Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 68.

Dit is niet waar.

Dit is niet waar en dit kan niet waar zijn.

Uriah kan niet dood zijn.

'Uriah... dood?' piep ik. 'Hoe!? Wat... Anders... anders zou ik het toch gevoeld hebben...' mompel ik. Mijn benen worden slap en ik val met een plof op de grond. Bezorgd knielt Draven voor mij neer. 'Hij... hij was niet je echte mate...' mompelt hij. Mijn hartslag hoor ik in mijn hoofd bonken en mijn ademhaling is onregelmatig. 

Draven blijft tegen mij praten, schudt me door elkaar. Zijn stem is op de achtergrond te horen, alsof ik onder water ben. Ik blijf voor me uit kijken en schud mijn hoofd; de tranen blijven maar komen. Uriah... 

Hij had zo veel beter dan mij verdiend. Mijn wolf huilt van binnen en geeft ons de schuld ervan. Het is ons schuld dat we geen goede mate zijn geweest. De pijn in mijn hart wordt erger. Uriah zorgde altijd voor me. Hij was er toen ik het moeilijk had. Hij had zelfs begrip dat Zayden ook mijn mate was.

'Lily!' 

Zaydens stem haalt me uit mijn trans. Ik ben tegen Draven in elkaar gezakt, die er hopeloos uitziet. Hij heeft me stevig vast, bang dat ik zou verdwijnen in mijn ellendige verdriet. Snel loopt Zayden naar ons toe en grist mij uit de armen van Draven. 'Wat is er gebeurd? Heb je het... verteld?' vraagt Zayden dat laatste aan Draven. 

'Je wist het en je hebt het niet aan mij verteld?' vraag ik gebroken. Hij kijkt weg, wat mijn vraag beantwoordt. Rillend duw ik Zayden weg. 'Hoe kon je? Ik vertrouwde je! Uriah was ook mijn mate,' zeg ik boos. De tranen blijven maar over mijn wangen heen rollen en er lijkt geen einde aan te komen. Uriah... Uriah... 

Opeens komt er een vrouw binnen. Haar ogen staan wild achter haar bril, een paar plukjes zijn uit haar strakke knot losgeraakt. 'Ik heb een oplossing,' zegt ze snel, de blik van Zayden ontwijkend. 'Wat, Ella?' Zayden staat op, mij meenemend. 'We hebben een portaal gecreëerd dat dicht bij de roedel is. Zo kunnen jullie binnen een paar secondes bij Uriah zijn.' Mijn aandacht verplaatst zich gelijk naar de vrouw, Ella.

Ik trek me uit Zaydens greep en stap naar haar toe. 'Breng me er naar toe. Ik moet hem zien,' Ruw veeg ik de tranen weg. Ze kijkt me met medelijden aan en knikt snel, om vervolgens weg te lopen. Ik hol achter haar aan, ze rent bijna. Zayden probeert me nog te stoppen, maar ik grom en geef hem een dodelijke blik. Hij blijft abrupt staan, waardoor ik snel achter Ella aan ren. 

We komen aan op een open veld, waar een ronde, kolkend portaal klaar staat. Op het eerste gezicht ziet het er angstaanjagend uit, maar zodra ik aan Uriah denk is alle angst verdwenen. Als ik bij hem wil komen, moet ik deze gok wagen. Vastberaden leg ik een sprint af, Zaydens geschreeuw negerend. 

'Lily, wacht!' 

Zelfs Ella probeert me te stoppen door mijn arm te grijpen, maar ik ben haar te snel af. Op het moment ben ik te emotioneel en niemand kan me stoppen. Bijna krijg ik spijt als ik door de magische, wazige gloed heen spring, want ik val een diepte in. Met mijn ogen dicht geknepen gil ik het uit. Voor Uriah.

Na een paar tellen die eeuwen leken te duren, kom ik met een klap op de grond. Gefrustreerd wrijf ik over mijn zere benen, terwijl ik denk hoeveel ik geluk wel niet heb gehad dat ik me niet ter pletter ben gevallen. Gedesoriënteerd kijk ik rond, om te zien dat ik in een bos ben.

En niet zomaar een bos, maar de bos waar Zaydens roedel in ligt. 

Kippenvel verspreidt zich in een rap tempo over mijn armen heen en ik sta wankelend op. Ik ruik in de lucht, om ook maar geen enkele geur of spoor te bekennen. Hopeloos begin ik op mijn gevoel af te rennen. Het bloed pompt zich in mijn hoofd, adrenaline stroomt door mijn aderen.

'Uriah?' roep ik door het bos heen, om me heen kijkend. Geen reactie.

Na een paar minuten rennen ruik ik een spoor. Mijn benen beginnen automatisch sneller te rennen en ik volg de geur. 'Hallo? Uriah?' roep ik gefrustreerd uit. 

'LUNA!' Geschrokken draai ik me een kwartslag, om Matthew te zien. Mijn blik verandert naar verbaasd. Wat doet hij hier? Achter hem verschijnt nog een iemand, waarschijnlijk een packlid. 

'Deze kant op,' knikt hij, om weer tussen de bomen te verdwijnen. Snel en trillend vol ik hem, bang voor wat ik te zien krijg. Hoe is hij dood gegaan? Is hij vermoord? Is het een natuurlijke dood? Hoe kon hij doodgaan als hij een weerwolf was?

Matthew stopt met rennen, waardoor ik bijna tegen hem op bots. Bijna wilde ik vragen waarom hij stopt, maar zijn aandacht is ergens anders. Met een hard kloppend hart kijk ik langs hem heen, om een paar packleden te zien, die rond de bewusteloze Uriah staan. Ze proberen hem niet meer wakker te krijgen, ze mompelen alleen zacht en wisselen spijtige blikken uit. 

'Uriah! URIAH...' schreeuw ik, al weet ik dat hij niet meer zal reageren. Dit kan niet waar zijn. Hij kan niet dood zijn, niet op deze manier. De tranen stromen onophoudelijk over mijn wangen heen, en ik maakte geen aanstalten om ze weg te vegen. 

Wanneer ik naast hem kniel, zie ik dat hij bleker is dan normaal. Zijn huid is koud, zijn ogen gesloten. Zijn bovenlichaam is ontbloot, drie lange strepen van klauwen bedekt zijn bovenlichaam. 

Uriah...

De pijnscheut door mijn hart laat me in elkaar zakken.

Hij is er niet meer. 

Mijn schreeuw die volgt is vol pijn, verdriet en wanhoop.

~~~~~~~~~~~

HAPPY NEW YEAARRR PEEPPZZ!!!

LOVE Y'ALL EN TOT IN 2017!!!

❤❤😘😘😜👄