Parang mga timang lang tong dalawang ito.
Ayoko ng bigyan pa sila ng pansin.
Ang sakit nila sa bangs ha?
Eh kasi naman, kaya ko naman kumain mag isa.
Kaya ko din bumili ng inumin.
Parang lang silang baliw sa ginagawa nila.
Itong si Lyndon, ang lakas ng trip. Napasobra yata ang tama ng bato sa utak nya kaya ganito magisip.
Si Harry matagal na itong may sapi -.-
Ewan ko ba, pampakalma ko yata si Paul, everytime mainit ulo ko, kukunin lang niya gitara nya and presto..
Okay na mood ko.
I love music and so he is.
0h wag mo na sabihin kay Harry.
Para kasing ewan yun. Nagagalit pag may ibang lumalapit sa akin.
Sino ba siya?
Oo tinulungan niya ako.
Oo utang ko sa kanya ang buhay ko.
Pero tama ba namang pagbawalan niya akong makipagkilala sa ibang tao?
Tatanong nyo kung boyfriend ko ba siya?
Hindi ho.
Umaasta lang.
Wala naman sigurong problema sa akin.
Kaso nasasakal na ako.
Gusto ko naman magawa ang mga bagay na gusto kong gawin.
Tapos heto at iniimbitahan daw ako ng lolo niya sa birthday nito?
Oh c'mon -_____-
Lumabas na ako sa cafeteria.
Umalis na si Lyndon kasama si Paul samantalang itong si Harry nakasunod pa din sa akin.
Bakit?
Oras na kasi ng pag-aaral namin.
Pumwesto kami sa isang bakanteng table sa harap ng classroom namin.
"Babae"
"Mag-aral na tayo. May trabaho pa ako."
"Huwag ka ng magtrabaho, bibili tayo ng damit mo para bukas."
"Inuutusan mo ako?"
"OO. INUUTUSAN KITA. PALAG KA?"
"KUNG PUMALAG AKO?"
"HINDI NAMAN KITA BINABAYARAN PARA HINDI AKO SUNDIN."
"SO SINUSUMBAT MO SA AKIN? LAHAT NAMAN PINAGPAPAGURAN KO."
"Bibili lang tayo ng damit mo. Wala ka namang formal dress di ba?"
"UMOO NA BA AKO?"
"Ang lagay kawayan may balak ka pang tumanggi?"
"May choice naman ako di ba?"
"So tatanggi ka?"
"Hoy lalaking may buhok na pinatungan ng ulo. Kanina ka pa ah!"
"Inaano ba kita babaeng kawayan?"
"Ang kulit mo eh!"
"Makulit na ba ang lagay na ito? Ano bang problema mo??"
"Wala. Ikaw meron?"
"Babae ano ba? Mag-aaway ba tayo?"
"Shut up!"
BINABASA MO ANG
That 0.1% Hope (Completed)
Novela JuvenilMinsan natutututo tayong maging manhid dahil na rin sa kagustuhan nating makalimot sa isang bagay na gusto pa sana nating hawakan pero wala ng pag-asa. Pero minsan, ung PAG-ASA na yun ang nagiging mitsa ng lahat ng SAKIT na maaari mong malasap...
