Impossible love

Hoofdstuk 13

*POV Nathan*

Ik staar naar het bruine doosje dat ik lijk meegebracht te hebben uit mijn droom. Ik vind het raar en zit verstijfd en verdwaasd op mijn bed. Mijn moeder is nog steeds aan het tetteren, ze staat met haar rug naar me toe en kijkt uit het raam. Ik neem het van de tafel en probeer te ontdekken hoe ik het moet openmaken. Als ik dat gevonden heb, open ik het doosje en vind een zilveren ketting met een hartje eraan. Het is best wel mooi, en ik denk dat elk meisje dit wel wil krijgen. Ook al snap ik niks van meisjes, weet ik dit vrij zeker. Ik verstop het onder mijn kussen zodat niemand vragen kan stellen en ik het later nog kan bekijken en erover nadenken. Mam draait zich om en zegt dat ze moet gaan. Ik zeg dat het oke is en ze verlaat de kamer.

Als ik er zeker van ben dat ze weg is, haal ik het mysterieuze doosje tevoorschijn en kijk ernaar. Het ziet er precies hetzelfde uit als in mijn droom. Maar hoe de fuck komt het hier? Wie legde het hier neer?

*POV Ilona*
Hij staart me aan en grijnst gemeen. Ik probeer de brok in mijn keel weg te slikken, maar het lukt niet. Hij grijpt me bij de arm en trekt me naar zich toe. 'Deze keer ontsnap je niet' laat hij me weten. 'Kom mee sletje, we gaan wat leuks doen' lacht Brad. Ik staar hem angstig aan. Job gaat naast hem staan en knikt. 'Kom je nog, of moet ik je soms mee sleuren?' Hij kijkt me aan alsof ik een stuk vuil ben, dat hij zo voor de deur zal zetten om te laten ophalen door de vuilniskar. 'Nee' zeg ik. 'Wat zei je?' Hij kijkt me kwaad aan, zijn ogen worden groot en ik word bang, maar toch zeg ik: 'nee, ik wil niet met je mee' ik probeer het dapper te zeggen, maar het klinkt niet zo dapper als ik wou. Ik blijf staan en wacht op reactie. Jobs hoofd word paars van woede. 'Je hebt niets te willen' sist hij 'hoe durf je me tegen te spreken!' zodra die woorden zijn mond verlaten hebben, voel ik een harde klap in mijn gezicht. De pijn is hels, maar ik houd mezelf sterk en verroer geen vin. Job word nog kwader en plant zijn vuist in maag. Ik krimp ineen van de pijn en niet veel later voel ik opnieuw een klap in mijn gezicht. Ik zak door mijn knieën en lig ineengekrompen op het verlaten voetpad. Ik heb geen krachten meer om me te verdedigen, dus laat ik me maar meenemen. Brad is veel sterker dan Job, dus is het zijn taak me te dragen. Hij gooit me over zijn schouder en stapt weg. Ik word duizelig van het heen en weer geslinger en het volgende moment verdrink ik in een zwart gat.

*POV Job*
Brad draagt Ilona op zijn schouder en ik wijs hem de weg. Ik weet nog niet waar ik haar naar toe zal brengen, maar dat zie ik later wel. Haar hoofd hangt levensloos naar beneden. Er zit een grote blauwe vlek rond haar oog van de harde klap die ik haar gaf. Ik lach zelfvoldaan. Ze wou niet naar me luisteren, en nu zal ze de gevolgen dragen. 'Sla hier af' beveel ik Brad. 'Ga je haar dáár achterlaten?' Vraagt hij. 'Eh ja, wat kan jou het schelen?' Hij haalt zijn schouders op en volgt me richting het bos. Ik ga dieper het bos in en kies en plaats uit die ver van het pad ligt, hier zal ze niet snel haar weg terug vinden. Ze is nog steeds buiten bewustzijn en haar gezicht is zo wit als een witte t-shirt die met Dash gewassen is.
Ik steek mijn hand op naar Brad zodat hij hierheen komt en als hij zich tussen de struiken wringt, blijft haar been even aan een tak haperen, het bloed spuit eruit en ik moet even wegkijken om niet te hoeven overgeven. Brad legt haar op de grond en daarna verlaten we het donkere bos.

*POV Ilona*

Ik open mijn ogen, maar ik zie nog steeds niks. Het is pikkedonker zodat het geen verschil maakt of ik nu mijn ogen sluit of openhoud. Ik heb geen idee waar ik ben. Ik tast met hand naar steun en voel dat de grond waar ik lig nat is. Het lijken wel bladeren in een bos. Ik probeer op te staan, maar een pijnlijke steek in mijn been houd me tegen. Ik ga rechtop zitten en sleep mezelf naar een boom waar ik tegen kan leunen. Ik kan nog steeds niets zien en elk lichaamsdeel doet pijn. Ik staar in het donker, wachtend op een beetje licht.

Hey!
Ik wil jullie allemaal nog eens bedanken omdat jullie dit boek lezen. Het is leuk om te weten dat jullie het leuk vinden. Ik weet dat ik niet zo super goed schrijf, en ik vind het super dat jullie het toch lezen.

Xxx