Yaya for Mr. Richards

Chapter 46

THIRD PERSON'S POV

Why?

Why am I gonna be the one to adjust for them?

I'm the legal one. I do have every rights on him.

But why can they make him happy and I can't. No.

No ones gonna be happy in this freaking story!

Don't mess with me!

ALDEN'S POV

Ilang buwan din si Dahlia sa ospital. Hindi din malaman ng mga doctor dito sa America. Kung bakit nawalan ulit ito ng alaala. Paliwanag nila ay dapat kabaligtaran ang mangyari kay Dahlia. Kung may amnesia sya dati pa. Dapat daw ay babalik na ito pero mas nawalan pa ito ng alaala.

"We're here." sabi ni tito john.

Andito kami ngayon sa bahay nilang magasawa sa America. Pumayag daw ito na dito muna sila magpahinga habang inaayos pa ang papers para sa bahay nila dahlia dito.

Inalalayan ko na si Dahlia pababa sa sasakyan. Kahit hindi ako nito naaalala. Hinahayaan nya akong makalapit sa kanya.

"Oh my! welcome!" napahinto kami dahil may babaeng sumasalubong sa amin. Baka ito ang asawa ni Tito John.

Lumapit ito kay tito para sana halikan ngunit iniiwas ni Tito John ang sarili nya at lumapit sa mga tauhan nya para ipabuhat ang mga gamit nila Dahlia.

Nagbago sandali ang mukha nito pero agad ding bumalik ito sa dati at hinarap kami.

"Hi. you must be Samara?" lumapit ito kay nanay samara at nakipagbeso pa kay nay.
"Ah... eh... nice to meet you..." sabi ni nanay samara.
"Oh, so rude of me. I'm Georgia. John's wife." sabi nito. kahit hindi mo na lingunin ito ay alam mong ipinangangalandakan nito na asawa sya ni Tito John. Lumabas na din ng sasakyan sila Pao at Jim na naghaharutan. At muntikna nilang mabangga si Georgia.

Mukhang kinabahan ang dalawa kaya nagtago sa likod ng nanay nila.

"It's okay kids. Just be careful." nginitian nya ito at napabaling sa amin.

"And this must be the famous Dahlia. Hi! how are you?" lumapit din ito sa kinatatayuan namin at nakipagbeso din kay Dahlia. Nginitian lang ito ni Dahlia at tinignan ako.

"She's okay. " sagot ko.

"You must be?" patungkol nito sa akin.

Inilahad ko ang kamay ko dito.

"Alden. Alden Richards. mam." sagot ko pero imbesna kunin nito ang kamay ko. Ay niyakap ako nito at bumeso din.

"Don't call me mam. Just Georgia is fine. " ngiti nito sa akin. Ginantihan ko na lang din ito ng ngiti at hinawakan na si Dahlia. Madulas ang daan dahil maymga snow na. Malapit na din ang pasko dito.

"Well come in. I have prepare our lunch." iginaya kami nito papasok.

Ang mga gamit ay naiakyat na sa kanikanilang kwarto.

"Good Afternoon Madam and Sir! Lunch is served. " napatingin kami sa mga nakalinyang maid at butler sa gilid ng mesa.

Hindi na kami nagreact at iniupo ko na si Dahlia.

"What do you want?" tanong ni tito John kay Dahlia. Magkatabi kasi sila sa upuan. Tapos sa kabila naman ay si Georgia.

"Anything will do po." sagot ni Dahlia.

"I see." nagabot na ito ng pasta kay Dahlia at kumuha naman ito.

Naguundergo pa ng therapy ito dahil nga may ilang mga bagay syang nakalimutan.

"Ah when was the last time we have so many visitors? Our wedding? So long time ago." mukhang sya lang ang nakakaintindi sa mga pinagsasabi nito. Maski sila Pao at Jim na madadaldal eh hindi nagsasalita.

"Georgia? would you mind? were all having a meal. Be quiet. Don't you have some manners?" sabi ni tito john and mukang napahiya nanaman si Georgia.

"I'm sorry." sabi nito then tumahimik na habang kumakain.

Since walang naguusap usap sa amin ay pinagmamasdan kon alang si Dahlia.

Nangayayat sya pero ganon pa din. Mahal ko pa din.

Kung sana naaalala mo lang ako.

DAHLIA'S POV

Nagpapahinga ako ngayon sa kwarto na ipinahiram sa akin ni Jo... Dad pala. Napaliwanag sa akin ni Nanay na sya ang totoong tatay ko. Kaya pala familiar sya. Pero nung nagtanong ako kung bakit sya nawala at umalis. Hindi na nila ako sinagot. Kaya pinabayaan ko na lang.

tok... tok... tok...

"May I come in Dahlia?" si Georgia?
"Tuloy... oh... come in po." sabi ko na lang. Nakangiti itong pumasok at tumabi sa kinahihigaan ko.

"What do you say in this room?" tanong nito. Napatingin ako sa loob ng kwarto and I admired it.

"I like it. Those picture frames. The color is fine." sabi kona lang. Hindi pa din kasi ako sanay na nageenglish. Mahirap at nakakabulol.

"I see. You know this room was meant for my future daughter. I decorated it and spend time with it." biglang lumungkot ang mukha nito.

" But unfortunately I can't have a child." she said. Itinaas nito ang kamay nya at hinimas ang buhok ko.

"Whi... while your here. Maybe. Just maybe. Can.... can I treat you as a daughter as well?" sabi nito. Tinitigan ko ang mukha nya. At mahahalata mo dito ang pangungulila.

"No... No problem po." sagot ko na lang. Napaimpit ito ng tili sandali at niyakap ako.

"Ohem! Thank you Dahlia! I'm so excited! Will have so much fun!" sabi nito at pagkuwan ay nagpaalam na sa akin. Magpahinga na daw ako.

Nagpalit na akong damit at ng nakahiga na ay may kumatok ulit.

"Dahlia?" Alden. Tumayo ako agad at inaayos ang upo ko.
"Tuloy ka." sabi ko at pumasok na ito.

Kinuha nito ang isang upuan sa table at inilagay sa tabi ko.

"I see. Tamang tama pala ang dating ko. Matutulog ka na." nakangiti nitong saad.

"Oo sana. Kakainom ko lang ng gamot kaya inaantok na ako." sabi ko dito. Then hinawakan nito ang unan ko at inihiga na ako at kinumutan.

"Sige na. Babantayan muna kita. Matulog ka na." sabi nya.

"Kantahin mo ulit yung kinakanta mo sa akin." sabi ko. Alam kong namumungay na ang mata ko pero gusto kong marinig syang kumanta muna.

"Ok." sagot nya at hinugot ang phone nya sa bulsa nya.

~For all the times I felt cheated, I complained you know how I love to complain,
For all the wrongs I repeated, though I was to blame, I still cursed that rain
I didn't have a prayer, didn't have a clue, then out of the blue.

God gave me you to show me what's real, there's more to life than just how I feel,
And all that I'm worth is right before my eyes
And all I live for though I didn't know why
Now I do, 'cause God gave me you..

GOD GAVE ME YOU