Impossible love

Hoofdstuk 12

*POV Nathan*

Ik kijk in haar prachtige grijze ogen. Ze kijken me vrolijk en verliefd aan als ik mijn gezicht dichter bij het hare breng. 'Ik hou van je' fluister ik. Als antwoord druk ze een kus op mijn lippen en ik kus haar terug. 'Zullen we gaan?' Vraag ik terwijl ik mijn hand naar haar uitsteek. Ze legt haar hand in de mijne en trekt me mee richting de ingang van de bioscoop. We hebben voor een horrorfilm gekozen. Niet echt het genre dat je als verliefd koppeltje gaat kijken, maar ze vond het spannend dus doen we het. Ik heb er helemaal geen problemen mee, want als ze bang is dan kan haar beschermen en in mijn armen nemen. En dat is juist wat ik de hele avond zou willen doen.

We gaan de bioscoop binnen en lopen meteen naar de kassa voor onze tickets. Als we die hebben halen we onze drankjes en gaan alvast in de zaal zitten. De zaal zit bijna helemaal vol, alleen op de eerste rij en op de voorlaatste rij is nog plaats. We kiezen voor de voorlaatste en gaan in het midden van de rij zitten. De film gaat over zombies die mensen eten ofzo. Ik kijk niet echt naar de film, maar vooral naar haar bange gezicht. Ze houd haar handen voor haar ogen om het bloederige spektakel niet te moeten zien. Ik neem haar in mijn armen en ze kijkt me dankbaar aan.
Ze laat haar hoofd de hele film lang op mijn schouder rusten.

...

Ze klemt haar hand rond mijn pols terwijl we de zaal uitlopen. 'Ben je nog steeds bang?' Vraag ik lachend. Ze steekt haar tong uit en lacht met me mee. 'Gaan we daar even zitten?' Vraagt ze wijzend naar het bankje om de hoek. Ik knik en volg haar ernaar toe. Ze kijkt me doodgelukkig aan en glimlacht breed. 'Ik wilde je nog iets geven' begin ik blozend. Ze staart me nieuwsgierig aan. 'Ouhn zo lief! Wat is het?' Ik laat mijn hand in mijn broekzak glijden en wil het bruine doosje met gouden randen tevoorschijn halen, maar een stem onderbreekt me. 'Nathan, ik ben er' zegt een bekende vrouwenstem.

Ik open mijn ogen en mijn moeder komt lachend de kamer binnen. Ze begint aan een verhaal over een collega die gaat trouwen, maar ik luister niet. Ik denk na over wat ik net droomde. Waarom droomde ik dit? Ik kijk om me heen, alsof het antwoord ergens op de muren geschreven staat, maar ik vind geen antwoord, alleen een bruin doosje met gouden randen op de hoek van mijn nachttafel.

Hey!
Het spijt me dat ik jullie zolang heb laten wachten op een nieuw hoofdstuk en het spijt me ook dat dit zo kort is, maar ik doe mijn best om het volgende langer te maken.

Vote? Comment? Follow?

ADIOS BITCHES!! : )

Xxx