INSIDE: The Forbidden Love [COMPLEET]

▪39

Hoewel we nog maar een paar meter in het bos zijn. Duurt de rit terug naar het paleis toch erg lang. Vreemd genoeg ben ik niet bang. Terwijl iemand toch echt probeerde om mij te doden. James had gelijk, ìk ben in gevaar. Terwijl ik niet eens getrouwd ben met Willem. Ik ben geen koningin en daarom ook niet de machtigste vrouw ter wereld. Desondanks willen ze mij alsnog doden.

Ik durf James momenteel niets te vragen. Hij is te geconcentreerd om de weg terug naar het paleis te vinden. Ik wil hem niet afleiden, met het risico dat de daders ons weer vinden. Daarom besluit ik om niets te zeggen.

Ik staar dromerig in de verte. Mijn gedachtes worden overspoelt met vragen. Ik krijg er hoofdpijn van.

Het is gewoon oneerlijk. Er worden zoveel beloftes gemaakt. Die vervolgens worden verbroken. En mij met veel pijn achterlaten. Ik had gehoopt dat mijn leven nu weer op rolletjes zou lopen. Willem is weg, daar hoef ik me geen zorgen meer om te maken. Maar ons verleden heeft er wel voor gezorgd. Dat ik nog steeds een gewilde vrouw ben. Maar niet in de positieve zin.

Mensen willen me hebben om me te doden. Ik kan dit niet allemaal laten gebeuren. Ik moet mezelf beschermen. Mijn ogen glijden over James zijn strakke gezicht. Hij laat geen enkele emotie zien. James kan me niet altijd beschermen. En de wachters kunnen dat ook niet. Ik zal mezelf technieken moeten bijleren. Dan kan ik mezelf verdedigen wanneer James niet in de buurt is.

Ik kan het idee in ieder geval voorleggen aan vader. Hij zal er verder over beslissen met mijn moeder. James moet hen zomenteen vertellen wat er gebeurt is. Maar ik ben bang dat als hij dat doet. Mijn ouders me nooit meer laten gaan.

Ik houd me goed vast aan de hals van Witje. Zo te zien zijn we er bijna. Ik kan de poort al zien. James laat het paard het laatste eind in draf galopperen. De poorten worden geopend. En meteen gesloten, wanneer we veilig binnen de paleis muren zijn.

Pas bij de voorkant van het Paleis laat James me gaan. Ik glijd van het paard af en beland op de grond.

'Ga naar je kamer en sluit de deur achter je. Doe pas open wanneer ik je kom halen'

Ik knik vlug en loop het paleis binnen. Ik gooi mijn mantel naar een van de lakeien en loop dan meteen de trap op naar mijn kamer. Ik voel me niet angstig maar door hoe James tegen me praatte, voelt het dat ik wel angstig moet zijn.

Ik sluit deur naar mijn kamer achter me. Met trillende vingers vergrendel ik het slot. Ik loop met kleine passen naar het grote bed. Daar laat ik me langzaam op neerzakken. Zonder enige emotie staar ik voor me uit. Het wordt me allemaal teveel.

*
Blijkbaar ben ik in slaap gevallen. Mijn lichaam ligt opgerold boven de dekens. Ik vraag me af hoelang ik geslapen heb. Zou James me al bijna komen halen? Misschien is hij hier al geweest, en had ik het helemaal niet door.

Ik kom snel overeind en stap recht naar de deur toe. Stilletjes haal ik het slot van de deur. Een zachte klik vertelt me dat de deur open is. Ik kijk om de hoek van de deur. Om te zien of de kust vrij is.

Op een paar wachters na, is de gang helemaal leeg. Op het moment dat de wachters een andere gang in lopen. Haast ik me naar de andere kant van de gang. Zonder gezien te worden, loop ik naar de bibliotheek. Ik laat de deur achter me dicht vallen.

De bibliotheek ligt er rustig en vredig bij. Ik loop met kleine passen langs de hoge rijen kasten met boeken erin. Hier kan ik me goed verstoppen. Ik sluit mijn ogen om de stilte te bewonderen. Het is zo rustig hier. Ik laat mijn hand langs de boeken titels glijden. Tot ik op een paar meter afstand een boek hoor vallen. Mijn hoofd schiet gelijk richting de plek waar het geluid weg komt.

Alles lijkt normaal. Maar mijn gevoel zegt iets anders.