Unexpected love.

Chapter 30

Άρης POV.

"Ναι" απάντησα στην κλήση του φίλου μου Κώστα, "Τι φωνάζεις βρε μαλάκα πρωί πρωί; Τι λες μωρέ; Σταμάτα να φωνάζεις να καταλαβαινόμαστε. Καλά ναι σου λέω, καλά γαμώ βούλωσε το  θα στα φέρω"  του απάντησα βιαστικά έτσι ώστε να το κλείσω και να μην υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσω την Αλεξάνδρα.

Η Αλεξάνδρα, το μικρο μου κοριτσάκι. Πόση ομορφιά μπορούν να έχουν δυο μόνο μελί μάτια; Πόσο όμορφη είναι ακομη και όταν κοιμάται; Τόσο γλυκιά και ήρεμη. Το κοριτσάκι μου. Το δικό μου μικρο πανέμορφο κοριτσάκι. 

Μακάρι να μπορούσα να της πω όλα όσα έχω κάνει σε αυτή την γαμημένη ζωή που ζω, μακάρι να μπορούσα να σταματήσω όλα τα άσχημα που κάνω και ξέρω ότι θα την πληγώσουν. Μακάρι να ήταν όλα διαφορετικά. Μακάρι να έβρισκα το κουράγιο και την δύναμη να της πω πόσο άσχημα χωμένος ήμουν στα σκατά χωρίς να πληγωθεί. 

Μακάρι να μην με μισήσει όταν μάθει τον πραγματικό μου εαυτό. Όλα όσα κρύβονται πίσω από μένα. Όλα όσα σίγουρα θα την κάνουν να με σιχαθεί. Αλλά πρέπει να τα γνωρίζει, πρέπει να μάθει για τα ναρκωτικά. Πρέπει να ξέρει και να απομακρυνθεί από μένα. Πρέπει να γνωρίζει με ποιον έχει μπλέξει. 

Πήρα μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκα από το κρεβάτι της. Την πλησίασα και της έδωσα ένα γλυκό απαλό φιλί στο μέτωπο. Αμέσως κουνήθηκε σαν να κατάλαβε πως κάποιος την ακούμπησε και έτσι απομακρύνθηκα γιατί δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Άνοιξα την πόρτα και βγήκα από το δωμάτιο. 

Φτάνοντας στην μεγάλη καφέ πόρτα, έβαλα τα παπούτσια μου και την άνοιξα. Βγήκα από το σπίτι και προχώρησα στο δρομάκι που υπήρχε στην μικρή αυλή με προορισμό το μαύρο μου αυτοκίνητο.  

Έβγαλα το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη μου και τοποθέτησα ένα στο στόμα μου, λίγο αργότερα η φλόγα του αναπτήρα ακούμπησε στην άκρη του τσιγάρου μου και εγώ πήρα μια δυνατή τζούρα που σίγουρα κατέστρεψα αρκετά τα πνευμόνια μου. 

Φύσηξα δυνατά και όλο το αυτοκίνητο γέμισε με καπνούς. Λες να ξύπνησε και να με ψάχνει; Αμέσως στο μυαλό μου ήρθε η χθεσινή της εικόνα που με ρωτούσε για όλα τα δικά μου σκατά και εγώ την φλόμωσα με ψέμματα ξανά. 

Αμέσως έβαλα μπροστά το αμάξι μου και βγήκα από την αυλή του σπιτιού της. Κατέβασα λίγο το παράθυρο στην θέση του οδηγού έτσι ώστε να βγαίνει ο καπνός και αμέσως μετά ακούμπησα τα δάχτυλα μου στο κουμπί του ραδιοφώνου. Η σιγανή μουσική με βοηθούσε να ξεχνιέμαι και αυτή την στιγμή το χρειαζόμουν υπερβολικά.