Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 3.

Vaag hoor ik gemompel op de achtergrond. Onbekende stemmen. Ik probeer mijn ogen open te doen, wat niet lukt. Dan spelen de beelden zich in mijn hoofd af; van de wolf met het zwarte vacht en blauwe ogen. Met een schok kom ik overeind. Hijgend knipper ik met mijn ogen en voel met mijn hand aan mijn keel. Ik voel dat iets aan mijn arm me tegenhoudt. 

Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd af. Een warme hand rust op mijn schouder. Kippenvel verspreidt over mijn hele lichaam, terwijl ik zweet. 'Lieverd, gaat het?' hoor ik de zachte stem van mijn moeder. 

Ik wil iets zeggen, maar het enigste wat je hoort is een raar geluid. Ik voel dat mijn keel droog is en een man met een witte jas aan- ik neem aan een dokter; geeft me een glas met water aan.

Ik drink wat en zet de glas op het kastje die naast het bed staat. Mijn hand trilt en ik kijk mijn moeder aan. Ze kijkt heel bezorgd. Ik slik en hakkel wat, dat lijkt op: 'Wat... een wolf... ogen...' 

Mijn moeder zucht maar zegt dan toch: 'We weten niet precies wat er is gebeurd, maar toen we sliepen hoorde je vader en ik een wolvengehuil. En doordat je vader Bèta is herkende hij dat de wolf sowieso niet van onze roedel was. Dus we gingen snel naar beneden en toen zagen we jou bij de balkon. Je was... half bewusteloos en... Blauw. Lichtgevend blauw.' eindigt ze haar zin terwijl ze slikt.

Alles flitst snel door mijn hoofd. De blauwe ogen, wolvengehuil en hoe de wolf ons territorium binnenkwam. En hoe ik blauw werd. De doordringende ogen. Ze vertelden me iets, maar ik weet alleen niet wat.

Net wanneer de dokter zegt dat mijn moeder en zus weg moeten omdat ik moet rusten, komen mijn vader en de Alfa binnen. De Alfa? Wat doet hij nou weer hier? Hij komt nooit zomaar...

De dokte protesteert niet wanneer de Alfa zegt dat ze heel eventjes blijven. Ze gaan zitten op stoelen naast het bed en de Alfa begint met praten. 'Hoe gaat het met je, Lily?' vraagt hij. 'Het gaat wel, denk ik.' zeg ik terwijl ik met mijn hand in mijn nek wrijf.

"Goed. Denk je dat je een serieus gesprek aan kan?"

'Uhm.. Ja. Als het belangrijk is...' zeg ik.

'Goed.' hij neemt diep adem en kijkt me dan aan met zijn bruine ogen. Ik schat hem rond de vijftig, hoog tijd voor een nieuwe Alpha dus.

'Ik heb een gesprek gehad met je vader over wat er is gebeurt. We hebben gepraat over wat er nou met je gaat gebeuren en morgen gaan we daarover een vergadering houden met de raadsleden. Ik neem aan dat je het verhaal nog niet heb gehoord?' vraagt hij.

'Welk verhaal?'

'Dus niet. Oké. Ik ga het nu even uitleggen maar je moet niet in de war raken.'

'Oké?' zeg ik, meer verdwaasd.

'Ooit was er een Alfa. Hij was altijd tegen de maangodin. Hij beledigde haar vaak, omdat zij hem geen mate had gegeven. Hij was wreed en dwong zelfs een vrouw met hem te trouwen omdat de roedel een Luna nodig had. Ze kregen samen kinderen en de oudste was een jongen. De jongen zou Alfa worden.

De huidige Alfa, die geen mate had, trainde zijn zoon en leerde hem slechte dingen: dat de maangodin slecht was, enzovoorts. Toen de Alfa jong overleed moest zijn kind Alfa worden en hij greep zijn kans. Hij werd een wrede Alfa, had geen genade en geloofde niet in mates, in de maangodin en vond dat hij geen Luna hoefde.

Wreed genoeg had de maangodin hem óók geen mate gegeven, en in plaats daarvan zond de maangodin een sterke, gezaghebbende man naar hem toe om hem te doden. De man was een halve druïde, want zijn moeder was een druïde en zijn vader een weerwolf. De man had echter de Alfa niet van de troon kunnen schoppen; hij werd zelfs vermoord. Dat was het nou, de Alfa was uitmuntend slim. Dit had zelfs de maangodin niet verwacht. De laatste woorden voordat de half-druïde stierf was een spreuk. En omdat hij een druïde is kunnen die spreuken uitkomen. Later kwam de Alfa erachter wat de spreuk betekende. Het betekende, even om het met makkelijke woorden te zeggen: "Alle vrouwen die middelste kind zullen worden, zullen naar de Alfa gaan, en één kind zal de Alfa moeten doden."

Toen de Alfa dit hoorde schrok hij natuurlijk erg. Met spreuken valt er niet te spotten.

Omdat hij aanhanger was van de Duivel, bijna zijn linkerhand, smeekte de Alfa om iets te doen. De Duivel kon echter niet zoveel doen. Wat hij wel kon doen is de spreuk een beetje veranderen: "Alle vrouwen die middelste kind zullen worden, zullen gevangen worden genomen door de Alfa en zullen door hem dood worden gemaakt. Er zal maar één vrouw zijn die de Alfa een goed hart zal bezorgen." Toen de Alfa hoorde wat de Duivel had gedaan door de spreuk te veranderen werd hij witheet van de woede. Hij was zo boos dat hij hem zelfs wilde vermoorden. Hij zei hij dat hij geen goede Alfa is en dat hij geen Alfa meer mocht zijn. Hij verloor alles wat hij in zijn bezit had.

Hij werd een demon en trok zich terug in een onbewoond gebied, hier heel ver vandaan. Maar telkens als er een middelste kind was geboren wist hij het meteen, en kwam ze ook halen. Na enig tijd had hij het meisje al vermoord. Hij wilde geen goed mens meer worden. En daarom moest hij wel de middelste kinderen vermoorden. En nu... Wilt hij... Jou.'

HOOIIIII!!!! Nee, dit is NIET het einde van het hoofdstuk. Ik wilde alleen hoi zeggen tegen mijn lieve lezertjes. En... is het een beetje duidelijk?

Ik probeer na te denken over wat onze Alfa net heeft gezegd. Langzaam maar zeker realiseert wat de Alfa zojuist heeft verteld.

'Maar..' vraag ik met enige aarzeling '...alleen weerwolf kinderen?'
'Ja. Alleen weerwolf kinderen.'

Dan kijk ik mijn vader aan. Hij heeft de hele tijd al niets gezegd en zit met zijn hoofd in zijn handen. Hij kijkt me niet aan als ik hem roep. De Alfa kijkt met een medelevende blik aan.

'Ik heb nog één vraag. Hoeveel jaar was de Alfa toen hij demon werd?'

'We weten dat niet zo zeker, maar de meeste zeggen rond de 21, 22. Want dat komt omdat hij ook heel jong aan de macht kwam. Maar hoezo vraag je dat?'

'Oh nee, gewoon een beetje nieuwsgierig.' Niet nieuwsgierig, ik wilde gewoon weten hoe oud hij was toen hij zo wreed werd. Waarom is hij zo wreed? En dan nog op zo'n jonge leeftijd?

'Oké Lily, je vader en ik moeten maar weer eens gaan. Morgen hebben we een vergadering, en dan gaan we beslissen wat we gaan doen.' hij staat op en neemt mijn vader mee. Mijn vader kijkt één keer naar me, voordat hij de deur uitloopt. Hij geeft me een triest glimlachje, maar voor mij genoeg dat hij er helemaal mee zit.

Ik zak terug in het bed en de doctoren komen weer binnen. Ze zeggen dat het heel goed met me gaat en dat ik binnenkort ontslagen kan worden. Voor nu moet ik vooral "uitrusten."

Ik wil net het spierwitte lakentje over mijn hoofd heen trekken als ik me iets bedenk. Als ik wil kan ik mensen zó neerhalen. Het kan, als ik me goed concentreer. Mensen denken dat ik slap ben. Ik kan ze zo doden in een wurggreep. Ik vond het al raar toen ik klein was, maar later ontdekte ik dat het een kracht is. Ik heb er lang niet mee aan gedacht omdat ik dacht dat het gewoon adrenaline was.

Ik ben diep in gedachten verzonken als ik een stem hoor.

'Ik weet dat je aan me denkt, Lily'

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

NEEEEEEE

Neee!! Net niet precies om 00:00 uur...

Maar goed. Nu wel het eind van dit hoofdstuk. Oké ik laat jullie slapen. Good night!

(or good morning)

Ps: spellingsfouten zeker even aangeven, pls.

Adios!

herschreven: 23 juli '16