Chosen by the demon wolf 1 & 2

Epiloog van deel 1.

A/N: Eventjes om verwarring te voorkomen, ik ga deel twee gewoon beginnen in dit boek, anders moet ik een andere cover, enz. erbij doen.... En tja, dat is ook makkelijker voor jullie, toch? Ik hoop dat jullie dit boek niet uit jullie bibliotheek hebben gepleurd. 

Gespannen neem ik het treinkaartje aan. De vrouw kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan, maar ik negeer het en loop weg. Ik ga zitten op een bankje op het station die verlaten en doods is. Logisch, de zon komt pas op. Het is pas vijf uur in de ochtend.

Mijn voet beweegt de hele tijd op en neer. Nog vijf minuten en dan komt de trein naar Duitsland. Via daar kan ik doorreizen naar Griekenland. Ik ga naar Astypalaia, dat is het meest verscholen en kleiner.

Zware voetstappen op de koude, betonnen vloer zorgen ervoor dat ik opkijk. Nee, nee, nee. Gewoon niet.

Het geluid van de trein weer schalmt door het perron en ik spring op, doe mijn rugzak om en begin nerveus te lopen, de persoon negerend. 

Ik slik als iemand me bij mijn schouders pakt. 'Lily.' 

Dat ene woordje weer schalmt door de hele ruimte en mijn hart staat voor een seconde stil. 

Ik draai me flitsend om en mijn ogen ontmoeten de donkerbruine ogen van Connor. Hij kijkt me met open mond aan. 'Laat me gaan.' piep ik als hij me vastpakt.

'Lily, dit kan je niet maken! Wat denk je wel niet te doen?! Als ik geen wacht had zou je al weg zijn!' zegt hij boos; zijn zwarte aura begint al om hem heen te verschijnen. Tranen prikken in mijn ogen. 'Ik wil niet dood. Ik wil leven. Connor, begrijp het alsjeblieft.' fluister ik. Hij kijkt me weer aan en zucht. 'Ik snap het, echt. Maar ga je daarvoor... je mates verlaten?' Hij gaat steeds zachter praten. 

Ik werp een blik op de trein. 'Ik... ik waag het erop. Luister, ik kan alles doen om in leven te blijven. Bovendien ben ik geen goede mate.' ik kijk naar de grond en schuifel. 'Lily...' 

'Luister, ik ga nú. Mijn hele plan loopt anders in duigen.' Ik draai me om en begin naar de ingang van de trein te lopen. 'Wacht!' roept Connor. Ik draai me om en kijk de triest glimlachende Connor aan. 'Hier, mijn nummer. Voor als er iets is. Waar ga je heen?' ratelt hij terwijl hij een brief in mijn hand duwt. 'Ik vertrouw je. Ik ga naar Griekenland;Astypalaia. We houden nog contact. En beloof het me; je gaat tegen niemand zeggen waar ik ben. Serieus, dan kom ik persoonlijk om je te vermoorden.' 

'Beloofd.' glimlacht hij. 'Mooi.' zeg ik terwijl ik me weer omdraai. 'Hé! Krijg ik geen afscheidszoen?' roept hij sarcastisch. Ik grijns, draai me om en druk een kuise, korte kus op zijn lippen. Volledig van het veld geslagen kijkt hij me met open mond aan. 

Snel stap ik de trein in die begint te rijden. 

'Doei, Connor! Misschien tot ooit!' roep ik over het verlaten perron. 

Hij zwaait me uit en zijn donkerbruine, waterige ogen zijn het laatste wat ik zie.

In mijn hoofd zit een zinnetje, wat zich als een mantra herhaalt.

Ik ga een nieuw leven beginnen.