Impossible love

Hoofdstuk 27

*POV Nathan*

Ze zit naast me in de zetel, naar het beeldscherm te staren. Iets wat ik nog steeds niet kan geloven. Het was zo verrassend en ik ben nog nooit zo blij geweest iemand terug te zien.

FLASHBACK

De bel gaat. Ik sta op en hol naar beneden. Ik zwaai de deur open en steek mijn hoofd in de deuropening. Ik kan mijn ogen niet geloven, ze is het echt. Ze begint meteen te praten, maar ik luister niet. Ik bevind me in een soort trance, waar ik maar niet uit lijk te geraken. 'Ik... Ik heb je zo gemist' stamel ik en trek haar in een knuffel, om zeker te weten dat ze er wel echt is, dat ik niet hallucineer en er eigenlijk niet eens is aangebeld en ze hier niet voor de deur staat. Maar ze is hier echt, bij mij. 'Wat wil je gaan doen?' Vraag ik. 'Hmm misschien een film?' Antwoordt ze. Het lijkt wel of er helemaal niets is gebeurt, we weten allebei dat we er nog veel te bespreken valt, maar dat doen we later wel, nu wil ik gewoon een leuke tijd hebben, met haar. 'Welke film wil je zien?' Vraag ik haar. 'Titanic?' Vraagt ze voorzichtig.

*EINDE FLASHBACK*
Ik schrik op uit mijn gedachten door haar zachte gesnik. Ik leg mijn arm over haar schouder en ze laat haar hoofd op mijn schouder rusten. 'Jack is veel te mooi om dood te gaan' huilt ze. 'Oh ik krijg concurrentie' mompel ik. Ze begint te giechelen en drukt haar lippen op mijn voorhoofd. 'Ik heb je gemist' fluistert ze.

*POV Ilona*

'Jack is veel te mooi om dood te gaan' zeg ik snikkend. 'Oh ik krijg concurrentie' mompelt Nathan. Ik giechel en druk mijn lippen op zijn voorhoofd. 'Ik heb je gemist' zeg ik. Hij glimlacht, 'ik jou ook' en hij druk zijn lippen op de mijne.

Een stemmetje in mijn hoofd zegt dat ik met hem moet praten. Maar ik negeer het, dat doe ik later wel. Eerst wil ik hem laten zien dat ik van hem hou en hem nooit meer zal los laten. Ik breng mijn hoofd dichter mij het zijne en opnieuw raken onze lippen elkaar. Ik leg mijn handen rond zijn nek en voel de zijne naar mijn rug glijden. 'Ik hou van je' fluistert hij. Ik antwoord niet, maar zet onze kus verder door nog dichter bij hem te gaan zitten.

Ineens word het geweldige moment  abrupt verbroken door Nathan die zich terugtrek. Zijn gezicht staat geschokt, maar ook ontzettend kwaad en geïrriteerd. Ik kijk hem verbaasd aan en draai mijn hoofd zodat ik kan zien wat achter me gaande is. In de deuropening staat een vrouw, haar ogen staan geschrokken, maar om haar lippen speelt een gelukzalige glimlach. 'Mama' zucht hij geïrriteerd. Ik voel mijn hoofd gloeien en ben er zeker van dat ik niet moet onder doen voor een tomaat. Wat een geweldige eerste kennismaking met zijn moeder! (Proef het sarcasme!)

...

Het gênante moment met zijn moeder heb ik gelukkig heelhuids overleefd. Ze is erg vriendelijk en vond het alleen grappig.
Nu ben ik in Nathan's kamer, of ja in zijn varkensstal. Ik heb serieus nog nooit zo veel rommel in één kamer gezien. Zelfs als ik twee jaar mijn kamer niet opruim is het niet zo erg als dit. Maar is dat niet typisch jongens? Of is het toch eerder typisch Nathan?

'Blijf hier vannacht, het is al veel te laat om in je eentje naar huis te gaan' zegt hij ineens. 'Ik weet het niet, mama denkt dat ik bij een vriendin ben en ik zou over een halfuur thuis zijn. En dan nog, waar moet ik slapen?' 'Zeg gewoon tegen je moeder dat je bij die vriendin blijft slapen en wat dat slapen betreft, we hebben nog een logeerkamer' probeert hij me te overtuigen. 'Hmm ik wil je moeder niet tot last zijn ' 'last?! Weet je wel niet hoe blij ze is dat je hier bent, ze vindt het vast geweldig. We hebben elkaar zolang moeten missen. Alsjeblieft?' Smeekt hij. Zijn felblauwe ogen kijken me hoopvol aan. Ik verdrink er bijna in en moet mezelf eraan herinneren dat ik nog geen antwoord heb gegeven. 'Oke ik blijf' geef ik toe. 'Dankje' fluistert hij. Langzaam komt hij dichterbij en zet zijn handen tegen mijn schouders, hij duwt met mijn rug plat op het bed en begint me te kietelen. Ik gier het uit van het lachen. 'Stop stop nee' gil ik tussen het lachen door, maar hij gaat genadeloos verder. Ik begin te spartelen en hij verstevigt zijn greep. 'Ik kan niet meer' zeg ik lachend. Hij houd op en laat me even op adem komen, om daarna zijn lippen op de mijne te drukken.   Al gauw verdwijnen zijn handen mijn haren. Je zal het misschien niet gaan geloven, maar de vier dagen dat we niet samen waren hebben ervoor gezorgd dat ik nu alleen maar meer van hem
hou en meer bij hem wil zijn.

Hey! Weer een hoofdstukje derbij : )

Vote?

Xxx