Hayat hiçbir zaman adil değildir ve adil olmayacaktır.
Bugün öğlen molasında hastane bahçesinde oturdum biraz, insanları izledim,inceledim.
Kimisi bir gülücük,biraz mutluluğa ihtiyaç duyuyor, kimisi paraya pula. Bazısı Allahtan sağlık diliyor, bazısı çocuğuna bir çikolatanın mutluluğunu yaşatmak için paraya.
Dünya adil değil de bazı insanlar çok adi. Bizzat tanık oldum kantinden bir şeyler almadığı için masaya oturtmayan şerefsizlere. Gidip çimenlerin üzerine oturdular. Yine de kendilerine, gururlarına laf getirmediler. Bir şeker alamayacağı için kahrından ölen ne anne babalar var. Yemişim böyle adaleti.
Bir çocuğa çikolata cips alın da görün gözlerindeki sevinci,mutluluğu,umudu...
Bazen hayatın bu eşitsizliklerini görmemek için tekrar çocuk olmak istiyorum. Tekrar o masum yaşlara dönmek istiyorum. Bakmayın küçük olmak istediğime. Çokta büyük değilim. Sadece erken olgunlaşmak zorunda kalan, hayatın gerçeklerine çok küçük yaşta tanık olanlardanım.
Neyse ne diyorduk ADALETİNİ S*KEYİM DÜNYA.!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Aşığın Günlüğünden
Storie d'amoreBir aşığın kaleminden... Sevdiğim yine seni düşünüyor yine yazıyorum. Ben bu yazıları yazarken içimdeki bütün hisleri beynimin her nöronunda yer edinmiş güzel yüzüne ve yüreğime bir kağıt kesiği yarası gibi saplanan gülüşüne adıyorum. Gönül bahçemi...
