Chimimay's Note:
Hi. Pasensya na kung late lage ako mag-update. Super dami lang talaga ginagawa sa work and sa masteral ko. Please bear with me po. Tapos nagkasakit pa ako so please understand me po kung bakit hindi ako nakakapag-update.
It's been seven months since sinimulan ko ang story na ito. And kahit ayaw ko pa tapusin eh kailangan na.
Ipo-focus ko na lang yung mga last chapters sa main characters na sina Zoe at Harry at sa mga buhay nila. Yung iba gagawan ko na lang ng other stories ;)
Thank you everyone <3
Keep in touch hopers :)))
Labyah all :D
--CHIMIMAY
----------
ZOE's POV
Tahimik na umupo lang ako sa isang batong nakausli malapit sa burol na iyon.
I really don't have a clue of what's happening to Harry.
I miss him that I almost cry every moment that I think of him.
Nang tumawag si Kuya Paul para sabihing nagwawala si Harry, dali dali kong inaya si Lyndon na umalis ng lugar na iyon.
Only to find out na galit na galit siya sa akin.
Galit siya kasi kasama ko si Lyndon.
At hindi man lang niya ako pinagpaliwanag, basta na lang niya sinuntok si Lyndon ng walang kalaban laban.
"Isang linggo lang akong nawala Zoe. May kayakap ka na agad at kasamang iba. Masaklap pa, yang lalaking iyan"
"At isang linggo ka din lang nawala, ganyan ka ng umasta."
"Paanong hindi ako magkakaganito, kasama mo ang lalaking iyan."
"Ano bang problema mo?"
"Ikaw. Bakit mo kasama yan? Bakit magkayakap kayo? Ipinagpalit mo na ako?"
PAAAAAAKKK.
Sinampal ko siya.
"Kausapin mo na lang ako kapag may tiwala ka na ulit sa akin."
At tumalikod na lang ako.
Gusto ko ng makalayo sa lugar na iyon.
Masakit pala.
Masakit na pagdudahan ka ng taong pinagkakatiwalaan mo.
BINABASA MO ANG
That 0.1% Hope (Completed)
Novela JuvenilMinsan natutututo tayong maging manhid dahil na rin sa kagustuhan nating makalimot sa isang bagay na gusto pa sana nating hawakan pero wala ng pag-asa. Pero minsan, ung PAG-ASA na yun ang nagiging mitsa ng lahat ng SAKIT na maaari mong malasap...
