Unexpected love.

Chapter 51

3 μήνες μετα.

"Επιτέλους θα δω αν μπορώ να σηκωθώ απο αυτο το σιχαμένο καρότσι. Έβγαλα ρίζες εδώ πάνω" γκρίνιαξε γλυκα όσο ο Άρης κυλούσε το αναπηρικό καροτσάκι στον γκρίζο και μουντο διάδρομο του νοσοκομείου.

"Ποσο Σ'αγαπάω οταν γκρινιάζεις" της είπε κοροϊδεύοντας την.

"Και πολύ καλα κανεις" τον ειρωνεύτικε πειραζωντας τον κάτι που εκείνος καταλαβε αμέσως.

Λίγα λεπτά αργότερα έφτασαν έξω απο την πόρτα που τους ένωνε με το γραφείο του γιατρού. Χτύπησαν και μπήκαν μέσα.

"Καλημέρα δεσποινίς Αλεξάνδρα. Καλημέρα σας νεαρε" τους υποδέχτηκε ο γκριζομαλλης γιατρος.

"Καλημέρα" ανταποκρίθηκαν τα δύο παιδιά.

"Πώς είστε δεσποινίς;" την ρώτησε σταυρωνοντας τα δάχτυλα του χωρίς να χάσει την επαφή με το ξύλινο γραφειο του.

"Αισθάνομαι πραγματικά καλα. Για να σας πω την αλήθεια, ξεκίνησα τις προσπάθειες να σηκώνομαι από δω, πριν δύο μήνες περιπου, στην αρχή πονούσα αρκετά βέβαια κάτι που μου φάνηκε παρα πολυ λογικό. Τον τελευταίο καιρό δεν πονάω όταν σηκωνομαι αλλα δεν μπορω να πω ότι περπατάω με την άνεση και την ευκολία που είχα πριν" απευθύνθηκε με ειλικρίνεια στον γιατρό της.

Και οντως ηταν ετσι. Τους τελευταίους μήνες πέρασε αμέτρητα βραδυα που έκλαιγε από τον πόνο που της προκαλούσαν έστω και οι μικρές κινήσεις.

Ο Άρης δεν σταμάτησε λεπτό να είναι κοντά της και να της δινει δύναμη και κουράγιο να συνεχίσει να προσπαθεί.

Ο πατέρας αλλά και ο αδερφός της ηταν μαζί της σε αυτή της την κατάσταση να της συμπαραστέκονται και να την κάνουν να ξεχνιέται με διάφορες βόλτες και άλλες ασχολίες.

Τους τελευταίους τρεις μηνες, ο Άρης είχε ξεκινήσει να εργάζεται ως υπεύθυνος διοίκησης σε μια απο τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του Λονδίνου. Οι υπευθυνοι του είχαν δώσει το περιθώριο να εργάζεται από την Θεσσαλονίκη και να τους στέλνει τα σχέδεια του από εδώ μέχρι να αναρρώσει πλήρως η Αλεξάνδρα έτσι ώστε να μπορεί να ταξιδέψει.