Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 10.

'Ik verwacht van je dat je hier blijft. Je kan eten krijgen als je dat wilt. Iemand zal je ook kleren brengen.' Met mijn benen opgetrokken zit ik op het bed. Ik kijk toe hoe Zayden zijn das om doet. Wanneer zijn ogen de mijne ontmoeten via de spiegel, wend ik mijn blik snel af. Als hij eindelijk klaar is draait hij zich om. Hij doet zijn mond open om iets te zeggen, maar twijfelt dan toch. Hij schudt zijn hoofd en doet de deur open. Hij werpt nog een blik op me voor hij weg gaat en mij achterlaat.

De middag verloopt langzaam. Ik staar uit het raam, lig denkend op het bed, probeer de deur te openen, wat niet lukt. Op dit moment sta ik voor de spiegel, mezelf aanstarend. Ik bestudeer de kleding die ik aan heb. Een meisje, Aria, heeft me vlak nadat Zayden weg was kleding gebracht. Wat ik opmerkte was dat ze op Zayden leek. Misschien is ze een zus, of nicht. 

Tegen zessen, wanneer het begint te schemeren, hoor ik hoe de deur van het slot wordt gehaald. Ik zet het boek weg dat ik in Zaydens boekenkast had gevonden en kijk hoe de deur open wordt geduwd. Ik had verwacht dat Zayden zou binnenstappen, maar in plaats daarvan zie ik een jongen binnen komen. Breed gebouwd, bruin haar en groene ogen. Wanneer hij me recht in mijn ogen aankijkt, hap ik naar adem als een vis op het droge. Gelijk sta ik rechtovereind, op mijn hoede. 

Hij... 

Hij was degene die telkens in mijn dromen verscheen.

Hij doet de deur zachtjes dicht en zet een stap naar voren. 'W... Wie ben jij?' stotter ik. Ik kijk hem met grote ogen aan, als een hert dat gespot is. 'Ik ben je mate...' antwoordt zijn diepe stem. Ik ril en doe moeite om niet te genieten van zijn goddelijke stem. Zoals in de dromen...

Ik stap naar achteren als hij steeds dichterbij komt. 'Wat doe je hier? Ga weg,' zeg ik wanneer ik tegen de muur aankomt. 'Stuur je je eigen mate nou weg?' zegt hij, terwijl hij mijn arm streelt. Ik negeer de tintelingen en duw hem weg. 'Je bent mijn mate niet.' zeg ik. 'Oh ja? Dan zal je dit ook niet voelen?' zegt hij terwijl hij met een vinger langs mijn arm steeds meer omhoog gaat. Ik huiver onder zijn aanraking, hunkerend naar meer. Hij merkt het, want hij kijkt me gelijk aan. 

Zijn ogen, die langzaam zwart worden, kijken me intens aan waardoor ik alleen in zijn ogen kan kijken. Hij zet me klem, waardoor ik geen kant meer op kan. 'Je bent van mij, niet van Zayden of van iemand anders.... Alleen van mij...' zegt hij terwijl hij zijn lippen een weg naar mijn nek vinden. Een raar soort verlangen bloeit op in het binnenste van me. Mijn handen gaan vanzelf naar boven, naar zijn zijdezachte haar. Ik woel er doorheen en sluit mijn ogen. Hij duwt me harder tegen zich aan als aanmoediging, terwijl zijn lippen natte kussen in mijn nek achterlaten. 

Totdat hij gestopt wordt door een lage, onmenselijke grom.

~~~~~~~~~~~

herschreven: 12 september  '16