INSIDE: The Forbidden Love [COMPLEET]

▪2

Afbeelding: outfit van Abigail

Ik laat mijn gedachten afdwalen, wat voor man zou hij voor me in gedachten hebben? Ik zie verschillende mannen voor me in mijn gedachten waar mijn vader misschien wel belangstelling bij zou kunnen hebben. Maar niet de man die mijn vader uiteindelijk benoemt.

'Wie?' vraag ik nogmaals, dit kan toch niet? Ik ken hem niet eens, ik hóór hem te kennen.

'Je neef, Koning Willem de eerste van württemberg' zegt hij nogmaals.

Ik draai met mijn ogen, -wat nog één van mijn slechte eigenschappen is-, natuurlijk had ik het de eerste keer ook wel gehoord, maar ik wou duidelijkheid. Het kan niet zo zijn dat ik met mijn neef moet trouwen. Ik ken hem niet eens, ik weet niet hoe hij eruit ziet, en hij is koning. Ik heb dan wel blauw bloed, maar ik weet echt niet hoe ik me als een koningin moet gedragen!

'Rustig zus, adem in adem uit' ik open mijn ogen, waarvan ik niet eens wist dat ik ze gesloten had, net als mijn plotselinge opgekomen hyperventilatie. Ik doe wat Alexander zegt en begin rustig in en uit te ademen.

'Het lijkt me beter dat je even gaat liggen zus' ik knik naar Alexander. Hij haakt zijn arm door de mijne en begeleid me naar mijn vertrek. Ik laat me rustig meevoeren. Het begint een beetje te tollen voor mijn ogen, wanneer ik weer terug denk aan die verschrikkelijke mededeling, ik zie nog steeds die grijns op mijn vader zijn lippen.
Hoe kon hij me dit aandoen? De klootzak! Ik laat een zachte kreun horen wanneer ik me per ongelijk ver stap en bijna op de grond terecht kom. Maar gelukkig pakt mijn broer me net op tijd vast.
'Dankje' zeg ik zacht. Hij knikt me vriendelijk toe en helpt me vervolgens mijn bed in.
'Je weet dat je met hem zal moeten trouwen Catherina' hoor ik hem zeggen. Maar ik blijf strak voor me uit staren. Ik wil niet aan mijn verloofde denken. Nogmaals, ik weet niet eens hoe hij eruit ziet!
Alsof hij mijn gedachten kan lezen begint hij ineens weer met praten, 'vader verwacht hem morgen hier, ik heb één keer eerder ontmoet. Hij ziet er goed uit, al zeg ik het zelf'
Ik glimlach Alexander zwakjes toe en sluit dan mijn ogen om weer even bij daren te komen. Het gaat allemaal veel te snel, ik ben nog niet klaar voor een man. Ik ben nog maar 18, ik wil mijn ware liefde zelf kunnen vinden.
Ik laat me neerzakken op het grote King size bed, Alexander steunt tegen één van de houten pilaren aan. Hij voelt als een soort wederhelft voor me, diep in zijn ogen kan ik zien dat hij er precies hetzelfde over denkt.
'Is er verder nog nieuws?' vraag ik terwijl ik met mijn hand over mijn gezicht wrijf. Pas op de make-up! Snel verwijder ik mijn hand weer van mijn gezicht.
'The Daily News is verandert in The Times, en er stond in vermeld dat de  er voor wil zorgen dat de slavernij wordt afgeschaft' antwoord hij. Hm dat zou betekenen dat Abigail niet meer voor me kan werken. Wat zal het hier dan stil zijn. Dat laat ik niet toe, ik heb haar nu het hardste nodig.
'Broeder? Zou je Abigail naar mijn vertrek willen sturen?' vraag ik met mijn charmantste glimlach. Ik weet dat hij er een hekel aan heeft om met de "slaven" te praten. Maar voor mij doet hij alles, wat is het toch ook een schat.
'Zoals je vraagt' hij zucht even en verlaat daarna de kamer. Ik laat me wegzakken in de grote kussens. Ze voelen zo zacht, en niet te hard, door de eenden veren die er in gestopt zijn. Voorzichtig laat ik mijn hoofd op het kussen steunen. Ik wil niet dat mijn haar té erg in de war raakt. Ik moet waarschijnlijk om 10 uur wel naar de preek toe, maar door deze onverwachte aankondiging besluit ik toch maar niet te gaan. Ik heb op het moment wel andere dingen aan mijn hoofd. Er moet zoveel gepland worden, de uitnodigingen, de bloemen, de ceremonie zelf en om niet te vergeten... de jurk.
Maar toch zit me nog steeds iets dwars, hoe kan ik nu in mijn eentje een hele bruiloft regelen. Terwijl ik mijn eigen verloofde nog niet eens ontmoet heb. Daar zal morgen verandering in worden gebracht.
Ik zucht, morgen zal hij naar het paleis komen. Hij zal zijn ouders vast ook mee brengen. En wie weet heeft hij nog zusters en broeders? Ik kan het allemaal niet meer aan. Net op dat moment komt Abigail de kamer in gewandeld.

'Wat kan ik voor u doen Juffrouw?' vraagt ze.

'Abigail we gaan een wandeling maken, ik heb echt frisse lucht nodig' antwoord ik.

Samen lopen we het paleis uit, na dat ik mijn haren weer keurig in model heb weten te brengen. Ik houd mijn mint groene parasol iets scheef achter me. Zodat het zonlicht niet mijn zicht belemmert.

'Wat schokkend Juffrouw Catharina, wat bent u van plan om te doen, u gaat toch niet echt met die man trouwen? Of wel soms' ik voel de nieuwsgierigheid in haar stem. Natuurlijk ga ik dat niet. Daarom zijn we aan het wandelen. Ik wil dat Abigail me naar het dorp brengt. Ik wil graag onder de mensen zijn.

'Nee natuurlijk niet Abigail, daarom zijn we hier. Je moet me naar het dorp brengen' vertel ik haar. Ze weer dat het een bevel is, dus kan ze niet weigeren.
Ondanks de strenge winter die verwacht wordt is het toch nog voor het gevoel warm. Ik gok dat het rond de 12°C is, maar om het zeker te weten moet ik toch echt op de barometer kijken.
Met mijn lange zwarte jas die ik over mijn groene jurk draag en zwarte lak handschoenen loop ik naar de poort, met Abigail aan mijn zijde.
Gelukkig heeft de bewaking op dit moment de dienstruil. Wanneer we op het juiste moment door de poort glippen maken we echt kans op naar het dorp te sluipen. Maar wanneer we net iets te vroeg of net iets te laat wegglippen dan zijn we er gloeiend bij.
Ik houd de bewaking goed in de gaten, waarna ik Abigail op het juiste moment wenk om naar de poort te lopen. De wachters lopen weg en verdwijnen bij de ingang van het paleis. Op dit moment moeten we gaan, over 1 minuut zijn er twee nieuwe wachters. Samen met Abigail wandel ik snel naar de poort.
Ik voel me zo ondeugend op dit moment, er verschijnt een glimlach rond mijn lippen wanneer we door de poort geglipt zijn. Het is gelukt! denk ik blij. Abigail pakt me bij mijn hand en begeleid me door een bospaadje in het bos. Volgens haar is dit de veiligste manier om in het dorp te geraken.
We lopen ongeveer een klein kwartiertje voordat ik eindelijk een gebouwtje zie, wat ik kan onderscheiden als een huis. Hier is het dan, dit is het dorp waar altijd groots over gepraat wordt in het paleis. En ik ben gewoon in dat dorp. Abigail verteld me dat ik mijn hoed iets naar voren moet zetten, zodat niet iedereen mij herkent. Voor de zekerheid pak ik een zwarte waaier uit mijn jas en verberg mijn gezicht. Perfect, nu kunnen we gaan. Opgewonden pak ik Abigail haar hand vast en sleur haar mee naar het dorp. Dit gaat echt, zoals de meeste meisjes zeggen, "dolletjes worden".

¢~•••••••••••••••••••••••~¢

En een volgend hoofdstuk, hopelijk heb ik jullie geduld niet te lang op de proef gesteld. Vergeet niet een like of een comment  te plaatsen c:

Tot de volgende keer!