Unexpected love.

Chapter 10

  Οι μέρες του καλοκαιριού περνούσαν. Οι καθημερινές συνήθειες της Αλεξάνδρας την είχαν εξουθενώσει.

  Τα πρωινά στην σχολή χορού και τα απογεύματα στην καφετέρια του νονού της. Θα ήταν θαύμα αν είχε έστω και μια κενή μέρα για να μπορέσει να κανονίσει καμιά βουτιά σαν άνθρωπος.

  Τα τρία σχεδόν, χρόνια που δουλεύει έχει εξασφαλίσει τα χρήματα που χρειάζεται για την σχολή της. Είχε ως όνειρο να περάσει στην σχολή Καλών τεχνών στο τμήμα την χορογραφίας για αυτό πάσχιζε τον τελευταίο χρόνο να διαβάζει όλη μέρα και όλη νύχτα. Κάποιες φόρες αποκοιμιόταν με ένα βιβλίο στα χέρια πάνω στην αιώρα που είχε τοποθετήσει ο νονός της στο μπαλκόνι της.

  Οι μέρες περνούσαν σαν τον άνεμο. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο απότομα αρχίζει να φυσάει και πόσο ξαφνικά σταματάει.

[...]

  "Έλα Ράνια"  είπε απαντώντας στο τηλεφώνημα της φίλης της.

  "Θα είσαι στο μαγαζί σήμερα;"  την ρώτησε από μέσα.

  "Το πολύ στις 5 θα είμαι εκεί. Γιατί τι έγινε;"  ρώτησε η Αλεξάνδρα ξαφνιασμένη.

  "Τίποτα ρε λέγαμε να έρθουμε με τα παιδιά να σου κάνουμε παρέα."

  "Ελάτε, δεν νομίζω να υπάρχει πρόβλημα."  Απάντησε εκείνη αδιάφορα.

  "Εντάξει θα τα πούμε εκεί αν είναι."  Είπε η φίλη της.

  "Έγινε"  απάντησε και τερμάτισε την κλήση.

[...]

  Ήταν δυνατός χαρακτήρας. Δεν άφηνε κανέναν να μπορεί να δει τον πόνο της και να την λυπηθεί.
Δεν της άρεσε να την λυπούνται.

  Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα έμενε πάντα δυνατή και έτοιμη να αντέξει κάθε δυσκολία. Κάθε κακό που θα ερχόταν μπροστά της. Έτσι είχε μάθει. Πάντα αυτό είχε ως προτεραιότητα.

  Οι σκέψεις της τριγυρνούσαν γύρο από εκείνο το όμορφο αγόρι. Όσο κι αν πάλευε να τον βγάλει από το μυαλό της, εκείνος ήταν πάντα εκεί. Κάθε όνειρο της τον είχε ως πρωταγωνιστή και τα περισσότερα πρωινά της κάθε εβδομάδας την έβρισκαν δακρυσμένη.

  Περπάτησε στον δρόμο για το μαγαζί ως που ένιωσε ένα χέρι να τυλίγεται πίσω στην μέση της.

  Τρομάζοντας γύρισε απότομα βγάζοντας τα ακουστικά της και αντίκρισε τα μάτια του κολλητού της Κυριακού.