Impossible love

Hoofdstuk 26

*POV Ilona*

Ik zit in de zetel en staar naar het zwarte scherm van de tv. Nee hoor, hij is niet kapot, maar Ilona is gewoon te lui om hem aan te zetten. Ik heb het ook niet nodig, want in mijn hoofd spelen er zich al genoeg beelden af (gebaseerd op een waargebeurd verhaal).

Ik denk na, maar kom niet veel verder dan ik al was. Ik weet dat ik van Nathan hou en ik weet dat er altijd mensen zullen zijn die dat niet willen accepteren. Maar zijn die mensen hem waard?
Aan de andere kant, ben ik nog steeds bang, bang voor de reactie van anderen, zowel op internet als op school zullen ze me uitlachen en zullen vele meiden jaloers zijn.

Toch begint mijn zekerheid te groeien en heb ik bijna mijn definitieve keuze gemaakt.
Oke, dit klinkt echt raar, alsof ik eindelijk zeker ben naar welke school ik ga ofzo. Terwijl dit veel belangrijker is voor mij.

...

Ik ben het zeker, ik heb geen zin om nog langer te piekeren. 'Mam, ik ben even weg naar een klasgenootje, ze heeft hulp nodig met frans' roep naar naar boven. Oke, oke het is een leugen, maar wel eentje om bestwil. Mama weet niks over mij en Nathan en dat zou ik liefst nog even zo willen houden. Ze zegt dat het goed is en ik vertrek richting de bushalte.

Al snel zie ik het voertuig van achter de hoek dichterbij komen.
Ik stap op en toon mijn abonnement aan de chagrijnige chauffeur Ik ga zitten op een van de eerste stoeltjes en haal meteen mijn telefoon en oortjes uit. Ik luister muziek om de tijd te verderven en de zenuwen te laten zakken. Maar na een tijdje zet ik de muziek af. Op de een of andere manier voel ik me niet op mijn gemak, het voelt alsof er iemand naar me zit te kijken en elke beweging die ik maak gezien heeft.

Nadat ik mezelf voldoende moed heb ingesproken, draai ik mijn hoofd naar achter om te kijken wie er achter mij zit. Ik hap geschokt naar adem. Een paar stoeltjes achter me, ongeveer in het midden van de bus zit iemand heel bekend... Job. Als hij ziet dat ik kijk grijnst hij spottend, wat een rilling over mijn rug veroorzaakt. Gelukkig moet ik de volgende halte af en met een beetje geluk ben ik dan van hem af.

De paar honderd meter leek wel eeuwen te duren, maar nu ben ik er en zo snel als ik kan stap ik af. Ik wacht angstig af tot hij me achterna komt, maar dat doet hij niet. Hij blijft zitten en grijnst alleen maar. Ik slaak een zucht van opluchting en besluit verder te gaan met wat ik van plan was.

Ik sta voor de deur en druk zenuwachtig op de bel. De deur zwaait meteen open en Nathan verschijnt in de deuropening. 'Ilona!' Roept hij opgewekt. Ik had zoveel voorbereid, ik zou hem zoveel dingen willen uitleggen. Maar dat ben ik nu allemaal vergeten. 'Ik hou van je! En ik kan echt niet zonder jou! Het spijt me voor alles wat ik deed, maar kan je me vergeven?' Rammel ik aan een stuk door. Het is het enige wat ik er nog uitkrijg. Ik ben veel te blij hem te zien en zou het liefst meteen rond zijn nek springen. 'Ik... Ik heb je zo gemist' stamelt hij, waarna hij me in een knuffel trekt en een kus op mijn haar plant.

Hey!
Sorry dat het zolang duurde, maar hier is weer een hoofdstuk.
Vote?
Xxx