Unexpected love.

Chapter 27

Ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα την έκανε να πεταχτεί όρθια από το κρεβάτι της. 

Ο Άρης ακόμη κοιμόταν δίπλα της και ένα μικρο χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της σε αυτή την εικόνα. 

"Αλεξάνδρα.." φώναξε ο μικρός της αδερφός. 

"Τι έπαθες πρωί πρωί;" τον ρώτησε και αμέσως μετά άφησε ένα χασμουρητό να βγει από τα χείλη της. 

"Ο παππούς.." της είπε. 

Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο και έτρεξε αμέσως στην κρεβατοκάμαρα του παππού της.

"Παππού μου, σε παρακαλώ.."  γονάτισε μπροστά του και του έπιασε το χέρι. "Πάρε τηλέφωνο τον θείο αμέσως" διάταξε τον μικρο της αδερφό. "Παππού μου σε παρακαλώ,  μείνε εδώ.  Όλα θα πάνε καλά.  Σε παρακαλώ,  σε χρειάζομαι" λύγισε και άφησε τα δάκρυα της να πέσουν από τα μάτια της.

"Αλεξάνδρα.." είπε ο Άρης και έβαλε το χέρι του στον ώμο της.

Εκείνη απλά σηκώθηκε και έπεσε στην αγκαλιά του αφήνοντας ελεύθερους όλους τους λυγμούς της.

Δεν πίστευε σε αυτό που ζούσε. Δεν περίμενε ποτέ να περάσει κάτι τέτοιο στην ζωή της.

Αμέσως μετά βαριά βήματα ακούστηκαν από τον διάδρομο και η μορφή του θείου της εμφανίστηκε στο δωμάτιο. 

"Τι έγινε;" την ρώτησε και έπεσε στα γόνατα μπροστά στον λιπόθυμο πατέρα του. "Κάλεσε αμέσως το ασθενοφόρο και έλα να με βοηθήσεις να τον συνεφέρουμε γρήγορα" την πρόσταξε. 

Εκείνη χωρίς καμιά κουβέντα έτρεξε στο σαλόνι και άρπαξε το σταθερό τηλέφωνο του σπιτιού. Κάλεσε γρήγορα την επείγουσα βοήθεια και γύρισε στο δωμάτιο του παππού της. 

Έτρεμε στη ιδέα πως θα τον έχανε. Ήταν σαν πατέρας για εκείνη και τον μικρο της αδερφό.  Του είχε αδυναμία και τον σεβόταν.

Δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή της χωρίς εκείνον. Η απογοήτευση που έλαβε από την μητέρα της πριν λίγο καιρό ήταν ότι πιο οδυνηρό μπορούσε να περάσει και της ήταν πολύ δύσκολο άλλο ένα τόσο μεγαλο χτύπημα.

Λίγα λεπτά αργότερα το ασθενοφόρο έφτασε και σταμάτησε μπροστά στην κεντρική πόρτα. Οι νοσοκόμοι τον τοποθέτησαν στο φορείο και αμέσως μετά τον έβαλαν μέσα στο μεγαλο άσπρο όχημα.

"Θα πάω εγώ,  εσύ μείνε με τα μικρά. Άρη να την προσέχεις. Θα σας ενημερώνω διαρκώς" της είπε ο θείος της. "Όλα καλά θα πάνε κοριτσάκι μου, όλα θα πάνε καλά"  συμπλήρωσε αφού την πλησίασε και την πίεσε στην αγκαλιά του. Μπορούσε να αναγνωρίσει τον φόβο της από μακριά για αυτό και προσπάθησε να την καθησυχάσει.