INSIDE: The Forbidden Love [COMPLEET]

▪48

Catharina

Door het voedsel te kort ben ik erg zwak. Ik voel mijn benen amper en mijn lichaam voelt steenkoud aan.

Peter heeft me net bezocht. Hij heeft me een klein stukje brood gegeven met een half glas water. Ik houd het het stuk brood in mijn handen. Op de zijkanten zijn schimmelvlekken te zien.

Mijn maag rommelt maar ik weiger om het beschimmelde brood te eten. Ik gooi het stuk brood naar de hoek van de cel. Er klinkt geritsel in de cel. Dat geluid komt me akelig bekend voor.

Ik kruip naar achteren en houd het brood goed in de gaten. Een grote dikke rat trippelt naar het brood en knaagt eraan.

Ik voel mijn hart sneller slaan. Dat enge beest staart naar me. Zometeen wil hij mij ook eten. Een koude rilling glijd langs mijn nek naar beneden.

Wanneer wordt ik gered? Vader en moeder moeten toch allang op de hoogte zijn van mijn vermissing neem ik aan. Mijn hoop zakt met de seconde weg.

Ik kan alleen maar blijven wachten. En wachten.. en wachten tot iemand komt.

****

Op het kasteel worden voorbereidingen getroffen voor de redding van prinses Catharina. Het zal niet gemakkelijk worden. Met dit plan zullen ze Catharina kunnen redden. Ook al is het levensgevaarlijk voor sommige onder ons.

James, Heer Aiden, de koning en koningin en allerlei wachters zitten rond een grote tafel. De koning zit natuurlijk aan het hoofd van de tafel. Voor hem ligt een vel papier met daarop het aanvalsplan.

"Iedereen is dus op de hoogte van zijn positie?" spreekt de koningin.

Iedereen knikt rond de tafel. Zijn ogen vallen op James. Hij heeft tot nu toe nog niet veel gesproken. Zijn gedachte zijn totaal ergens anders.

"Wil de prins van Dinsbul zijn aandacht bij het plan houden" de koning slaat met zijn hand op de vlakke tafel.

Iedereen zijn aandacht gaat direct naar de koning. Ook die van James die eindelijk uit zijn gedachtes over Catharina wakker schiet. Het zit hem al de hele dag dwars.

De twee mannen in het bos die zijn Catharina wouden vermoorden. Hij heeft één van hen kunnen uitschakelen. Hoe is het mogelijk dat de ander is ontkomen en Catharina heeft weten te ontvoeren. Catharina is een slimme meid. Ze is niet zo naief dat ze zomaar mee zou lopen. Er moet iets gebeurt zijn. Een diepe zucht rolt over zijn lippen. Hij bald zijn handen tot vuisten en staat dan op.

Er zit hem iets vreselijk dwars. Maar hij kan er zijn vinger niet op leggen.

"Exuseert u mij", met grote stappen verlaat hij de kamer.

Er is iets wat hij wil onderzoeken voordat hij met dit plan in zee gaat.

De gangen zijn verlaten. Alsof er al een telegraaf is binnen gekomen met het nieuws dat Catharina is overleden. Er hangt een kille sfeer binnen de muren van het kongingshuis. Een paar weken geleden was het allemaal nog zo levendig hier. Maar alles is snel verandert. Na de affaire van kongin Willem is het leven van Catharina ingezakt. En hij heeft er niets aankunnen doen om het beter te maken.

Na het vertrek van Willem was het even rustig. De mensen binnen deze muren, Abigail, Aiden, Catharina, de koningin, de koning en het overige personeel. Zij waren de enigste die contact met haar hadden. Één van hen heeft aan de buitenwereld kunnen vertellen hoe het met haar ging, en wat ze allemaal deed.

Zou het mogelijk zijn, dat de ontvoering van Catharina eerder beraden is.

James besluit opzoek te gaan naar het vertrek van Catharina. Dat is de laatste plaats waar hij haar gezien heeft. Mischien heeft ze iets achtergelaten waar hij iets uit kan opvangen.

Terwijl hij zijn weg naar haar kamer zoekt, zakken de laatste gebeurtinissen tussen hun beide bij hem naar binnen. De eerste ontmoeting tussen hen beide, de intense omhelzing, hun gesprekken. Het zijn allemaal kleine gebaren maar ze hebben een grote indruk op hem achtergaten. Hij hoopt dat het ook zo bij Catharina is. Zo niet, dan zal hik verder moeten gaan. Hij moet zijn plek accepteren. In haar ogen is James haar persoonlijke wachter die tevens de prins van Dinsbul is, het koningrijk  naast de hare. Maar hij heeft nooit wat met zijn titel willen doen.

Hij wou haar beschermen voor de wrede mensen in deze wereld. Maar hij heeft zijn taak niet juist kunnen uitvoeren. Hij weet dat het niet helemaal zijn fout is, maar toch raakt het hem diep.

En dit is de enigste manier om het koningspaar te bewijzen dat hij het waard is om haar wachter te zijn.

Voor de deur van de kamer blijft hij staan. Het voelt vreemd om zomaar iemand zijn vertrek te betreden. Hij heeft geen toezegging gekregen om binnen te komen. Twijfelend blijft hij voor de deur staan.

"Heer James?" hoort hij een zachte vrouwenstem achter hem zeggen.

Hij kijkt op zij naar het getinte meisjes dat naast de muur staat. Abigail, het kamermeisje van Catharina.

"Abigail?"

Ze kijken elkaar een beetje ongelovig aan. Het is al een tijdje geleden dat zij elkaar voor het laatst hebben gezien. Er glijd een glimlach over haar gezicht. Ze opent haar armen en omhelst James. Hij doet het zelfde en zo blijven ze even staan.

"Ik wist dat u terug zou komen, u kan Catharina redden toch?" haar vraag komt rechtstreeks op hem af.

"Ik kan niets beloven, maar ik streef erna om haar te redden, ook al kost het mijn leven"

Er verschijnen tranen in haar ogen. De ontvoering van Catharina heeft haar echt iets gedaan. Ze is veel meer dan een simpele kamermeid. Ik weet zeker dat de twee een echte band hebben. Abigail zou haar nooit veraden.

Onder haar ogen zijn duidelijke wallen te zien. Ze heeft vast geen oog dicht gedaan. Ik heb met haar te doen.

"Abigail, zou je mij toestemming kunnen geven om Catharina haar vertrek te betreden?"

Ze veegt haar tranen weg met haar handpalm waarna ze vlot knikt.

"Natuurlijk, natuurlijk" antwoord ze haastig.

Met trillende handen haalt ze een sleutelbos tevoorschijn uit haar schort. Ze probeert de sleutel in het slot te bevestigen maar door haar trillende handen lukt het niet. Ik leg mijn hand over de hare en begeleid de sleutel naar het slot.

"Dankuwel" antwoord ze met een zwak glimlachje.

Ik knik begrijpend en wacht tot ze de deur voor mij opent. De deur gaat met een lichte kraak open. Het is koud in de kamer. Het voelt alsof er niemand leeft hier. De gordijnen zijn gesloten en het bed is strak opgemaakt.

Ik loop verder de kamer binnen. Het is te donker om rond te kijken. Ik loop naar het raam en open de gordijnen. Een straal van licht vult de kamer. Er lijkt toch weer wat leven in de kamer te komen.

Ik laat mijn ogen rond de kamer glijden. Alles ziet er nog precies zo uit zoals ik het me herinner. Maar er valt iets uit zijn plek.

Op de grond naast Catharina haar bed horen twee witte muiltjes te staan. Maar die ontbreken. Mischien valt er buiten een spoor te ontdekken.

"Dankjewel Abigail" met die woorden verlaat hij de kamer.