Unexpected love.

Chapter 5

  Το πρωινό φως που ξεπροβάλει ανάμεσα από τις γκρίζες κουρτίνες του δωματίου πέφτει πάνω στα μάτια της Αλεξάνδρας. Επεξεργαζόμενη τον χώρο με το βλέμμα της,  συνειδητοποιεί πως δεν βρίσκεται στο μικρο της δωμάτιο. Ένα βαρύ σώμα επάνω στο στομάχι της είναι αυτό που την εμποδίζει να σηκωθεί. Μόλις κάνει να κουνηθεί λίγο μια αντρική βραχνή φωνή ηχεί στον αέρα του δωματίου.

  "Καλημέρα όμορφη" της είπε ο Άρης.

  "Εμ, γιατί είμαι στο δωμάτιο σου;" ρώτησε εκείνη με απορία.

  "Ήπιες παραπάνω από όσο έπρεπε και λυπήθηκα να σε αφήσω μονή σου" της απάντησε και γύρισε από την άλλη πλευρά.

  "Με λυπήθηκες;" τον ρώτησε σοκαρισμένη από την απάντηση του και δυνάμωσε τον τόνο της φωνής της "συγγνώμη που σε ανάγκασα να με φέρεις σπίτι σου" του είπε ειρωνικά και σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι.

  "Τα ρούχα σου είναι στο διπλανό δωμάτιο, μπορείς να πας να τα πάρεις και να φύγεις για να μπορέσω να κοιμηθώ" της είπε αφήνοντας την κυριολεκτικά άναυδη με τον τρόπο του.

  Χωρίς να πει τίποτα, βγήκε χτυπώντας δυνατά την πόρτα. Εισχώρησε στο διπλανό δωμάτιο, άλλαξε τα ρούχα της και μπήκε στο μπάνιο. Ακούμπησε στον νιπτήρα και έριξε άφθονο νερό στο πρόσωπο της σκεπτόμενη όλα όσα έγιναν μέσα στα προηγούμενα λίγα λεπτά.

  'Τι ηλίθιος. Πως μπορεί να μου μιλάει έτσι ενώ εκείνος ήταν αυτός που με έφερε εδώ. Δεν τον ανάγκασα εγώ. Μπορούσε άνετα να με αφήσει εκεί από την στιγμή που του είμαι βάρος.' Σκέφτηκε αλλά οι σκέψεις της διακόπηκαν απο το δυνατό άνοιγμα της πόρτας του μπάνιου.

  "Δεν σου έμαθαν να χτυπάς;" τον ρώτησε σταυρώνοντας τα χέρια της. 

  "Μπήκα μόνο να σου πω να κάνεις γρήγορα γιατί θα έρθει η κοπέλα μου σε λίγο και δεν έχω καμιά όρεξη να σε βρει εδώ και να νομίζει πως έγινε κάτι που ούτε μια στο εκατομμύριο δεν θα έκανα" της χαμογέλασε αδιάφορα και βγήκε αφήνοντας την για ακόμη μια φορά με το στόμα ανοιχτό εξαιτίας του τρόπου του.

  Βγαίνοντας, πήρε την τσάντα της και κατέβηκε τις σκάλες. Τον είδε να κάθεται σε μια καρέκλα στην κουζίνα πίνοντας τον καφέ του. Πήρε μια βαθιά ανάσα και έκλεισε την πόρτα πίσω της.

  Αδικαιολόγητα δάκρυα ξεκίνησαν να τρέχουν από τα μελί της μάτια στην σκέψη όλων των προηγούμενων γεγονότων που συνέβησαν.

  "Έχει κοπέλα. Με λυπήθηκε."  Σκεφτόταν και ψιθύρισε στον εαυτό της λίγο πριν φτάσει έξω από την πόρτα του σπιτιού της.

  Την λυπήθηκε;  

  Μονό αυτό δεν έκανε για την ακρίβεια. Αν ήξερε όλα όσα είχε στο μυαλό του εκείνος, αν μπορούσε να δει όλα όσα ήθελε να της δείξει, αν του ήταν πραγματικά εύκολο να μπορέσει να την πλησιάσει θα ήταν όλα διαφορετικά.

  Άνοιξε την πόρτα της και έτρεξε στις σκάλες με κατεύθυνση το δωμάτιο της. Μόλις μπήκε μέσα στον μικρο χώρο έβγαλε τα παπούτσια της και πέταξε την τσάντα της στο πάτωμα.

  Άφησε τον εαυτό της να κυλήσει πίσω από την πόρτα και λύγισε τα γόνατα της στο ύψος του στήθους της, έχωσε το πρόσωπο της στις παλάμες της και άρχισε να κλαίει με λυγμούς.

  Γιατί να γίνονται όλα αυτά; γιατί να νιώθει έτσι για έναν άγνωστο; γιατί να κλαίει για κάποιον που έχει δει μόλις δυο φόρες μόνο; γιατί να μην μπορεί να τον βγάλει από το μυαλό της;

  Όλα αυτά στρυφογύριζαν σαν ένας δυνατός στρόβιλος και η μορφή του.. εκείνη η πανέμορφη, αγγελική μορφή που την στοιχειώνει κάθε βράδυ ήρθε ξανά στην επιφάνεια του ονείρου της.

  Μακάρι να ήταν όλα διαφορετικά. Μακάρι να ένιωθε και εκείνος το ίδιο.
Στην χειρότερη, μακάρι να μην τον συναντούσε ποτέ.

•My girl-Nirvana•