~Proloog deel 1~
Ze proberen het te voorkomen.
Ieder ouder vreest ervoor.
Het is al heel lang niet meer voorgekomen.
Tot dat er een tweeling wordt geboren...
En zíj middelste kind wordt.
Ze probeerden haar nog te beschermen.
Maar ze wisten dat...
A/N: Ik doe mijn best!! Hier is dan een hoofdstukje ;D
~~~~~~~~~~~~
Een tikkeltje onhandig loop ik de trap op met Uriah die zijn hand door de mijne heeft gehaakt. Mijn witte strapless bruidsjurk moet ik daarbij optillen. Boven aan de trap laat Uriah me los, kijkt me glimlachend aan en geeft me een bemoedigende knikje. Ongemakkelijk ga ik tegenover Zayden staan. Als hij me ziet staan, verandert zijn blik van ijskoud naar liefdevol en warm. Zijn blik blijft iets te lang op mij gericht, waardoor ik me nog ongemakkelijker begin te voelen. Mijn blik glijdt over de hordes mensen die aanwezig is. Iedereen is goed en wel gekleed. Iedereen staat bij een zwarte, hoge tafel.
Eén zinnetje herhaalt zich voortdurend in mijn hoofd.
Ik wil dit niet, ik kan dit niet.
De man, als het goed is de ambtenaar, houdt een hele speech. Op een gegeven moment zegt hij: 'Ik zou jullie willen vragen om elkaars rechterhand te geven.' Wanneer we dat doen, wendt hij zich tot Zayden en vraagt: 'Wil jij, Zayden Wood, Lily Adams als wettige echtgenote en als de Luna van de roedel? Zal je haar getrouw blijven en alle plichten vervullen als man?' Zaydens blik priemt in de mijne en hij zegt uiteindelijk: 'Ja, ik wil.'
Ik adem scherp in en zorg ervoor dat niemand het merkt. Dan wendt hij zich tot mij. 'Wil jij, Lily Adams, Zayden Wood als wettige echtgenoot en wil je de Luna worden van de roedel? Zal je hem getrouw blijven en alle plichten vervullen als vrouw?'
Eén
Twee
Drie
Vier secondes gaan voorbij voordat ik antwoord.
'Nee.'
Dat ene zinnetje galmt door de stille zaal heen. Dan komt er één en al chaos. Ik neem daar profijt van, ruk mijn hand los uit die van Zayden en ren in de te strakke jurk de trap af. Ondanks ik hakken aanheb, ben ik vrij snel onder aan de trap. De te lange sluier sluiert tot nog boven aan de trap. Ik ruk het zo goed en zo kwaad als het kan van mijn hoofd af en verpest daarmee mijn hele kapsel. Maar het boeit me allemaal niet meer. Ik wil dit niet, ik kan dit niet... Ik hol, voor zover het kan met de jurk, naar de uitgang en ontwijk alle mensen die me geschrokken, verbaasd en zelfs jaloers kijken.
'Fúck!' hoor ik een zware, boze stem vanachter me. Mijn hart klopt in mijn keel en ik hol naar de veel te mooie, versierde auto. Het is een cabrio. De auto waar ik na de bruiloft in weg zou rijden met Zayden. Ik huiver al bij de gedachte... Ik stap snel in bij de bestuurderskant en prop mijn jurk in de auto zodat ik de deur kan dicht doen.
Oh mijn holy shit op een broodje. De sleutel zit er gewoon in. Domme idioten. God, geef mensen alstublieft verstand. Ik schakel, geef gas en rij in volle gas weg.
Ik laat iedereen achter.
Vanaf de achteruitkijkspiegel kan ik Zayden nog zien, met zijn hand uitgestoken, alsof hij me nog zou kunnen tegenhouden. Met een glinstering in zijn ogen.
En ik rij weg.
En ik lach.
Ik lach heel hard.
Zo hard, dat iemand me in China zelfs zou kunnen horen.
Met een shock kom ik uit mijn droom.
Mijn mond proeft naar de dood.
Mijn hersenen staan op nul.
Mijn hart bonst als een gek.
En dan trekt een rustige ademhaling mijn aandacht. Ik kijk zachtjes zuchtend naar Zayden, die vredig ligt te slapen en een arm om mijn middel heeft geslagen. Hij ligt op zijn zij. Ik probeer zijn arm zachtjes weg te duwen, maar zonder succes. Ik probeer weg te schuifelen als mijn oog valt op iets zwarts op zijn schouder. Het is met inkt getekend. Geïnteresseerd bekijk ik het. Het is een tatoeage. En niet zomaar een.
Het is Het symbool. Dat symbool dat ik al eens bij Marit had gezien.
*flashback*
Ik glimlach voorzichtig terug en zeg een kleine dank je. 'Je kan me vertrouwen. Kijk,' zegt ze en ze stroopt haar mouw op. Ze laat me een armband zien die ze aan heeft en er staat een vogel op. Tenminste, dat dacht ik. Het is een Demon. Een demon die met zijn rug naar ons toe staat. Met zijn vleugels gespreid. Ik herken het teken meteen maar ik kan me niet meer herinneren waar vandaan.
*end flashback*
Het... het is fascinerend. Ik voel me erdoor aangetrokken. Mijn vinger gaat langzaam naar zijn schouder toe en als ik hem aanraak voel ik een elektrische stroomshock door me heen gaan. Energie voel ik tot in mijn vingertoppen. Voordat ik kan knipperen wordt ik met mijn rug in het matras geduwd. Met mijn ogen knipper ik tientallen keren voor te beseffen wat er gebeurt. 'Waar ben je mee bezig?' vraagt Zayden half geschrokken. Zijn blauwe ogen kijken me verwilderd aan. Zijn borst rijst en daalt te snel, zijn gewicht drukt boven op me.
En ik kan niet antwoorden.
Het lijkt erop dat ik een dode vis ben.
Zayden laat me los en laat zich naast me neerzakken op het bed, terwijl zijn ademhaling langzaam rustig wordt. 'Serieus, wat dacht je wel niet te doen?'
En plots heb ik mijn stem terug.
'Hoe kom je eraan?' flapt er uit mijn mond. Ik kijk hem aan, terwijl ik overeind ga zitten. Zayden ondersteunt zijn hoofd door zijn twee handen onder zijn hoofd te zetten. Zijn ogen zijn gesloten. 'Gewoon. Ik heb het gewoon laten zetten.'
Zo simpel.
Zo een simpel antwoord, maar toch vol raadsels.
Waarom?
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ps: het is niet wat het lijkt, die foto hierboven... GEEF DIE BABY EEN STERRETJE! ANDERS WORDT HIJ NOG BOZER!! Ik meen het, geef hem een sterretje. Anders komt hij op mij af.
Serieus, ik heb mijn best echt gedaan bij dit hoofdstuk!
AAAHHHH OVERMORGEN BEGINT DE TOETSWEEK IK GA DOOODDDD....
