Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 13.

Daar zit ik dan.

Eenzaam.

Net gemarkt.

Geclaimd.

Iets wat ooit mijn nachtmerrie was.

Ik heb Uriah niet eens de kans gegeven...

Ik zucht en sta op. Ik loop naar de grote spiegel die in de kamer staat. Ik haal mijn haar uit mijn nek en bekijk de mark goed. Ik ga met mijn wijsvinger langs de mark en ik zucht door de verschillende emoties.

Ik laat mijn haar weer los en trek mijn T-shirt recht. Ik trek de touwtjes van de joggingsbroek strakker aan en bekijk mezelf in de spiegel. Ik ben hier nu al best lang, maar ik heb nog niet echt een pyjama.

Ik ga niet slapen, want ik voel me té onrustig. Wat als er iets gebeurt met Zayden? Of met Uriah? Hoe ga ik verder leven zonder een van hen? Ik ga op het bed zitten en bekijk mijn nagels goed. Ik verveel me dood.

Opeens komt er iemand de kamer binnen. Ik schrik en kijk op. Het is een man, hij is lang en sterk opgebouwd. Het lijkt alsof hij geen emotie heeft. Ik kijk de man met grote ogen aan.

'Goedenavond, Luna. Ik zal u moeten bewaken en hier net zolang blijven totdat de aanval is gestaakt. Het is een opdracht van de Alfa.' zegt de man. Gelukkig, hij is hier niet om me aan te vallen.

'O... De Alfa? Bedoel je Zayden? En noem me alsjeblieft geen "Luna" of "u".  Noem me gewoon Lily.'

'Ja, de Alfa, dus Zayden. Maar ik kan u toch moeilijk bij uw naam noemen?' zegt hij met een moeilijke blik.

'Oké. Laat me raden. Je bent misschien een paar jaar ouder dan ik. Wie ben je eigenlijk? Spreek me niet aan met u, dan voel ik me als een vrouwtje van tachtig jaar,' mompel ik.

Hij grinnikt even. 'Ik ben de Gamma, de linkerhand van de Alfa. En ik ben twintig jaar. Ik heet Ethan. En als u.. ik bedoel je het zo graag wilt, dan doe ik het wel.' zegt hij.

Ik krijg een glimlach op mijn gezicht en kijk hem stralend aan. 'Mooi zo.' zeg ik voldaan.

Dan leunt hij tegen de muur en haalt een telefoon uit zijn zak. Hij begint te scrollen en let soms op me.

Ik ga naar het raam toe. Ik kijk naar buiten en leg mijn handpalmen tegen het glas aan. Er zijn fakkels die licht geven en mensen die tegen wolven vechten. Maar dat is nog niet eens het ergste.

Want ik zie niet alleen wolven en mensen, maar ook vampieren, die nekken breken. Echte vamps. Ik ben best verbaasd en geschokt, maar kijk toch verder rond.

Ik probeer Zayden te vinden maar ik zie hem nergens.

Waar is hij?

Waar is Uriah?

Ging Uriah ook meevechten?

Vragen dwalen in mijn hoofd en ik blijf uit het raam staren. Opeens wordt de deur met een knal opengedaan. Ethan komt snel in actie en weet vier wolven tegen te houden, maar een vijfde wolf heeft hem zwaar verwond. Zijn ogen rollen naar achteren, terwijl hij het opgeeft.

Ik gil en wil naar hem toegaan maar weet dat dat geen slimme zet zal zijn.  Ik zie hoe hij langzaam zijn bewustzijn verliest en hij probeert nog één wolf tegen te houden. Er komen een aantal vampiers binne, die hongerig mijn kant op kijken. Wolven houden me in een cirkel tegen. In mezelf smeek ik naar de Maangodin. "Oh Maangodin, alstublieft! Help mij!" 

Maar dat helpt niet.

Ik ben hier, zonder enige redding.

Zonder bescherming, omsingeld door weerwolven en vamps.

Ethan is bewusteloos, misschien is hij al... gestorven.

Was dit mijn leven?

Was mijn lot zo beslist?

Zou ik sterven, zonder te weten wat écht leven is?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

TAM. TAM. TAM. TAAAAAMMMMMM..

Wat zal er gebeuren?

Zal ze dood gaan?

Of zal ze gered worden door Zayden of Uriah?

Of was haar leven tot hier?

Nee, het verhaal is nog lang niet afgelopen.

Het begint nog net.

herschreven: 12 september '16