Unexpected love.

Chapter 21

Άρης POV. 

  Μετά από πολλές σκέψεις, πήρα την τελική απόφαση. Με τις συμβουλές της αδερφής μου και όλα όσα σκεφτόμουν ο ίδιος, μετακόμισα για ένα μικρο χρονικό διάστημα δυο μηνών στον πάτερα μου, στην Γερμανία. Μπορώ να πω πως μου έκανε καλό να φύγω λίγο καιρό και να μπορέσω να σκεφτώ καθαρά κάποια πράγματα. 

  Μου έκανε κάλο να απομακρυνθώ από εκείνη για λίγο. Μου έλειψαν τα μάτια της, η μορφή της, το χαμόγελο της και αυτό ήταν που ήθελα να καταφέρω. Ήθελα να δω αν θα μου λείψει, αν θα νιώθω διαφορετικά ή αν είναι ένας απλός ενθουσιασμός. 

  Στο τέλος συνειδητοποίησα πως δεν ήταν έτσι. Ένιωθα άδειος μακριά της. Στην ιδέα πως είμαστε μακριά ακόμη και αν δεν είμασταν ζευγάρι ένιωθα άδειος, κενός. Την χρειαζόμουν. Χρειαζόμουν να την έχω κοντά μου ακομη και αν εκείνη ήταν μακριά από μένα. Ακόμη και όταν μαλώναμε ένιωθα γεμάτος. 

  Τα τελευταία λόγια που μου είπε ήταν πως δεν ήμουν τίποτα για εκείνη. Ακόμη και αν με μαχαίρωναν κάθε φορά που τα σκεφτόμουν, βαθιά μέσα μου ήξερα πως ήταν λέξεις της στιγμής. Ήξερα πως δεν τα εννοούσε. Και εκείνη πιστεύω να το ξέρει αυτό. 

[...]

  Δυο μήνες.
Βασανιστικοί, απελπισμένοι, δυο ολόκληροι μήνες.

  Δυο μήνες που δεν έχω νέα της, δεν έχω δει την μορφή της, δεν έχω ακούσει την φωνή της. Οι χειρότεροι δυο μήνες όλης μου της ζωής.

  Επιτέλους, γύρισα πίσω. Στην πόλη μου, στους φίλους μου, σε εκείνην. Έχει σχολείο τώρα, οπότε λέω να πάω από εκεί.

  Μπήκα στο αμάξι μου και τοποθέτησα το κλειδί στην μίζα. Έβαλα μπρος και κατευθύνθηκα προς το σχολείο της.

  Το ραδιόφωνο μου στην διαπασών. Το παράθυρο μου ανοιχτό και εγώ να τραγουδάω μαζί με τον τραγουδιστή.  Για κακή μου τύχη εκείνη την στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο μου.

  "Έλα" απάντησα στον φίλο μου. "Ναι σχεδόν έφτασα, γιατί τι έγινε; Τι; Τι λες μωρέ; Όχι δεν γίνεται αυτό που λες. Καλά σταμάτα να φωνάζεις, καλά είπα γαμώτο σου σταματά να φωνάζεις. ΜΗ.." και μετά από αυτό όλα έγιναν μαύρα.

  Τους άκουγα όλους γύρω μου να φωνάζουν και να καλούν ασθενοφόρα. Πολλές κόρνες και ακόμη περισσότερες φωνές, μπροστά μου όμως όλα μαύρα. Τίποτα φωτεινό. Μετά από κάποια ώρα ένιωσα το σώμα μου να σηκώνεται από το έδαφος και να ακουμπάει κάτι μαλακό. Εγώ ακόμη δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι έγινε. Ακόμη δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν. Ένας δυνατός ήχος, λογικά ασθενοφόρου, ξεκίνησε να ακούγεται, όσο ένιωθα πως το μαλακό κρεβάτι όπου ήμουν άρχισε να κουνιέται. Δυο χέρια με ακουμπούσαν, δυο άγνωστα χέρια και μετά από λίγο μια ενόχληση στο πρόσωπο μου. Μάσκα οξυγωνου είναι αυτό; Γιατί να μου βάλετε μάσκα οξυγωνου βρε μπαστάρδια; εγώ είμαι μια χαρά. Λίγα λεπτά αργότερα, ένας αέρας ακούμπησε το πρόσωπο μου που μπορώ να το φανταστώ, υπερβολικά χλωμό. Ένα παχύρρευστο υγρό έτρεχε από το κεφάλι μου, λογικά θα ήταν αίμα. Ένα γνώριμο κλάμα ακούστηκε από τον χώρο και εγώ δεν μπορούσα να κάνω τίποτα.