Unexpected love.

Chapter 22

  Το επόμενο πρωί, η Αλεξάνδρα ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε έναν γνώριμο χώρο. Το γκρίζο δωμάτιο του Άρη και όλα τα έπιπλα που το συνόδευαν της φαινόντουσαν τόσο οικεία. Ήταν το μοναδικό βράδυ που μπόρεσε να κοιμηθεί ήσυχα, γαλήνια. Σήκωσε το βλέμμα της και κοίταξε το ρολόι τοίχου που διακοσμούσε την αριστερή πλευρά. Η ώρα ήταν 9 το πρωί. Γύρισε το κεφάλι της και συνειδητοποιήσε πως ο Άρης δεν ήταν δίπλα της.Άνοιξε το κινητό της και βρήκε ένα μήνυμα από τον θείο της. 

  "Έλα"  της απάντησε εκείνος μέσα από το ακουστικό. 

  "Τι έγινε και με θυμήθηκες τόσο νωρίς;"  τον ρώτησε. 

  "Που ήσουν όλη μέρα χθες μικρό;" την ρώτησε και εκείνος με μικρή ειρωνεία στην φωνή του. 

  "Πήγα στον Άρη το μεσημέρι και εκεί που συζητούσαμε με πήρε ο ύπνος, λογικά δεν ήθελε να με ξυπνήσει,και εσύ ξέρεις πως δεν κοιμάμαι καλά τις τελευταίες μέρες"  του ειπε με απελπισμένο ύφος κατεβάζοντας το κεφάλι της. "Τι; Τι εννοείς πως ήρθε από εκεί; Και τι σου είπε; Ο μικρός που είναι; Πες μου μόνο πως δεν μου τον πήρε. ΠΕΣ ΤΟ ΜΟΥ" φώναξε στο ακουστικό ενώ είχε σηκωθεί όρθια και αμέσως ξανά έπεσε πίσω πετώντας το κινητό της στον τοίχο και βάζοντας τα κλάματα μετά από πάρα πολύ καιρό.

  Για καλή της τύχη ο Άρης ήταν ακουμπησμένος όλη αυτή την ώρα στην πόρτα του δωματίου και παρατηρούσε κάθε της αντίδραση. Όταν εκείνη ξεκίνησε να κλαίει, το χρώμα τον ματιών του σκούρινε κι έτρεξε αμέσως δίπλα της. Την πήρε στην αγκαλιά του και εκείνη ξέσπασε σε φοβερούς λυγμούς, χτυποντας τα χέρια της στο στέρνο του.

  "Μου τον πήρε!" Φώναξε μέσα από τους λυγμούς της.

  "Σςς, όλα θα πάνε καλά κοριτσάκι μου, σε παρακαλώ" της είπε ενώ το ένα του χέρι χάιδευε τα μαλλια της και το άλλο την κρατούσε σφιχτά.

  "Μου τον πήρε, πήγε και μου πήρε όλη μου την ζωή" του είπε με λίγο πιο ήρεμο ύφος παρ' όλα τα δάκρυα που δεν μπορούσαν να σταματήσουν να τρέχουν.

  "Πλήνε λίγο το πρόσωπο σου και φεύγουμε" της είπε σχεδόν αυστηρά.

  "Που θα πάμε;" τον ρώτησε εκείνη σκουπίζοντας όσα δάκρυα ήταν ακόμη υγρά στο μάγουλο της.

  "Πάμε να πάρουμε πίσω την οικογένεια σου" της απάντησε και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

  Το βλέμμα της Αλεξάνδρας ανέβηκε και κόλλησε στην πόρτα. Δεν είχε ξανά δει τα μάτια του Άρη τόσο σκούρα, τόσο στενά. Ένα συναίσθημα φόβου διαπέρασε όλο της το κορμί. Δεν περίμενε να νευριάσει τόσο πολύ. Βγήκε από την πόρτα με μικρά και αθόρυβα βήματα και προχώρησε στο διάδρομο με προορισμό το μπάνιο. Άνοιξε την καφέ πόρτα και εισχώρησε στο μικρο χώρο. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και έκατσε για λίγο εκεί, με το βλέμμα προσηλωμένο στο κενό. Πήρε την απόφαση να κάνει άλλο ένα βήμα και να φτάσει στον λευκό νιπτήρα. Ακούμπησε τα μικροσκοπικά της χέρια πάνω του και με όση δύναμη της είχε μείνει άνοιξε το πόμολο. Τοποθέτησε τις μικρές της χούφτες κάτω από νερό και λίγο αργότερα τις έριξε στο πρόσωπο της. Με τα μάτια της πλέον κλειστά προσπάθησε και κατάφερε να αρπάξει μια πετσέτα που υπήρχε κρεμασμένη. Αμέσως μετά σκούπισε το πρόσωπο της και κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη. Τα μάτια της μουντά, το πρόσωπο της  χλωμό. Κανένα ισχνός ζωής πάνω της. Βγήκε από τον μικρο χώρο και πήγε στο δωμάτιο του Άρη, πήρε τα πράγματα της και βγήκε κατεβαίνοντας τις σκάλες. Εκείνος την περίμενε στο σαλόνι καπνίζοντας.