Unexpected love.

Chapter 34

"Πείτε μου γιατρέ" ειπε με ευγενικό τρόπο στον μεσήλικα κύριο που στεκόταν μπροστά της φορώντας την λευκή του ρόμπα.

"Χρειάζεται ξεκούραση. Αυτό είναι το αυτονόητο. Θα του γράψω μερικά χάπια που πρέπει να συνιστούνται σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά να σημειώσω πως δεν πρέπει να υπάρχει ανησυχία και στεναχώρια. Αυτά τα δυο και ιδικά σε συνδυασμό μπορούν να ανεβάσουν την πίεση του και να καταλήξει όπως και την προηγούμενη φορά σε περιστατικό εγκεφαλικού." της ειπε και εκεινη έδειχνε να κατανοεί κάθε λέξη του.

"Μάλιστα, σας ευχαριστώ πολύ" του ειπε και αμέσως μετά άνοιξε την γκρίζα πόρτα που χώριζε το δωμάτιο όπου βρισκόταν ο παππούς της από τον χώρο του διαδρόμου .

"Φεύγουμε;" την ρώτησε ο παππούς της με ένα μελαγχολικό βλέμμα.

"Ναι, ένα λεπτό να καλέσω ένα ταξί." του ειπε και έκανε να βγάλει το κινητό της. 

"Δεν χρειάζεται μας περιμένει κάτω ένας γνωστός μου" της ειπε και εκεινη έμοιαζε φανερά απορημένη. Αμέσως μετά πήρε την τσάντα της στον ώμο και έπιασε το μπράτσο του παππού της. 

"Τι σου ειπε τελικά;" την ρώτησε. 

"Μου έγραψε αυτά τα χάπια" τον ενημέρωσε και του έδειξε το χαρτάκι με την ονομασία τους, "ειπε θα τα παίρνεις πρωί-βράδυ εχεις, δεν έχεις πίεση. Θέλει ξεκούραση και όχι ανησυχίες" του ειπε και τον κοίταξε επιβλητικά. 

Ο αποφασιστηκός της χαρακτήρας ήταν το δυνατό της χαρτί και όλοι ήταν περήφανοι για την ανεξαρτησία και την ελευθεριά του λόγου που  χειριζόταν άψογα. Η ίδια όμως μερικές φόρες ένιωθε πραγματικά αδύναμη. Ένιωθε να φοβάται και να πνίγεται από τις δικές της σκέψεις, από τα δικά της συναισθήματα. Ένιωθε κενή, άδεια. Ήξερε πως ήταν καθήκον της να προστατεύει και να υποστηρίζει τα άτομα που αγαπούσε αλλά δεν άφηνε κανέναν να της λέει τι έπρεπε να κάνει με την ζωή της. Ήθελε να κάνει τα δικά της λάθη και να τα πληρώσει η ίδια. Ήθελε να πάρει τις δικές της αποφάσεις και αν ήταν λάθος να μάθει από αυτές. Ποτέ δεν στηριζόταν σε έκαναν και αυτό ήταν που την έφερε σε αυτό το σημείο. Κατηγορούσε τον εαυτό της για τα άτομα τα οποία είχαν φύγει από την ζωή της, όπως ο αδερφός της. Όπως ο Άρης. 

Λίγο πριν βγουν από τον χώρο του νοσοκομείου, ένα γνωστό μαύρο αυτοκίνητο εμφανίστηκε μπροστά της και τότε ήταν που είδε εκεινα τα καστανά μάτια που ακομη και μετά από τόσο καιρό γυάλιζαν. Εκείνα τα μάτια που αγαπούσε όσο τίποτα άλλο στην ζωή της.