Chosen by the demon wolf 1 & 2

Hoofdstuk 32.

'Hallo? Wie is daar?' piep ik zacht.

Voordat ik het weet voel ik iets scherps in mijn arm en ben ik buiten bewustzijn.

---
Vaag hoor ik een stem die tegen me praat. Ik probeer zo stil mogelijk te liggen als ik me herinner wat er is gebeurt. Rustig. Blijven. Zitten. Een felle steek van koppijn schiet door mijn hoofd heen. 'Ik weet dat je wakker bent. Open je ogen alsjeblieft,' hoor ik de stem zeggen. Wacht heel eventjes. Spoel terug.

Ken ik die stem niet ergens van? Door mijn hoofd schieten herinneringen van vroeger. Kinderlijk gelach en twee kleuters die spelen in een speeltuin. Wacht...

In een flits open ik mijn ogen. Wanneer ik hem zie fluister ik schor en vol ongeloof: 'Cayden,'

Ik kijk hem aan. Mijn blikveld wordt langzaam troebel. Voor me staat mijn broertje. Mijn jongere broertje. Hij, waarmee ik vroeger altijd speelde. Hij, die ik altijd zo kon vertrouwen. Hij, híj was degene die ik alles vertelde. Niemand anders. Hij was er voor me, in goede en slechte momenten.

Cayden blijft me aankijken. Hij kijkt me doods aan en zegt niets. 'Cayden?' vraag ik voorzichtig. 'Sorry.' zegt hij opeens. 'Wat is er? Maak me los, Cayden. Nu,' zeg ik terwijl ik mijn handen probeer los te krijgen die vastgebonden zijn aan de stoel waarop ik zit. 'Cayden, waar zijn we?! Wat is er aan de hand? Waarom antwoord je niet? Maak me los.' zeg ik boos.
'Ik mag dat niet,' zegt hij terwijl hij zijn armen over elkaar slaat en mij blijft aankijken. 'Ik heb een opdracht gekregen.' zegt hij.

'Wat voor debiele opdracht?!' probeer ik rustig te zeggen wat mislukt. 'Luister, Lily. Ik doe dit alleen om je weg te houden van dat monster. Weet je dan niet hoe blij ik al was toen ik hoorde dat je nog leefde?' 

Ik laat mijn hoofd zakken. Ja, natuurlijk. Iedereen had verwacht dat ik al dood was. Ouch, die komt hard aan. 'We waren allemaal stuk nadat je weg was. Mam was stuk, pap was stuk. Iedereen was er stuk van. En daarom, heb ik hulp gekregen van een Alfa. Hij heeft zo ver informatie gekregen om te weten dat je nog leeft. Hij heeft een plan bedacht om jou te ontvoeren en dat is gelukt. Nu zou je hier verder kunnen leven. Dat monster kan hier nooit komen.' zegt hij. 'Ik ben die Alfa heel erg dankbaar, weet je dat? En hij wilt in ruil hiervoor maar één ding. Hij heeft nog niet gezegd wat.' 

Bij het woord monster grom ik zacht. 'Gromde je nou net?' vraagt Cayden vol ongeloof. Mijn hoofd schiet omhoog. 'Misschien, is dat monster wel mijn mate.' grom ik. Caydens mond valt open. 'Je.. Je ma- mate? Dat.. dat mon- monster?' vraagt hij stotterend. 

Het liefst wou ik opstaan en hem een klap geven. Zo praat je niet over mijn mate. 'Ja, mijn mate. En ik heb er niet één, maar verdomme twee.' grom ik gefrustreerd. 

Nu lijkt hj helemaal van het veld geslagen te zijn. 'Hoe bedoel je twee?' vraagt hij fluisterend. 'Nou gewoon zoals ik het zeg. Twee mates.' 

'Dat is onmogelijk.' zegt hij langzaam. 'Toch is het zo.' 

'Laat me raden, nog zo een monster? Christus, ik heb medelijden met jou.' zegt hij hoofdschuddend. Ik duw mijn nagels in mijn handpalmen. Rustig blijven... Spreek ik mezelf toe. 'Ze. zijn. geen. monsters.' zeg ik langzaam. Hij trekt een wenkbrauw op. 'Wat heeft die Alfa jou wel niet duidelijk gemaakt?' sis ik. 'Wie is die Alfa?' vraag ik boos. 

Hij doet zijn mond open, maar dan gaat de deur met een klap open. 

En ik hoef al geen antwoord meer.

Want die persoon die in de deuropening staat,

is Jack.

~~~~~~~~~~~~~~~~

Aloha!

Ik heb aankomende week 7 toetsen om precies te zijn. 

DAT IS VEEL.

EN DAAROM KAN IK NIET REGELMATIG UPDATEN DEZE WEEK. 

En daarom.... daarom wil ik 12 votes op dit hoofdstuk.

Gaat dat lukken?? Jaaa, zeker. Het is niet zo veel moeite en ik wéét gewoon dat er een groep mensen van twintig personen niet voten. Please, het is niet zo een grote moeite.

Tot die tijd GEEN UPDATES. 

BYE.

(i'm rudee, I know it.)