INSIDE: The Forbidden Love [COMPLEET]

▪28

◆ Wat vooraf ging ◆

Een stekende pijn schiet door mijn buik. Ik open mijn mond en neem een grote hap adem. James kijkt bewildert toe.

'Catharina? Wat is er aan de hand?' vraagt hij snel. Net als ik wil antwoorden volgt een volgende kramp. Er prikken tranen in mij ogen van de pijn. Ik breng mijn handen naar mijn buik.

'Het doet zo'n pijn' mompel ik onder mijn adem door.

'Catharina! Wacht, ik haal een dokter!' roept hij. Ik pak zijn arm vast en kijk hem met grote ogen aan.

'Blijf bij me, laat me niet alleen' smeek ik door mijn gesnik door.
◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇◆◇

'Het doet zo'n pijn' ik leg mijn hoofd naar achteren tussen de kussens. James houd zijn hand in de mijne. Elke keer wanneer ik weer een pijnlijke kramp voel, knijp ik zijn hand helemaal fijn. Hij stelde het zelf voor.

'Wat is er aan de hand?' hoor ik mijn moeder hysterisch vragen.

'Ze had ineens pijnlijke krampen' antwoord James.

'Er moet een dokter komen' roept ze meteen.

Binnen een paar seconden is er een dokter gearriveerd. Al snel vulde mijn kamer zich met verschillende mensen. Willem, Aiden, Auguste, de hertog, Alexander, vader, moeder, Abigail, Jayden, lakeien, bedienden en noem maar op.

Het stelde me echter niet gerust. De stekende pijn bleef maar komen. Het werd telkens erger. Ik voelde de lucht niet meer door mijn mond binnen dringen. Mijn ademhaling ging telkens sneller. Niet lang daarna viel ik in een zwart gat. Geen enkel geluid kon ik meer horen. Ik voelde niks meer.
**

'Ik denk dat ze weer bijkomt!' hoor ik iemand roepen. Ik trek mijn wenkbrauwen geïrriteerd bij elkaar. Het geluid is veel te hard.

Wanneer ik mijn ogen open, zie ik een groot wit licht in mijn ogen schijnen. Ik knipper een paar keer om aan het licht te wennen. Maar veel helpt het niet.

'Uwe hoogheid, hoe voelt u zich? Heeft u ergens last van?' vraagt dezelfde persoon nogmaals.

'Ik voel me duizelig en zwak' antwoord ik terug.

Ik probeer overeind te komen maar iemand drukt me terug in mijn bed. Ik kijk wazig omhoog naar de dokter naast mijn bed. Hij houd iets in zijn hand wat hij vervolgens op mijn buik plaats. Ik zucht en laat de dokter zijn werk doen. Hoelang zou ik geslapen hebben. Mijn lichaam is vreselijk stijf.

'Hoelang heb ik geslapen?' vraag ik zacht.

Hij blijft me een tijdje twijfelend aankijken. Ik maak me een beetje zorgen om de lange stilte. Waarom antwoord hij niet? Wat verbergt hij voor me?

'Wat is er aan de hand?' hij laat een lange zucht horen. Ik krijg niet het idee dat hij me gaat antwoorden.

'Dat is niet aan mij om u te vertellen' antwoord hij.

Ik geef hem een vragende blik, waarom zou hij het niet aan mij kunnen vertellen? Het is een simpele vraag. En ik wil er graag antwoord op hebben.

'Ik wil mijn ouders spreken'

'Zoals u wenst' antwoord de dokter.

Hij verlaat de kamer. Ik heb een paar seconden voor mezelf. Die tijd neem ik om na te denken over wat er gaande is. Hoelang heb ik liggen slapen? Waarom voel ik me zo zwak? Ik heb echt geen idee.

De deur naar mijn kamer gaat open. Vader en moeder komen snel naar binnen gelopen. Wanneer mijn ogen die van moeder ontmoeten. Kijkt ze in shock terug. Haar gezicht trekt helemaal wit weg. Wat is er toch aan de hand? Waarom doet iedereen zo vreemd?

'Moeder, wat is er aan de hand?' vraag ik.

'Mijn meisje, je bent weer wakker! Hoe voel je je? Gaat alles goed?' haar vragen komen er iets te gehaast uit. Ik kan ze niet allemaal volgen. En ik ben ook niet van plan om ze te beantwoorden.

'Moeder, waarom ben ik hier? Wat is er gebeurt?' vraag ik dit leer iets dringender.

Haar ogen glijden langzaam omhoog naar die van vader. Ze lijken zwijgend te overleggen. Ik weet dat ze iets voor me achterhouden. Maar ik heb het recht om te weten wat er gaande is.

'Moeder? Vader?'

'Lieverd.. wat is het laatste dat je kunt herinneren?' vraagt ze dan vanuit het niets.

Ik denk goed na. Er flitsen veel beelden voorbij mijn ogen. Ik was met Heer James. We waren aan het praten. En toen kreeg ik die krampen. Daarna gebeurde er iets maar ik weet niet meer wat.

'Je bent vergiftigd, Catharina'

Ik kijk haar met grote ogen aan. Wie zou mij nou willen vergiftigen? Hier heeft James me vast voor gewaarschuwd. Ik ben inderdaad in gevaar. En het is dichterbij dan dat ik dacht. Gelukkig leef ik nog.

'Hoe?' stamel ik.

'Er is iets in je avondmaal vermengd liefje. Vergif, om precies te zijn. Gelukkig is lichaam zo sterk en heb je het overleefd. Maar..'

Ik kijk haar bang aan. Dit klinkt niet goed. Wat is er gebeurd.. wat heb ik gemist? Waar is Willem? Waar is James?

'Door die vergiftiging, ben je 24 dagen in slaap geweest' antwoord ze dan.

Bijna een hele maand. Wat zou ik allemaal niet meegekregen hebben. Ik slik te gedachte weg. Dit is teveel om nu te produceren.

'Waar is Willem?' ik voel tranen prikken in mijn ogen. Ze glijden langzaam over mijn wangen. Ik voel me zo vreemd. Al die gedachtes die zich in mijn hoofd vermengen. Ik ben in gevaar. En ik wil iemand die beschermt. Die bescherming kan Willem me alleen bieden. Ik heb hem nodig.

'Hij is onderweg' antwoord vader.

Ik laat me langzaam achterover in het kussen vallen. Mijn tranen glijden verder naar beneden. Ik neem niet de moeite om ze weg te vegen. Dit is hoe ik me nu voel. Gebroken en alleen. Ik wil Willem aan mijn zijde hebben. Zijn warmte tegen mijn lichaam voelen. Zijn stem, die nonsens in mijn oor fluister. Alleen maar om mij kalm te maken.

De deur gaat met een klap open. Maar niet Willem maar Heer James verschijnt in de deuropening. Hij loopt snel om het bed naar me toe. Op zijn knieën zakt hij naast me neer. Zijn blauwe ogen kijken wanhopig in de mijne.

'Ik heb gefaald' fluistert hij zacht.

Ik schud mijn hoofd, ' Je hebt niet gefaald Heer James. U was er voor me, ik ben u eeuwig dankbaar' zeg ik met een zwak glimlachje.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey allemaal! Zoals jullie kunnen zien heb ik een nieuwe cover gemaakt voor het verhaal. Wat vinden jullie er van? Is deze beter dan de andere?

Tot de volgende keer!