Impossible love

Epiloog

Hoi
Het spijt me, maar dit is het laatste deel van impossible love. Sorry dat ik dit niet vroeger heb gezegd maar ik was eerst van plan om nog een deel toe te voegen, wat ik dus toch niet ga doen. Er komt helaas geen vervolg aan dit boek, maar ik begin met een volledig nieuw verhaal. Dus hier is de epiloog. Ik hoop dat jullie mijn verhaal toch een beetje leuk vonden. Het spijt me dat het cliché was, maar soms moet dat gewoon even.

*POV Ilona*

Nathan slaat zijn arm om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. De volle maan wordt weerspiegeld in het water en laat een glinsterende gloed achter. De sterren schitteren als blije kindergezichtjes aan de hemel en de wind maakt een zacht sissend geluid. 'Ze is al twee minuten te laat' merkt Nathan lachend op. We zitten in het gras bij het meer met mooi zicht op het eiland. Het voordeel is dat zij ons niet zal zien. 'Daar is ze' fluistert hij. Ik kijk op en zie een blond meisje met een rode glitterjurk en hoge naaldhakken richting het meer stappen. Ze haalt haar gsm boven en even later maakt Nathans iPhone zijn bekende geluidje. Hij glimlacht en toont me het bericht.

WAAR BEN JE? IK STA AAN HET MEER. EN EUH HOE MOET IK BIJ HET EILAND KOMEN? XXXX

IK BEN AL OP HET EILAND. IK BEN NAAR HIER GEZWOMMEN.

Ik moet me inhouden om niet de slappe lach te krijgen als ik zie dat ze haar hakken uittrekt. 'Ze gaat serieus zwemmen' fluister ik lachend. Met haar schoenen in de hand stapt ze langzaam het water in. 'dit is hilarisch' lacht Nathan wanneer ze met haar schoenen en telefoon hoog boven water vooruit spartelt. 'Dat is wat er gebeurt als je zo zielig en hopeloos bent als haar'

Ondertussen is Fiona al bijna aangekomen op het eiland. Ze klautert moeizaam aan land en begint meteen om zich heen te kijken. Het water druipt uit haar haren en ze rilt van de kou. Ik vind het wel grappig en het is haar verdiende loon, maar ik voel me ook een beetje schuldig. Dat water heeft echt wel ijskoud en het is al laat dus snel zal ze niet drogen. 'Gaan we er niet een beetje over?' Vraag ik voorzichtig. 'Ilona, als er iemand erover gaat dan is zij het wel, het is haar verdiende loon.' 'Dat weet ik, maar ik voel me zo gemeen' geef ik toe 'na alle gemene dingen die zij heeft gedaan ben je de laatste die zich gemeen moet voelen.' Hij heeft gelijk, waarom zou ik met haar moeten inzitten? 'check haar zoeken' lacht Nathan. Ik moet toegeven dat hij gelijk heeft. Het is echt fucking grappig. Ze loopt het hele eiland af op zoek naar een spoor van Nathan, dat ze niet zal vinden. 'Hey schat, ik ben op het eiland maar ik kan je nergens vinden, waar ben je?' Leest Nathan spottend voor. 'Ze heeft wel lef om je "schat" te noemen' zeg ik. Ik kan het gewoon niet laten, maar de jaloezie borrelt in me op en mijn bloed kookt bijna over. 'Jij bent de enige die dat mag zeggen' mompelt hij. Mijn hart gaat sneller kloppen bij het horen van deze simpele woorden. Ik denk niet dat het de bedoeling was dat ik dat hoorde, maar als het uit zijn mond komt, hoor ik werkelijk alles. 'Wat ga je antwoorden?' Vraag ik. 'Niks, ik heb een beter idee. Sta eens recht' zegt hij terwijl hij zelf opstaat. Ik volg zijn voorbeeld en net als ik wil vragen wat hij van plan is, drukt hij zijn lippen op de mijne. Hij laat even los om te zwaaien naar Fiona en gaat daarna weer verder. Ik sla mijn armen om zijn nek en voel zijn handen naar mijn rug glijden. Ik voel Fiona's ogen in mijn rug branden, maar ik negeer het en concentreer me op het wonder dat vlak voor me staat. Het vuur brand in keel en mijn hart lijkt even niet meer te kloppen.

Fiona spartelt door het water. Haar nijdige blik op ons gericht. Het lijkt alsof ze elk moment kan ontploffen en in miljoenen verschillende deeltjes naar de bodem van het meer zakken. Oké, ja ik weet wat je nu denkt: je heb veel te veel fantasie bladieblablabla, laat me gewoon hopeloos zijn, dat is voor iedereen beter.

Ze klautert uit het water en komt recht op ons af. 'Hier laat ik het niet bij' sist ze tussen haar tanden. Ze is drijfnat, haar rode glitterjurk heeft geen glitters meer en haar gezicht lijkt op dat van een zombie. 'Ik haat je, bitch!' Schreeuwt ze waarna ik een harde klap tegen mijn kaak voel. Ik word duizelig en dreig op de grond te vallen, maar Nathan vangt me op en fluistert: 'ik heb je, en ik laat je nooit meer gaan, nooit meer'

EINDE

Zoals ik al zei was dit het laatste deel. Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vonden. Ik wil mij nog excuseren voor de dt-fouten (en andere schrijffouten) en ik wil jullie allemaal bedanken om dit boek te lezen. Ik had nooit verwacht dat zoveel mensen het zouden willen lezen. Ik ben jullie allemaal BEIRE dankbaar. En natuurlijk ook bedankt aan Nathan. Gewoon omdat hij bestaat (en omdat hij zo lief was dit boek te lezen) hij betekend echt veel voor mij en zonder hem zou dit boek zelfs nooit bestaan hebben. *de logica van een fanfiction*

I LOVE YOU ALL💞

XXX AXELLE