INSIDE: The Forbidden Love [COMPLEET]

▪42

Catharina

Wanneer ik mijn ogen open zie ik het witte plafon van mijn kamer. Was alles een droom? Ik breng langzaam mijn hand naar mijn hals. Een dik wit verband omringt mijn keel. Het was geen droom het was allemaal echt.

''James'' zeg ik maar mijn stem is niets beters dan een zacht gefluister. Mijn keel is zo droog als de woestijn. Ik probeer overeind te komen, maar wordt direct weer terug gedrukt in mijn bed. Geïrriteerd probeer ik het nog een keer, om opnieuw in mijn bed gedrukt te worden. Ik kijk opzij naar mijn moeder die vriendelijk naar me glimlacht.

''James?'' herhaal ik zacht.

''Hij is weg Catharina'' antwoord moeder zacht. Ik kijk haar met grote ogen aan. Hij is weg? Wat bedoelt ze daarmee? Is hij dood! Mijn ogen vullen zich met tranen. Dit kan niet waar zijn.. Ik weet dat hij alleen mijn wachter is. Maar toch, die mooie bos krullen en die groene ogen. Ik ben bang dat ik misschien wat gevoelens voor hem heb gekregen in die tijd dat we samen waren. Maar is dat dan zo verkeert? Hij kent mijn geheimen, ik dacht dat hij bij mijn zijde zou blijven.

Maar blijkbaar wordt ik opnieuw in de steek gelaten. De pijn die ik voel is minder intens dan bij Willem. Zijn verraad kwam toch wat harder aan. Maar toch. Ik hoopte dit niet nog een keer mee te maken.                

Moeder lijkt mijn verdriet op te merken. Ze brengt haar armen rond mijn schouders en sust me langzaam heen en weer. Net als vroeger.

"Waar is hij?" vraag ik haar.

Het enigste wat ik nu nog kan doen is een rechtvaardig afscheid nemen. Het was een beste man die mij meerdere malen heeft gered van de dood.

"Ik heb geen idee, hij liep een paar uren geleden de poorten uit"

Ik schiet omhoog uit haar omhelsing. Waar heeft ze het over. Doden kunnen niet lopen.. Dat zou betekenen.

"Hij leeft?!"

Ze kijkt me fronsend aan en knikt langzaam. "Ik heb nooit gezegd dat hij overleden was"

Ik spring uit mijn bed en ren door de gangen naar de uitgang. Het personeel geeft me vreemde blikken. Ik beantwoord ze met een afkeurende blik. Wanneer ik beneden aankom, vraag ik een bediende om mijn mantel aan te geven.

Ik krijg ook nog een warme sjaal en een paar leren handschoenen van de bediende, als hij de mantel rond mijn schouders hangt.                      

"Het is koud buiten juffrouw. Ik raad u aan om niet te lang buiten te blijven. Er wordt een zware sneeuwstorm verwacht"

"Ik zal zo snel mogelijk terugkeren" antwoord ik.

De deuren sluiten zich meteen achter me als ik eenmaal buiten ben. Een koude wind blaast over mijn wang. De butler had gelijk. Het is erg koud buiten. En daarom moet ik James vinden. Het dorp ligt niet naast de deur. Hij heeft een lange tocht te gaan. Aangezien hij te voet is vertrokken.

Ik loop naar de paardenstal en haal witje uit een van de stallen. Ik heb niet veel tijd, daarom breng ik alleen de teugels aan.                            

Ik laat witje zo snel mogelijk galopperen naar de poorten. Twee wachters staan bibberend van de kou warmte te zoeken bij een brandende fakkel. Wanneer hun oog op mij valt retourneren ze zo snel mogelijk naar hun positie.

"Prinses, is het niet wat laat op een rit te maken"

Ik kijk op de wachter neer. Hij heeft een opvallende snor, hetzelfde geld voor zijn collrga.

"Dat mag misschien zo zijn, maar als prinses beveel ik dat u de poort opent" antwoord ik.

"Het spijt me zeer prinses. Maar ik heb orders van de koning. Deze poorten blijven gesloten tot morgen vroeg"