Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 1.

Pov. Lily

Rust.

Stilte.

Moeder Natuur.

Drie dingen die ik nodig heb als ik een chaotische dag heb. Stel je gewoon voor, je zit in kleermakerszit in het groene, vochtige gras, omgeven door al de dieren, de schaduw van een boom verwelkomend. Alle stress en frustraties sluit je buiten. 

En dan de vogels. Die kleine diertjes, die zo veel, en ook zo mooi fluiten... Ze fluiten gewoon zo mooi, zo rustgevend. Maar als je ook maar één beweging maakt, vliegen ze weg met hun vleugels, die eigenlijk te groot zijn voor hun minuscule lichaam. 

Ik hou van de natuur, tot aan de kleinste dingetjes ervan. Ik ben er gehecht aan geraakt. Nooit gedacht dat ik ooit zo veel zou verlangen naar de natuur. De natuur is mijn leven, ik kan er niet zonder. Als het aan mij lag, zou ik hier voor de rest van mijn leven willen zitten.

Ik pak mijn schetsboek uit mijn tas en begin te schetsen waar ik was gebleven. Ik hou ook van tekenen. Een tijdje later heb ik de tekening af en kijk ik naar het resultaat. Ik zucht. Deze wolf komt al sinds drie dagen in mijn dromen voor. En het enigste wat ik doe in de droom is stil naar hem kijken, zoals hij mij aanstaart...

Ik denk dat ik nu naar huis moet gaan, anders worden mijn ouders weer boos. Dan gaan ze het weer zeggen, 'Het is te gevaarlijk, je mag niet naar het bos!' Ik snap het ook niet. Ik bedoel, ik ben niet Roodkapje! Zo alleen, zo alleen... Ik moet bijna lachen, wat mijn ouders wel niet denken. Alsof er overdag iets in een bos kan gebeuren. Ik ben zelf verantwoordelijk genoeg. Er is ook niet echt iemand die me verteld waarom het bos zo gevaarlijk is. Ik heb ook niet echt goede vriendinnen die het willen vertellen.

Ik kan niet wachten totdat ik een wolf word. Totdat ik 18 word. Ik zal over een week vrij zijn om mijn mate te zoeken, denk ik. Ik weet zeker dat hij me alle liefde van de wereld zal geven. Dan ga ik met hem de hele wereld over reizen, van IJsland tot aan de Malediven. En ook naar Las Vegas, samen de hele nacht door Vegas reizen, in zo'n ouderwetse autootje. Dan bezoeken we ook alle casino's, en gaan we gebroken Engels praten totdat we erbij neervallen. Ik lach als een idioot als ik er al aan denk. 

Ik stop mijn schetsboek weer terug in mijn tas, mijn dagdroom verstorend, en zie dat het donker aan het worden is. Oh nee. Ik moet echt snel naar huis. Je weet maar nooit. Misschien klopt het wat mijn ouders zeggen. Ik begin te rennen, naar de bosrand. Na vijftien minuten rennen ben ik buiten adem aangekomen bij de bosrand. Ik hijg even als ik de lichten langs de straten al zie branden. Net voordat ik het bos uitloop hoor ik geritsel, net alsof iemand langs een struik loopt. Ik hoor het geluid ongeveer vijf meter van me vandaan. Ik slik en rol met mijn ogen als het tot me doordringt waarom ik dit zo eng vind. Dit lijkt een horrorfilm: rennen, geritsel, dan geschreeuw en dan is de hoofdpersoon dood. EINDE.

Ha. Ha.Ha. Dit is geen horrorfilm. En ik ben geen hoofdpersoon. Dit is het heden, nu, in het echt. Ik besluit het geritsel maar te negeren en ren verder. Het kan net zo goed iemand zijn die zijn of haar hond uitlaat, of zoiets. 

Als ik thuis ben aangekomen probeer ik heel stilletjes via de achterkant van het huis naar mijn kamer te glippen. Ik woon in een gewone flat van vier verdiepingen, dus kan ik makkelijk via de achterkant via het huis gaan. Ik spring over het hek van de buurvrouw, die altijd haar haar in een knot heeft en een badjas aanheeft. Als ze zou weten dat ik in haar tuin was, zou ze flippen en dat heb ik nu even niet nodig...

Ik klem de rugzak op mijn schouder stevig vast, hijs mezelf op aan de reling van de balkon van ongeveer een meter boven mijn hoofd en gooi een voet over de balkon van mijn beneden buurvrouw, wat niet zo makkelijk gaat. Ik weet dat ik dit al een paar keer eerder heb gedaan, maar het blijft alsnog een beetje moeilijk. Als ik eindelijk in haar balkon sta, zucht ik opgelucht en klop mijn broek af. Dan begin ik weer aan mijn weg naar boven. Nog maar een verdieping, denk ik. We wonen op de derde verdieping. Je vraagt je nu zeker af waarom, als we toch in een roedel wonen met weerwolven.