INSIDE: The Forbidden Love [COMPLEET]

▪1

Ik heb dit een tijdje geleden geschreven toen ik 12 was. Let daarom niet teveel op typ en schrijf fouten.

De wereld ligt er vredig bij, de ochtend komt eraan. De vogels beginnen buiten al met hun ochtend gezang.

De herfst is bijna aan zijn einde gekomen. Vele hebben het voorspeld. Maar als de herfst aan zijn einde komt staat er een ander seizoen te wachten. De winter, Professor Diederick vertelde mij dat dit de ergste winter in jaren zal worden. 1788 zal in de boeken komen te staan als de koudste winter. Men vreest dat er vele doden zullen vallen, dankzij deze abnormale omstandigheden.
Ik heb niets te vrezen, ik ben een prinses. Ik woon in een groot kasteel, in Tessing. Het bevalt me hier ten zeerste. Mijn vader, Lodewijk van Wilchem is de koning van Tessing. En mijn lieftallige moeder Henriëtte van Weilen, zij is de koningin van Tessing. Ik ben haar spiegelbeeld, we lijken als twee druppels water op elkaar. Tenminste dat wordt ons gezegd. Maar dat is ook terecht, ik heb mijn lange blonde haren aan haar te danken, en niet te vergeten mijn slanke lichaamsbouw. Mijn groene ogen heb ik van mijn vader, waar ik heel trots op ben. Mensen met groene ogen zijn erg speciaal aangezien het niet vaak voorkomt. Mijn twee zussen, Maria en Auguste hebben blauwe ogen. Net als mijn broer, Alexander. Zij lijken het meest op mijn vader qua lichaamsbouw en haarkleur. Alle drie hebben ze bruin haar, het enigste verschil, Auguste heeft bos vol met krullen. Terwijl Maria en Alexander stijl bruin haar hebben.
Maria is de oudste gevolgd door Auguste en dan kom ik. Mijn broer is jongste. Maar zo ziet hij er niet uit, met zijn 17 jaar lijkt hij eerder 19. Ik ben 18 jaar en mijn twee zussen zijn beide twintig. Op hun 19 tiende levensjaar zijn ze beide getrouwd. Dat is een traditie in onze familie. Over 10 maanden is het mijn beurt. Maar ik zal eerst een man moeten vinden, en dat is niet gemakkelijk. Hij moet ook nog een hoge rang beschikken, mijn moeder heeft het liefste een koning. Aangezien ik een Prinses ben.
Maria is getrouwd met de zoon van keizer Leopold de tweede. En Auguste is getrouwd met een hertog. Ik zou niet weten met welke koning ik dan zou moeten trouwen. Maar ik heb ook geen keus, mijn vader zal iemand voor me uitzoeken. Of ik het nou wil of niet. Gelukkig heb ik al andere plannen, ik ga zelf opzoek naar een beschaafde man, die respect voor me heeft. Want dat is in deze tijd weinig te vinden, respect, geen man heeft respect voor een vrouw.

Ik laat een geeuw uit mijn mond ontsnappen. De ochtend is genaderd, het is tijd om mijn warme nest te verlaten. Vader en moeder zullen wel allang in de voorkamer aanwezig zijn op deze prachtige zondag. Wat raar dat mijn dienstmeisje Abigail nog niet aanwezig is. Meestal wekt ze mij stipt 7 uur. Misschien vergis ik me wel in de tijd. Mijn blik glijd naar het uurwerk van de grote klok op de rode muur. Het is momenteel 5 minuten voor 7. Ik blijf net zolang rechtop in bed zitten tot de deur opengaat.

'Goedemorgen Mevrouw Württemberg' hoor ik haar zachte stem bij de deurpost zeggen. Ik knik naar haar, als gebaar dat ze binnen mag komen.

'Abigail, ik wil graag mijn mint groene jurk dragen naar de preek, samen met mijn witte schoenen, witte parels, en de diamanten ring van mijn grootmoeder, denk je dat je dat je dat allemaal kunt vinden?' vraag ik met één opgetrokken wenkbrauw. Moeder zegt dat ik moet ophouden met die trekjes van me, aangezien ik anders rimpels zou kunnen krijgen. Maar ik doe het toch, zo kan ik kijken of Abigail me wel goed begrepen heeft. Dat weet je namelijk nooit zeker met zigeuners zoals zij.

'Natuurlijk Mevrouw, verder nog iets?' vraagt ze beleefd.

'Nee dat was het, je kunt gaan' antwoord ik bot. Ze knikt en verlaat daarna snel mijn kamer. Ik weet wel wat ze gedaan heeft voordat ze hier kwam. Ik weet dat ze een oogje heeft op één van de stal jongens. Via mijn balkon heb je namelijk perfect uitzicht op de stallen. Op een avond heb ik haar betrapt, ze heeft me gesmeekt om niks tegen mijn ouders te vertellen, en zo lief als ik ben deed ik dat ook niet. Ik ken de consequenties, en Abigail ook, ik verraad haar niet, ze is één van de weinige mensen waar ik op kan vertrouwen, en ik beschouw haar als een soort vriendin.
Toen ik nog maar 10 jaar oud was kwam zij hier samen met haar moeder, ze waren van het platteland gehaald vertelde ze. En nu kwamen ze bij ons werken, ik wist niet precies wat dat "werken" eigenlijk inhield. Maar daar kwam ik al snel genoeg achter, zij werd mijn slaaf zij moeder. Maar zo heb ik Abigail nooit aanschouwd, ik vertelde haar altijd dat ze mijn vriendin was. En dat is ook zo. Alleen ben ik in de loop der jaren iets verandert. Ze is nog steeds mijn slaaf niet, tenminste niet in mijn ogen, ik beschouw haar als mijn persoonlijke dienstmeid. Waar ik af en toe mee kan roddelen over jongens of nieuwtjes, want ja ik kom niet verder dan deze muren om ons landschap. Wat daar allemaal buiten ligt, ik heb geen idee, maar moeders zij dat het veel te gevaarlijk was.
Abigail verlaat dagelijkse deze muren, om te wandelen of om boodschappen te halen. Ik mag alleen naar buiten om te wandelen maar ik moet toch binnen de grote stenen muren blijven. Dat heb ik ook altijd gedaan. Maar vandaag wordt het anders, tijdens de preek sluip ik weg, zodat ik eindelijk de andere onbekende wereld kan zien, waarover altijd zo groots gepraat wordt.

Na een tijdje komt Abigail terug, ik heb ondertussen een warme douche genomen. En sta nu voor de spiegel in mijn ondergoed van zijde. Abigail helpt me in mijn martelwerktuig van ijzer. Daarna helpt ze met mijn jurk, die mooi over het ijzer heen valt in een ronde boog. Ik kijk tevreden naar mezelf in de spiegel, terwijl Abigail onder mij jurk kruipt om mijn witte muiltjes aan te doen. Ik pak mijn ketting vast en maak hem vast, Abigail helpt me om mijn hoed recht op mijn hoofd te zetten.

'Tevreden?' vraagt ze.

'Jaa het ziet er perfect uit Abigail, kom we gaan naar beneden' antwoord ik. Ze loopt achter me aan, wanneer we andere bediendes passeren hoor ik haar telkens zachtjes groeten. Ik schenk er verder niet veel aandacht aan en wandel voorzichtig de trap af richting de voorkamer. Moeder en vader zitten midden in een serieus gesprek, ik hoor af en toe mijn naam en het woord verloofde vallen. Ik stop abrupt met lopen, dat kan toch niet?! Hij kan toch nooit nu al een verloofde voor me hebben gevonden?

'Ach Catherina, wat zie je er toch schitterend uit' hoor ik een bekende stem achter me zeggen. Ik draai me om en staar recht in de vertrouwde blauwe ogen van mijn broer Alexander.

'Wel bedankt,' antwoord ik hem beleefd. Ik neem hem snel in me op, hij draagt een zwart pak. Hij lijkt nu nog ouder, en aantrekkelijker maar dat is niet aan mij om te zeggen. 'Wat is er broer?' vraag ik wanneer hij mij met zo'n vragende blik aan kijkt.

'Oh niets, alleen-' hij krijgt de kans niet om zijn zin af te maken. Mijn vader zijn stem bromt door de gang.

'Ach mijn schitterende dochter, het is eindelijk zo ver, jou vader heeft een man voor je gevonden' ik draai me naar mijn vader en kijk hem vragend aan. Laat het alsjeblieft een goede man zijn kan ik alleen maar denken.

--------------------------

Welkom bij mijn verhaal. Het is inmiddels af en ik ben er blij meer. Maar toch nog niet helemaal, daarom ben ik nu aan het herschrijven. Het nieuwe verhaal staat momenteel online. Ik raad je aan om dat verhaal te lezen aangezien ik een paar gebeurtenissen veranderd heb. Maar het is nog niet helemaal af, dus je kunt ook eerst van dit verhaal genieten.

Veel plezier!