ZOE's POV
Excited na ako sa pag-uwi ko sa Palawan.
Akala ko hindi na darating yung ganitong pagkakataon sa akin.
My father had been strict with me the past few months and its kinda irritating on my part.
Pero nawala lahat ng yun nung tumawag siya para sabihing okay na.
Nawala yun nung ibalita niya sa akin na pwede na akong magspend ng sembreak sa bahay namin sa Palawan.
Yun nga lang, pagbalik ko doon, hindi ako nag-iisa.
Magpapaiwan ba ang mga baliw kong kaibigan??
Napapangiti ako kapag naalala ko yung mga time na halos ako lang nandito sa school.
Mag-isang kumain.
Mag-isang naglalakad.
Mag-isang nag-aaral.
Pero looking at I have right now, is a group of people na alam na alam kong hindi ako iiwan.
Three days ang final examination namin.
And final day na ngayon.
Ang saya lang.
Ipinagpatuloy ko na ang pagrereview kay Harry.
"Bakit ba kasi nauso pa yang calculus na iyan?" --inis na tanong ni Harry.
Batukan ko nga.
"Aray! Bakit ka ba nananakit??"
"Imbes na magreklamo ka, pwedeng intindihin mo na lang tinuturo ko?"
"Isa lang naman ang naintindihan ko e."
"Tsk?? Sure ka??"
"Oo naman."
"Sige nga?? Ano namang natutunan mo aber??"
"Sus. Hindi mo nga itinuro pero natutunan ko eh. Ganun ako kagaling."
"Wow! So ano naman yung natutunan mo?"
"Ang mahalin ka."
Napatanga na lang ako.
Eto na naman po siya sa mga banat niyang pabugso bugso.
Parang buhawi lang.
Hindi mo alam kung kailan dadaan.
Hindi mo alam kung kailan aatake.
"Calculus pinag-uusapan natin. Umayos ka nga." sabi ko.
"Eh bakit namumula ka?" ngiting aso ang lokong Harry.
"S..sinong namumula??"
"Ikaw!"
"Tss. Intindihin mo na lang ito okays?"
"Isa lang ang gusto kong intindihin sa ngayon."
"Yung mga exams mo for tomorrow."
"Hindi. Pwede ko namang ipasa yung mga test na yun kahit kailan eh. "
"Kung kaya mo kahit kailan, ipasa mo na bukas."
"Iisa lang naman gusto kong intindihin sa mga panahong ito eh."
"Ano naman?? Umayos ka!"
"Ikaw!"
"Anong ako??"
"Ikaw lang ang gusto kong intindihin sa ngayon."
Speechless.
Umurong yata ang dila ko.
BINABASA MO ANG
That 0.1% Hope (Completed)
JugendliteraturMinsan natutututo tayong maging manhid dahil na rin sa kagustuhan nating makalimot sa isang bagay na gusto pa sana nating hawakan pero wala ng pag-asa. Pero minsan, ung PAG-ASA na yun ang nagiging mitsa ng lahat ng SAKIT na maaari mong malasap...
