Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 56. ~Bonushoofdstuk~

Connor en ik blijven elkaar serieus aankijken. Uiteindelijk vlieg ik hem om zijn hals. 'Jezus, ik heb jou ook tien jaar niet gezien,' mompelt hij lachend, terwijl hij even wankel op zijn voeten staat. 'Ik heb jou ook gemist!' schreeuw ik zowat van blijdschap. Nooit gedacht deze gek weer te zien.

Ik grinnik en druk hem plat tussen mijn handen. Hij plet me even hard. 'Geen... Lucht...' piep ik dan uiteindelijk. 'Oh. Ja,' grijnst hij dan uiteindelijk, mij loslatend. Ik kom op adem om vervolgens mijn handen in mijn zij te zetten en te vragen: 'Dus. Hoe gaat het, lief hondje?' plaag ik hem. Een korte grom reist op uit zijn borst. 

'Noem me niet zo, of zal ik jou Calla noemen?' plaagt hij even hard terug. 'Hee! Dat kan je niet menen,'  zeg ik boos. 

'Wat niet, Calla?' vraagt hij uitdagend. 'Weetje, ik zou ophouden als ik jou was. Ik ben al pissig genoeg geweest vandaag.' zeg ik boos, terwijl ik de kamer uitloop. 'Hé! Waar ga je heen?' vraagt Connor, terwijl hij achter me aan jogt. 

'En wat is er trouwens gebeurd in de tussentijd dat jullie alleen waren in die kamer? Dat het spannend is geweest, snap ik. Maar hoe spannend? Hebben jullie elkaar een tirade aan scheldwoorden gegeven of... of zijn jullie gelijk verder gegaan omdat jullie elkaar zó lang niet hebben gezien?' hij wiebelt met zijn wenkbrauwen. 

Ik sla mezelf mentaal. Serieus? Dit is de Connor die gelijk weer herken. 'Je bent zó voorspelbaar, Connor. Maar, eh, laat me zeggen: Zayden vatte het niet zo goed op.' 'Vatte wat niet zo goed op?' zegt hij, terwijl hij mijn arm vastpakt en me recht omdraait. 

'Hij... Hij dacht dat ik moeder was,' komt er snel zuchtend uit mijn mond. 'Hij.. wát?' roept hij dramatisch uit. 'Waarom was ik daar niet bij? Ik kom altijd op het laatste moment...' zegt hij luid zuchtend.

Ik schud mijn hoofd. Ik loop naar de keuken als Connor me tegenhoudt. 'Ik heb opdracht gekregen je te beschermen en weg te brengen, Clark. Ik kan je niet zomaar naar een slachtveld laten gaan.' zegt hij opeens serieus. Waarom is het zo irritant als hij me bij mijn achternaam noemt? 

'Maar...' begin ik te protesteren. 'Niks met je ge-maar. En nu weg van hier, Clark.' hij trekt me aan mijn arm mee. 'Nee-hee...' protesteer ik als een klein kind. Boos stampvoetend, word ik meegetrokken door Connor.'Wacht, laat mij mijn spullen halen voordat we gaan, please.' smeek ik. Hij zucht verslagen en zegt dat ik snel moet zijn. Al snel heb ik mijn spullen bij elkaar geraapt en sta ik weer naast Connor. Hij draait zich om naar mij en kijkt me lang aan. 'Sorry dat ik ze niet heb kunnen tegenhouden,' mompelt hij. 

Verrast door zijn actie staar ik hem aan. 'Awh, nooit had ik dát van jou verwacht.' zeg ik meesmuilend. 

'Ja jaa...' zegt hij irritant, om me vervolgens mee te slepen naar de auto die voor de deur staat. 'Indrukwekkend,' zeg ik. 'Vind je? Hij is niet van mij. Van iemand geleend.' zegt hij, terwijl hij instapt in de auto.

'Dat had ik wel kunnen raden,' merk ik op. Ik merk ook op dat de straten door en door verlaten zijn.

'Waar gaan we heen?' vraag ik als we even later over de snelweg heen scheuren.

'Je ziet het vanzelf wel,' zegt hij droog. Ik rol met mijn ogen en pak Het boek der Magiërs en begin interessant te lezen. Maria heeft me dit boek ooit gegeven, toen ik tientallen vragen had over bijvoorbeeld wat de echte geschiedenis is over de Magiërs, wat weerwolven met magiërs te maken hebben en meer.

En toch is het een interessant boek om er tijd mee te verdrijven.

Ik ben bij het deel dat gaat over weerwolven, als ik me opeens iets herinner. 'Oh mijn god! Stop! Keer om! Ga terug!' gil ik. 'Wat?' vraagt Connor geprikkeld. 'Keer om! Ze zijn alleen! Connor, ga terug! Ceres Mia en Cleo zijn daar alleen, er kan hun wat overkomen!' 

'Geen sprake van. Ik moet je in veiligheid brengen.' 'Connor,' begin ik dreigend. 'Luister naar me en ga terug!' zeg ik, trillend van woede. Hij werpt me een twijfelende blik toe. 'Nu!' zeg ik. Geïrriteerd keert hij om en voor ik het door heb, heeft hij alweer geparkeerd voor de deur. 

Ik doe de deur van de auto met een klap open en ren naar het huis toe. 'Let op!' roept Connor en hij pakt me vast, waardoor we even later rollen over de grond. 'Waar was-' een schot laat me mijn zin niet afmaken. 'Dat dus,' zegt Connor geïrriteerd. 'Je moet echt voorzichtiger zijn, Clark.' mompelt Connor, terwijl hij opstaat en zijn broek afklopt. Ik sta ook op. 'En nu moeten we snel naar binnen, want Jézus wat begint dit enorm te lijken op de tweede wereldoorlog.' 

Connor pakt me vast bij mijn arm en sleurt me snel het huis in. Nog net zie ik hoe iemand ons probeert te beschieten. Connor gooit de deur ruw dicht. 'Dat was op het nippertje,' zegt Connor, zijn zweet van zijn voorhoofd afvegend, terwijl hij leunt tegen de deur aan.

~~Ik kon hier stoppen... Maar nee hoor xD~~~~ 

'Dat kan je wel zeggen, ja.' merk ik op. Ik wil de trap oplopen als ik opeens een donderschicht hoor. Geschrokken en bang verschuil ik achter Connor. 'Volgens mij gaat er iets niet goed daar,' mompelt Connor. 'Blijf hier. Ik ga kijken.' zegt hij, terwijl hij wegloopt richting de tuin. Nerveus bijt ik op de binnenkant van mijn wang. Zal ik één keer naar hem luisteren of zal ik gewoon negeren wat hij heeft beveelt? Ik kies het laatste.  

Stilletjes sluip ik Connor achterna. Een grijns verschijnt op mijn gezicht. Ik zal nooit naar Connor luisteren. Ik loop als James Bond de keuken in. Tja, mijn ninja skills zijn niet zo goed dus kan ik maar beter James Bond na doen... Ik zie dat het buiten heel donker is. Dat klopt ook nog, we zijn al de hele nacht bezig met deze drama. Ik schud mijn hoofd. Het kan niet erger. 

Een luide brul beneemt mij de adem. Is de Minotaurus herboren of zo? Daar lijkt het anders wel op... Geschreeuw, gegil en andere geluiden komen uit de tuin. Ik gluur naar buiten en tref een hele circus aan met alles erop en eraan. Met grote ogen volg ik wat er allemaal aan de hand is. Mensen rennen heen en weer, lichtbollen zoeven heen en weer en hier en daar vallen weerwolven mensen aan. Maar het meest wat mijn aandacht trekt is iemand die duidelijk het middelpunt is.

Een wervelwind draait kolkend om hem heen, terwijl hij alleen macht en autoriteit afstraalt. Zwarte, rare bollen komen uit zijn handen. Hij vuurt het op mensen af en zijn zwarte, grote vleugels zijn zeker niet te missen. Ik ga met mijn ogen langzaam over zijn lichaam heen. In zijn nek zie ik een omgekeerde ster met een rondje eromheen. Een huivering gaat door me heen als ik besef waar ik mee bezig ben en wie dit is.

Godallemachtig, waarom is Zayden toch mijn mate?

~~~~~~~~~~~~ 

Effe HEEL SNEL hoofdstukkie geschreven, hoop dat het niet zo slecht was... 

Ik heb mijn best gedaan, dus druk alsjeblieft op de sterretje, jaaah, die schattige sterretje waarmee je stemt! 

hahahahaaa....

Maar ik ben serieus... mijn dag was al klote begonnen, dus ja. ~_~

BAY BAYY Xx ujnaa