INSIDE: The Forbidden Love [COMPLEET]

▪41

'Zet geen stap verder!' James haalt zijn pistool vanonder zijn jas vandaan. Het wapen wordt gericht op Rudolf maar hij schiet nog niet. Tot mijn verbazing blijft hij zo staan. Ik geef hem een vragende blik die hij zonder woorden beantwoord.

'Doe dat pistool weg, anders snijd ik haar keel door' gromt Rudolf terug. Dit is geen bluf, ik weet dat Rudolf zijn uitspraak zal waar maken. Daar hoeft James niet veel voor te doen. Binnen een seconde kan ik dood zijn door een fout die James maakt. 

James laat langzaam het pistool zakken, wanneer hij ziet dat Rudolf het mes dichter op mijn hals drukt. Ik begin zacht te huilen door de stekende pijn die ik op mijn huid voel. Waaraan heb ik dit verdient?

Ik zie James zijn ogen groter worden. Hij neemt Rudolf goed in zich op en dan lijkt er een lampje te gaan branden. Alle puzzelstukjes vallen in elkaar. 

'Je bent die jongeman uit het bos, die ons eerder probeerde aan te vallen!' ik volg James zijn blik en kijk via mijn ooghoek naar het gezicht van Rudolf.

Ik heb niet veel gezien in het bos maar die intimiderende ogen vergeet ik echt niet. James heeft gelijk, dit is de terrorist die ons eerder aanviel met zijn handlanger. Maar waar is hij gebleven?

'Correct, maar helaas moest u mijn plannen weer dwarsbomen. Maar dit keer bent u te laat' er valt een zacht gegniffel te horen voordat ik het mes door mijn huid voel snijden.

Mijn gesmoorde kreten vullen de ruimte. Ik voel het leven uit mijn lichaam weg stromen. Mijn beeld word wazig en het duurt niet lang voordat ik mijn bewustzijn verlies. In de verte klinkt een schot en daarmee lijkt het licht echt uit te gaan voor mij.

James

Het lichaam van Rudolf zakt als een lappenpop in elkaar, als mijn kogel zich een weg door zijn hoofd boort. Maar ik ben net te laat, het levenloze lichaam van Catharina ligt voor me op de grond. Haar rode lippen hangen losjes van elkaar. Maar er ontsnapt geen lucht meer door haar lippen. Ik laat mijn hand over haar bleke gezicht glijden. Ze kan niet dood zijn, dat kan gewoon niet.

Ik laat mijn hoofd op haar borstkas zakken om te luisteren naar haar hart. Er klinkt een zwak gebons. Het mes is dus niet zo ver door haar keel gegaan dan dat ik dacht. Ik moet snel wat doen voordat het te laat is. Ik scheur een stuk van mijn jas af en bind het voorzichtig rond haar hals om de bloeding te stoppen.

Haar lichaam rust in mijn armen wanneer ik haar de bibliotheek uit draag. Wachters geven me vreemde blikken. Hun ogen glijden over mijn bebloede kleding. Ik kan ze niet ongelijk geven. Ik hoorde Catharina te beschermen tegen elk gevaar. Maar door mijn ligt ze nu te sterven in mijn armen. Ik heb mijn taak als hoofdwachter gefaald en mijn naam oneer gedaan. 

'Het spijt me Catharina, het spijt me..' ik neem haar lichaam mee naar haar kamer. Daar komt haar kamermeisje Abigail, al snel naar me toe gerent.

'Wat is er gebeurt!' vraagt ze meteen.

'Catharina is aangevallen in de bibliotheek' antwoord ik snel.

Abigail stelt verder geen vragen. Ze helpt me Catharina in het bed leggen. Als volgt haalt ze uit de badruimte een kom met dampend water en een vochtige doek. Ik haal de doek langs haar keel en maak de wond schoon. Wanneer ik de witte doek uitknijp in het water verandert de kleur in iets zacht rozige. 

Abigail zorgt ervoor dat er binnen een kwartier een dokter is gearriveerd. In die tijd ben ik zolang als ik kon bij Catharina gebleven. Ik heb haar borstkas op en neer zien gaan, wat betekent dat ze nog leeft.

De dokter verlaat net de kamer als ik binnenkom met een nieuwe kom water. Ik loop steevast naar het bed toe. De koning en de koningin zitten naast het bed. Opvallend kijken ze naar hun dochter die in een diepe slaap lijkt te zijn. 

'Wat zij de dokter? Wat is haar toestand?' vraag ik hen. Abigail neemt de kom van me over en loopt ermee naar Catharina. Vragend blijf ik in het midden van de kamer staan. De koning kijkt langzaam op van zijn dochter. Onze blikken kruizen elkaar. En als snel blijkt dat mijn aanwezigheid niet gewenst is.

'Waar haal je het lef vandaan om in deze kamer te komen! Je hebt je plicht te niet gedaan! Catharina is gewond door jou! Je bent een schande voor dit koninkrijk!' schreeuwt de koning.

'Rustig lieverd, denk om je hart, denk om Catharina..' fluistert de koningin.

Een diepe zucht verlaat zijn mond. 'Verdwijn. Nu, en kom niet meer terug' de koning heeft zijn beslissing genomen. En hoewel ik het er niet mee eens ben. Weet ik dat het het beste is om zijn bevel voorlopig op te volgen. Maar ik kom terug, voor haar.

''ik hou van je.. Catharina'' Mijn stem sterft weg als ik wordt geëxcuseerd door de wachters. Het wordt pas echt duidelijk wat voor uitschot ik ben als de wachters me van de trap gooien. Ik klop mijn kleding af en loop langzaam het tuinpad af. Mijn kans is verspilt.  

•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°
Hey allemaal!

Sorry voor de late update. Het word  alleen maar drukker. School, werk en mijn familie. Ik probeer echt mijn best te doen om elke week te kunnen updaten.
Ik heb een vraag je, zou het leuk zijn om een tumbrl account aan te maken. Waarop ik foto's en gifs plaats over dit verhaal? Of een Q&A? Het is maar idee. Ik wil graag jullie mening erover horen.

Tot de volgende keer!😘