Impossible love

Hoofdstuk 10

*POV Ilona*
'Ilona!' roept mam onderaan de trap. Ik veeg de tranen uit mijn ogen en open de deur van mijn kamer. 'Wat is er?' Vraag ik. 'Je moet even mee naar het ziekenhuis. Ik moet nog twee patiënten doen en daarna gaan we even langs bij Inse.' Mijn moeder werkt al jaren in het ziekenhuis. Ze is dokter en dat komt goed uit als ik een doktersbriefje nodig heb voor school.  'Oh ja, is leuk' antwoord ik en ik ga terug naar mijn kamer om mijn schoenen te pakken. Ik kies voor de rode all stars en loop daarna naar beneden.

We zitten zwijgend in de auto.
Mam let op de weg en ik staar naar het scherm van mijn gsm. Ik maak me nog steeds zorgen over Nathan. Zou hij nog pijn hebben? Ik hoop van niet, maar verder kan ik er niet over nadenken. De auto staat stil en mam kijkt me aan terwijl ze zegt: 'we zijn er. Ga je even mee naar binnen? Je kan iets drinken in de cafetaria.' 'Oke is goed. Dan zie ik je daar?' vraag ik. Mam drukt een kus op mijn voorhoofd en daarna lopen we elk onze kant op.

Als ik de cafetaria binnenkom, kies ik me een tafeltje uit in de hoek. Het is er best gezellig voor de cafetaria van een ziekenhuis. Er staat een kaarsje in het midden van de tafel en aan de muur hangen prachtige schilderijen. Een jonge vrouw komt naar me toe en vraagt wat ik wil drinken. Ik bestel een cola en even later komt ze terug met een groot glas met twee ijsblokjes. Het is tot aan de rand gevuld met cola. Ik bedank haar en ze beent weg richting een andere tafel. Ik staar naar het volle glas en kom tot het besef dat ik eigenlijk geen dorst heb. Ik neem mijn gsm en stuur Inse een bericht dat we langskomen. Dat vind ze geweldig en ik moet glimlachen om haar enthousiasme. Inse betekent veel meer voor me dan alleen een nicht, ze is ook mijn beste vriendin en we beleven samen veel plezier. We kunnen uren praten en ik kan met alles bij haar terecht. Het is al een tijdje geleden dat ik haar zag, en het weerzien zal me deugd doen.

Het is al vier uur in de namiddag en ik besluit de cafetaria te verlaten en mam op te zoeken. Ik loop door de gangen van het gigantische ziekenhuis tot ik mijn moeders stem hoor zeggen: 'het is belangrijk dat je je medicatie elke dag inneemt, zo zul je sneller genezen.' Ik volg het geluid en stop bij een kamer. Ik steek mijn hoofd naar binnen en mijn moeder staat naast een bed dat midden in de kamer staat. 'Mam, ik ga al naar...' Ik maak mijn zin niet af. Mama heeft zich omgedraaid zodat ik kan zien wie er in het bed ligt. Mijn telefoon die ik nog steeds in mijn handen had valt kletterend op de grond. Ik blijf verstijfd in de deuropening staan. 'Kennen jullie elkaar?' hoor ik mam vragen. 'Zij kent mij, maar ik haar nog niet' lacht Nathan. Het is het mooiste geluid dat ik ooit hoorde. Zijn fel blauwe ogen kijken me aan. Ze zijn nog mooier in het echt dan op foto. Mijn hart klopt bijna uit mijn borstkas van opwinding, maar ook een beetje angst. Angst dat dit een droom is, en niet echt. Maar het is geen droom. Hij ligt daar echt, met een grote glimlach op zijn gezicht en een verband rond zijn arm. Mam verlaat de kamer en zegt nog iets over een laatste patiënt. Ik weet niet wat ze precies zei, want ik ben alleen bezig met de jongen die een paar meter bij me vandaan in zijn bed ligt en naar me kijkt. 'Je hoeft daar niet te blijven staan, je mag gerust dichterbij komen' zegt hij vriendelijk. Ik kan het nog steeds niet geloven. Mijn benen leiden me naar het voeteinde van zijn bed. Zwijgend kijk ik hem aan en verdrink in zijn bloedmooie blauwe ogen.

Hey!
Ik kon het niet laten om toch nog een hoofdstuk te schrijven. Het duurt iets langer, maar dat valt wel mee. : )
Vote? Comment? Follow?

Xxx