INSIDE: The Forbidden Love [COMPLEET]

▪ 17

¢~ •Catharina• ~ ¢

Verward loop ik de kamer uit. Ik snap niet vanwaar heer Aiden zo van streek raakte. Hij heeft me gekwetst. Ook al hebben we verder niets met elkaar. Zijn woorden hebben toch een wond in mijn hart veroorzaakt. Ik veeg de tranen van mijn wang en loop naar de dichtstbijzijnde badkamer. Gelukkig is er een loge kamer die niet gebruikt wordt. Niemand zal me daar zoeken. Ik loop snel naar binnen en sluit de deur achter me.

Waarom bedacht heer Aiden zich? Zou het door mij komen? Ik heb hem tenslotte gestopt. Hij weet zelf ook dat ik verloofd ben. Ik loop naar de spiegel en blijf daar geschokt staan. In de spiegel zie ik een gebroken vrouw, een kind. Ik herken mezelf niet eens. Wat heeft hij met me gedaan? Ik breng mijn handen naar mijn mond en kijk met grote ogen terug in de spiegel. Mijn haren zijn helemaal door de war. En mijn jurk zit vol net plooien.

Ik weet niet wat er precies gebeurde tijdens dat moment. Er leek iets in me om te slaan. Een vloedgolf aan verschillende emoties kwam mijn lichaam binnen en steeg naar mijn hersenen. Langzaam verwijderde ik mijn handen om vervolgens mijn haren uit model te trekken. De lange blonde lokken vielen over mijn schouder. Ik pakte mijn ketting vast en trok het van mijn lichaam af.

Voordat ik weet ben ik buiten beland. Verward loop ik door de tuin naar een deel waar geen mens te vinden is, de gangen. De meeste mensen raken daar verdwaald. Maar omdat ik hier van kinds af aan al woon weet ik precies waar ik heen moet. Inmiddels loop ik niet meer maar ren ik. Ik wil mijn energie eruit. Ik wal vrij zijn. Ik wil hem vergeten, en de pijn die hij met zich mee neemt.

Ik ren naar het einde van de gangen en zak daar uitgeput neer op de grond. Mijn hart gaat op en neer. Ik haal een hand door mijn haren. Was hij hier maar nooit gekomen. Ik laat mijn hoofd zakken in mijn handen. Niemand heeft me tot nu toe horen huilen. Gelukkig niet, wanneer ik huil lijk ik wel op een paard. Ik glimlach even bij die gedachte. Alleen Augustus heeft me zien huilen toen ik mijn eerste straf kreeg van vader. Nadat ik per ongeluk zijn glas liet vallen. Ze heeft me weten te troosten.

Daar is ze altijd al goed in geweest. Alexander daarin tegen plaagde me er altijd mee. Waardoor ik mezelf heb verboden om te huilen. Maar op dit moment wil ik het laten gaan. Ik klem mezelf stevig in mijn armen. Kon dit allemaal maar over zijn.
Een koude wind blaast langs mijn wang. Gevolgd door een zachte stem.

'Catharina?' ik kijk langzaam op naar de gestalte die een paar meter voor me staat. Ik had hem niet eens aanhoren komen.

'Willem? Wat doet u hier?' ik veeg snel mijn tranen weg en verwijder de haar plukjes die aan mijn wangen plakken.

'Mijn broeder Aiden vertelde me dat hij je dit doolhofs zag betreden. Maar in zijn toestand lukte het hem niet om je te bereiken' antwoord hij met een zucht.

Ik neem een hap adem en kijk hem afwachtend aan. Zou heer Aiden iets verteld hebben over wat er is gebeurd? Ik denk het niet. Anders had Willem nu wel ander gereageerd.

'Oh okay' antwoord ik langzaam. Door de tranen in mijn ogen zie ik alles wazig. Maar Willem die steeds dichter bij me komt zie ik perfect. Hij zakt voor me op de grond. Zijn ogen nemen me onderzoekend aan. Zou hij iets vermoeden?

'Wie heeft er voor gezorgd dat je er zo vreselijk aan toe bent' vraagt hij terwijl hij mijn kin tussen zijn vingers neemt.

'Ik' hoor ik een andere stem zeggen. Ik kijk met angst naast Willem om daar Heer Aiden aan te treffen in een dronken bui. Wat heeft hij in godsnaam gedaan toen ik weg was?

'Wat?' hoor ik Willem grommen. Er ontstaan nieuwe tranen op mijn wangen.

Alsjeblieft.. Heer Aiden zeg het niet.

Mijn hoofd begint te tollen. Het voelt alsof ik elk moment weg kan zakken. Alleen vage stemmen op de achtergrond kan ik nog horen.

'Willem' fluister ik zacht voordat ik weg zak.