oluşmuştu.

 "39,9"

"Tebrikler Derin. Şifreyi çözdün."

"Şimdi ne olacak?"

"Buradan çıkmak için gerekli olan şeyi buldun. Aklını kullan. Ah, ama bir sorunumuz var."

 Ben bir şey söylemeden oda karanlığa gömüldü. Ben çığlık atarken o kahkahaları arasında konuşuyordu.

"Her şeyi karanlıkta halletmen gerecek."

                   *****

Karanlık bütün düşünce gücümü kaybettirmiş gibiydi. Sayıları bulmuştum ama böyle bir odada ne yapabilirdim? Acıkmıştım ve bunu defalarca söylememe rağmen yemek vermiyorlardı. Buradan kurtulmam lazımdı onların mutluluğuna dayanamazdım. Duvardan destek alarak ayağa kalktım.