Yaya for Mr. Richards

Chapter 50

ALDEN'S POV

Kangina pa ako nakatitig sa pagbagsak nang snow mula sa langit. Kasabay niyon ang mga luha ko. What a great way to spend the upcoming christmas. I thought for the first time makakasama ko sya. But hindi talaga. Masama bang mas gustuhin ko na manatili sa tabi nya? Wala namang kaso sa akin kung mawala ako sa pagaartista basta ba sya kasama ko.

"I Love You" pagak akong napatawa nang sabay pa namin iyon sinabi kanina. This is for the first time na narinig ko iyon sa kanya. Dati kasi she and I know base on our actions. Pero mas iba pala pagnarinig mo. Pero wala na agad nang parang bula.

Dapat masaya ko eh. Dahil mahal din ako nang mahal ko. Kaya lang,huli na.

Ting...

Nabuhayan ako nang marinig ko ang tunog nang elevator. Hin... Hindi kaya bumalik sya?!

"Dah...." nabigo naman ako dahil ang lumabas sa elevator ay si George.

"Good evening sir." yumuko pa ito. Napatawa na lang ako. Shit. Masakit pala talaga umasa.
"George. I see." pinamulsa ko na lang ang kamay ko at yumuko. Hiding my saddness and disappointment for myself.

"It's rude for me to ask you sir... But are you alright?" magalang na tanong nito. Ipinahid ko langang kamay ko sa mga luha ko at nakangiting ibinalik ko ang tingin ko dito.

"Ye... yeah. I'm good." sabi ko dito at ngumiti lang ito nang simple.

"Shall we sir?" tanong nito sa akin at iniumang na pumasok na ako sa elevator.

Hindi na ako nagtagal pa don kasi bumabalik lang sa akin ang nangyari kanina.

"Is... Is dahlia already home?" kahit nagaalaangan ay tinanong ko na din ito.

"Yes sir. She's almost home." sabi nito na diretso lang ang tingin.
"I see. let's go home too George." kahit nakkaailang siguro tumira sa isang bahay ay kailangan ko pa din sya makausap. I need her reasons. I want a clear answer.

Hindi na sumagot si George kaya hinayaan ko na lang. Paglabas ay nakahanda naang kotse kaya pinasakay na ako ni George then umikot sya sa harap at inistart ang kotse.

Habang bumabyahe. Hindi ko mapigilang maisip kung ano ano ang mga ipinagawa sa akin ni Dahlia. I can't help to put a bitter smile. Kasi magpapaalam na pala ito sa akin.

Hindi na lang sinabi para hindi nasayang ang effort ko. Ang hirap hindi maging bitter.

Napatingin ako sa labas ng bintana at napansin kong hindi ito ang daan pabalik sa bahay nila Dahlia.

"George, aren't we lost? This is not the way back to the house." tanong ko dito nang maibaba ko ang maliit na bintana between the two of us.

Tinignan naman ako nito sa rear view mirror.

"I'm sorry sir. But they order me to do this." tapos binalik na nito ang tingin sa pagdadrive. Kasabay din nito ay isinara nya ang bintana.

Ganto ba talaga?!

Wala na akong nagawa. Kaya kung ano ano pumapasok sa isip ko habang papunta kami kung saan mang hindi ko alam.

Airport.

Bumaba ito at susunod na dapat ako pagbaba pero inilock agad nito ang pinto.

"Hey! George!" sigaw ko dito. Pero wala. Dirediretso lang ito sa trunk. Nilalabas ang mga maleta ko. May lumapit ding airport personnel dito at inilagay ang mga maleta ko sa cart.

Pagkatapos noon ay mukhang may hinintay pa ito na hindi pa din ako pinapalabas.

Maya maya lang ay nagumpisa na ito palapit sa exit.

Si Henry?! Anong ginagawa ni Henry dito.

Nagusap pa sila nang bahagya. Pero alam kong pinaguusapan nila ako. Hindi pupuna si Henry dito dahil wala akong pinagsabihan kung saan kami pupunta except kay Mommy. Hindi pagsasabi yun ni Mommy.

Way lang para malaman nya ay tinawagan sya. Figures.

Mukhang tapos na sila magusap dahil naglalakad na ito palapit sa sasakyan. Sya na din ang nagbukas nang pinto.

"Come out Alden." sabi nito. Pero tinitigan ko lang ito.
"What are you doing in here henry?" hindi ko napigilang ilabas ang galit ko.
"Hindi ba obvious? I'm fetching you." Sabi pa nito at pinamewangan ako. Kahit lalaki ito.
"Pano mo nalaman na nadidito ako?" sabi ko dito.

Napabuntong hininga pa ito pero sinagot din ako.

"Them." sabi nito sabay turo kay George na diretso lang ang tingin.
"No Henry. I'm not going anywhere. Kailangan ko pa syang makausap. Walang malinaw na sagot sa mga nangyayari ngayon dito." sabi ko. Hondi talaga ako aalis sa loob nang sasakyan na ito.

Pero imbes na mainis sa akin ay napasakay din sa sasakyan si Henry. Isinara pa nito ang pinto.

"Alden... Don't you think na time na para ikaw naman? I mean you devoted yourself to her. Give up yur career and now this? Nagpapakatanga ka ba?!" tanong nito sa akin.
"If that's you call it. Then maybe nagpapakatanga nga ako." sabi ko dito.

"Alden. Tama na. Tama na ang kahihintay sa isang bagay na kahit kelan hindi naman naging kayo. Your just pretending to be lovers back then. Till now! Wala kang responsibilidad sa kanya." sabi nito sa akin. Maybe his right.

"No Henry. All of these happens because of me. Kung umpisa pa lang ay nasabi ko na sa lola ko na pabayaan ako in my life maybe hindi ito nangyari. And maybe kami na nga ngayon. Kasi tangina! Mahal na mahal ko sya!" hindi ko nanamang mapigilan na umiyak.

Hindi agad nakasagot si Henry. But I know he understands me. Kahit sandali ko pa lang sya naging manager. Parehas kasi kami nang sitwasyon. Ang pagkakaiba lang naming dalawa. Walang may amnesia atsa kanya naglaho na lang nang parang bula. But yung akin alam na alam ko.

Siguro mas maganda na iniwan na lang nya ako. Atleast iyon wala kang aasahan na babalikan ka pa kasi in the first place. Iniwan ka na nya.

"Come on Alden.Your not like this. Your better than this. Let's go back to the Philippines. Mas maganda siguro kung parehas nyo munang aayusin ang mga sarili nyo. Maybe hindi pa kayo nakatadhana ngayon. Or hindi talaga. " sabi nito. Masakit man pero tama so Henry.

Kung kayo talaga nang isang tao. Magkalayo man kayo ay pagtatagpuin talaga kayo dahil para kayo sa isa't isa.

Pero pag tadhana na ang nagtakdang paghiwalayin kayo. Hindi talaga kayo para sa isa't isa.
Napabuntong hininga na lang ako, pinunasan ang luha at binalingan ito nang tingin.

"We're going back Henry. "